FALL FROM GRACE

Lion Music, het neoklassieke label bij uitstek, heeft weer een kwaliteitsproduct afgeleverd. Origineel kun je de powermetal van Borealis niet noemen en als je al veel van dit soort muziek kent of bezit, dan voegt dit album waarschijnlijk weinig toe, tenzij je dergelijke bands verzamelt. Achter deze uit Canada afkomstige band gaan de heren Matt Marinelli (zang, gitaar), Ken Fobert (gitaar), Sean Werlick (keyboards), Sean Dowell (drums) en Jamie Smith (bas) schuil. Fall From Grace is het tweede album van de band dat in totaal negen tracks bevat die alle onder de zes minuten klokken, een radiovriendelijke lengte dus. Borealis gooit onmiddellijk de beuk erin: de dubbele basdrums, de gitaarmuren, de wat geforceerde zang met grunts van gastzanger Jimi Patrick Maltais, de stuwende meelopende bas en de orkestrale toetsen maken duidelijk dat de heren niet alleen hun muzikale richting hebben bepaald, maar dat ze ook kunnen spelen en zingen. In Finest Home is de stem van Winston Churchill door de muziek heen te horen. De overige tracks zijn in dezelfde zware, uptempostijl met in track 7 het rustpuntje Watch The World Collide, een mooie ballad met subtiele orkestraties en rustig, akoestisch gitaarspel. Zoals bij veel van dit soort bands - denk aan Brainstorm, Darkwater of Amaran's Plight, hoewel ik bij deze drie voorbeelden meer variatie hoor- zijn de toetsen veelal ondersteunend op een enkele solo na. Voor de internationale markt is het aardig dat ook Canadezen zich in dit genre presenteren, maar tegen het geweld uit Scandinavië, Duitsland en Amerika kunnen ze (nog) niet op.

Borealis is zeker geen slechte band, maar het is geen onthutsende ontdekking. Daarvoor is de muziek op Fall From Grace toch een beetje te veel een eenheidsworst en zijn er te weinig echt spannende momenten.