ENIGMA: INTERMISSION II

De Finse band Stratovarius is in mijn optiek vandaag de dag nog steeds het boegbeeld van de Scandinavische progmetalscene met − zeker in de jaren negentig − behoorlijk wat neoklassieke invloeden. De bandleden zijn de uitvinders van wat we nu progmetal noemen en de karakteristieke, heldere stem van Timo Kotipelto is al bijna 25 jaar een handelsmerk van de band. Nadat de belangrijkste componist en bandleider Timo Tolkki door het faillissement van hun toenmalige platenmaatschappij het in 2008 voor gezien hield, leek het einde van de band nabij. Maar toen Kotipelto, toetsenman van het eerste uur Jens Johansson en de in 2005 toegetreden bassist Lauri Porra besloten om toch door te gaan deden zij een meesterlijke zet door snarenwonder eerste klas Matias Kupiainen aan te trekken. Slechts één bezettingswijziging volgde sindsdien in 2012 toen Rolf Pilve de drumsticks ging hanteren. Enigma: Intermission 2 bevat drie nieuwe songs, vier opnieuw opgenomen oude krakers nu met een orkest en vijftig minuten aan relatief onbekend materiaal dat vooral bestaat uit niet eerder in Europa uitgebrachte bonustracks die alleen in Japan zijn verschenen. Met de komst van Kupiainen is het geluid voller en melodieuzer geworden, waarbij de neoklassieke invloeden − zoals in het schitterende Kill It With Fire − wat minder nadrukkelijk aanwezig zijn. De afwezigheid van gegil en gegrunt en de mooie afwisseling tussen snelle en langzamere nummers, maakt dit rond de tachtig minuten klokkende schijfje tot een zeer aantrekkelijke aanschaf. Het is een bewijs van de hoge kwaliteit van de band door de jaren heen. Stratovarius toert in de herfst van 2018 door Europa samen met Tarja. Dat is dus een uiterst plezierige combinatie om te gaan zien wat mij betreft. De nieuwe nummers op het album zijn in elk geval een prima voorproefje van wat we nog meer van dit kwintet kunnen verwachten.