GHOST MILE

Ruim een week nadat Voyager de single Ascension had uitgebracht via het medium PledgeMusic, had de band de fondsen al bijeen om het album Ghost Mile op te nemen. Het is inmiddels het zesde album van deze Australische band die bestaat uit een dame en vier heren. Komend najaar is Voyager wederom live te bewonderen op ProgPower Europe in Baarlo van 6 t/m 8 oktober en dat schijnt een waar feest te zijn. Ghost Mile bevat tien songs met een totale tijdsduur van drie kwartier, dus dan lijkt de conclusie gerechtvaardigd dat het om relatief korte nummers gaat, en dat is juist. Die tracks zijn echter wel zeer pakkend en geheel in de stijl van V (2014) dus van vernieuwing is geen sprake, maar dat is in dit geval geen beperking. Dit logische vervolg op V is een alleszins originele combinatie van electro en melodieuze popmuziek, waarin elementen van Icehouse en Human League zijn terug te vinden met een wat ‘fuzzy’ basgeluid, druk en vullend slagwerk en behoorlijk zware gitaarriffs om het geheel toch aardig richting een frivole, maar technisch zeer hoogstaande vorm van (prog)metal te stuwen. Vergelijkingen met bands als Leprous – in bijvoorbeeld een nummer als Lifeline − District 97 en Haken dringen zich op. Toetsenman Danny Estrin is dan misschien geen wereldzanger, hij heeft wel een aparte en zeer herkenbare stem die hij gelukkig nergens forceert. Met zijn keytar brengt hij symfonische en lichtvoetige, orkestrale elementen in de muziek van Voyager. Slechts een enkele grunt is te horen en verder heeft men vooral veel aandacht voor detail en melodie en dat spreekt mij bijzonder aan. Klaarblijkelijk kunnen ze het hoge niveau van V moeiteloos vasthouden en dat biedt perspectief voor nog meer moois van ‘down under’.