DISSONANT MINDS

Het Noorse kwintet Fatal Fusion is vooral beïnvloed door progressieve muziek uit de jaren zestig en zeventig, maar je hoort ook invloeden van de neoprog uit de jaren tachtig, bijvoorbeeld van Arena. Zo kun je op Dissonant Minds soms Marillion, dan weer IQ en vervolgens de vroege Genesis herkennen, zeker als de dwarsfluit een bijdrage levert. Toch zijn er ook passages die aanleunen tegen de muziek die Deep Purple in de beginjaren maakte, terwijl er hier en daar ook wat bluesinvloeden doorklinken. De raspende stem van zanger Knut Erik Grøntvedt spreekt mij totaal niet aan en dat maakt dat ik wat moeite heb met dit album. Instrumentaal zitten de slechts vier tracks best aardig in elkaar al vind ik sommige passages wel behoorlijk monotoon. Zeker de laatste track is naar mijn smaak echt te lang. Daarentegen is het pianostukje van toetsenist Erlend Engebretsen weer erg mooi en dat geldt ook voor de synthsolo’s aan het eind van de epic Broken Man, part 2. De lang uitgesponnen gitaarsolo, gedragen door orkestraal toetsenspel doet sterk aan Marillion uit de beginperiode denken. Het kortste nummer is klassieke symfo met veel aansprekend toetsenwerk, zoals Mellotron-samples. Het intro van Beneath The Skydome doet qua sfeer enigszins aan die van Watcher Of The Skies van Genesis denken. Vernieuwend is deze band zeker niet, want het album gaat een krappe drie kwartier terug in de tijd, mede door het frequent gebruik van het orgel. Maar ik denk dat voor retroprog nog steeds veel liefhebbers te vinden zijn!