EXOGENESIS

Exogenesis is het negende studioalbum van Eloy Fritsch, de toetsenist van de Braziliaanse band Apocalypse. Het album is opgedragen aan Odete Biazus Fritsch: ik neem aan dat dat zijn overleden moeder is. In het cd-boekje bedankt hij Vangelis, Jean Michel Jarre, Rick Wakeman en Tomita. Tangerine Dream (TD) had in dit rijtje niet misstaan, maar het moet gezegd, in diverse tracks zijn vooral Jarre en Vangelis te herkennen. Gezien het feit dat deze muzikale grootmachten nauwelijks nog albums opnemen, laat staan toppers, mogen we blij zijn dat deze muzikale stijl in ere wordt gehouden door een topmuzikant als Fritsch. Heerlijke melodieën, flitsende solo's en alles wat je als liefhebber van elektronische muziek (EM) wilt horen, is op dit album aanwezig. Met name het eerste deel van het titelstuk herinnert aan Jarre en Wakeman en behoort naar mijn smaak tot het beste wat Fritsch ooit heeft opgenomen. In deel twee geeft hij met een vocoder een knipoogje naar Kraftwerk en in deel drie soleert hij subtiel over stuwende sequences en doen de melodieën sterk denken aan een album als Magnetic Fields (1981) van Jarre. Deel vier lijkt meer op een rustige, majestueuze uitvoering van Zoolook (1984). Mayan Temple is verrijkt met een vleugje Zuid-Amerikaans, maar klinkt als John Dyson op zijn best met Rick Wakeman als gastsolist. Mooie solo's op een dito basis van akkoorden en een synthbas. Piano en orkestraties met bombastisch slagwerk refereren aan Tomita die richting TD gaat. Een melodieuze kruising tussen TD en Vangelis past bij het melancholieke Far Above The Clouds en dat geldt ook voor Moonwalk. Na een statig langzaam, wat klassiek georiënteerd stukje volgt New Dawn, dat het subtiele orkestrale van Tomita verenigt met een soms elektronische mezzosopraan. Een bijzonder fijnzinnig dromerig stuk met aan het einde de toevoeging van wat percussie. Het album sluit af met The Immensity Of The Cosmic Ocean. Op rechttoe-rechtaan octaafsequences speelt Fritsch oorstrelende melodieën voorzien van smaakvolle arrangementen die wat aan een rustige, instrumentale Eloy - what's in a name - doen denken.

Exogenesis is een uur lang puur genieten; een indrukwekkend album van Eloy Fritsch die daarmee zichzelf overtreft!