HUNTER'S PREY

De ep Hunter’s Prey van de Oost-Nederlandse formatie Seven Waters dateert al van begin vorig jaar en is de tweede van de band sinds de oprichting in 2010. Ten opzichte van de voorganger Pathfinder is er geen sprake van schokkende koerswijzigingen. Wel heeft de band opnieuw wat bezettingswijzigingen ondergaan, maar gitarist Michiel Leijzer en drummer Robert Molenaar zijn nog steeds de vaste waarden. Nadat de vorige ep was uitgebracht, gaf men aan dat toetsenist Maarten Vloon de band verlaten had, maar niets blijkt minder waar. Dat is maar goed ook, want Vloons bijdragen zijn uitstekend. Of hij nu piano of synth speelt of de orkestraties verzorgt, het klinkt allemaal uiterst verzorgd. Dat kan ik – evenals bij de vorige ep − helaas niet zeggen van de zangkwaliteiten van Karen Leijzer. Gastmuzikant op bas is nu Niels Achtereekte die dat prima doet. Op Pathfinder speelde Gijs van Ouwerkerk op de dikke snaren; hij is nu de man achter de knoppen. Instrumentaal beweegt het gezelschap zich nu meer in de richting van een progmetalversie van Pink Floyd dan naar het meer op popmuziek georiënteerde Delain, wat vooral in het ruim zeven minuten durende Mother Egypt te horen is. Compositorisch heeft Seven Waters duidelijk vooruitgang geboekt; ook de samenzang klinkt prettig. Een productie van slechts twee ep’s in ruim vijf jaar lijkt echter niet de weg om een reputatie te vestigen. Als de band de amateurstatus wil ontstijgen, zal men keuzes moeten maken!