EPISODES

Episodes is het derde, opnieuw geheel instrumentale album van het Frans-Canadese kwartet Karcius. De vier geschoolde muzikanten hebben weer een uurtje puike muziek afgeleverd. Een uitzonderlijke mix van fusionjazz en progressieve rock is de basis voor de zeven composities waarvan Elements, de eerste, al ruim een halfuur in beslag neemt. Het is een intrigerende en gevarieerde reis in het landschap van fusionjazz en prog. Akoestische gitaar, bas en piano worden moeiteloos afgewisseld door synthesizers, orgel en een bijna Floydiaans klinkende elektrische gitaar, zoals in het eerste deel Submersion. Dit lange nummer wekt ook soms de indruk dat er improvisaties geïncorporeerd zijn. Het laatste deel Combustion bevat heerlijke achtergrondtapijtjes door de orkestraties met daaroverheen subtiel pianospel en een gitaargeluid alsof er een vergeten stuk 'Focus meets Finch' is ontdekt. Het aanwezige strijkkwartet daagt de vier muzikanten uit hun vakmanschap aan de lopende band te etaleren, waarbij een solo op de akoestische piano, zoals in Levant, niet wordt geschuwd. Het nummer dat het meest verwant is met progrock heet toepasselijk Purple King, want met name door het spel op de Hammond is enige invloed van Deep Purple onmiskenbaar aanwezig. Het laatste stuk Racines is wat rustiger, waarbij zelfs een enigszins reggae-achtig ritme de boventoon voert. De productie en de mix deed men in eigen beheer; het enige minpuntje vind ik het gitaargeluid dat erg jazzy en staccato klinkt, terwijl ik zeker in de meer progressieve stukken een meer slepend en vloeiender geluid had willen horen. Dit is natuurlijk ook inherent aan de speelstijl van gitarist Simon L’Espérance die vrijwel elke noot met zijn rechterhand daadwerkelijk aanslaat en nagenoeg niets met zijn linkerhand doet. Verder hadden er wat meer synthesizer- en orgelgeluiden gebruikt mogen worden dan (elektrische) piano, maar dat is natuurlijk bezien vanuit de invalshoek van prog en niet vanuit die van de jazz(rock).

Gelukkig zijn alle stukken toegankelijk en niet - zoals bij de echte jazzrockvirtuozen - voor zielen als ik, die bij gebrek aan melodielijnen alleen maar een potpourri aan willekeurig uit de hoed getoverde nootjes horen. Prima schijfje dus wat mij betreft.