MENNO VON BRUCKEN FOCK

DISAPPOINTING PARADISE

Artiest / Band: 
ANDROID SOUL (2008)
ANDROID SOUL Disappointing Paradise

Het eerste album voor het nieuwe PMM Records-label is Disappointing Paradise, het debuutalbum van Android Soul, een Nederlandse band uit Rotterdam en omgeving. De band speelt een mix van populaire muziek, symfo van de jaren zeventig en tachtig en melodieuze gothicrock, zoals we die kennen van After Forever, Nightwish, Within Temptation, Epica en Evanescence. De zangeres van de band is Linda Aarts die veel van Floor Jansen (After Forever) leerde. Zij heeft een prettige stem die erg op haar voorbeeld lijkt, maar kan toch de klasse en het bereik van het boegbeeld van After Forever niet benaderen. Meestentijds zingt LInda met een gewone stem in plaats van een sopraan. De muziek heeft soms iets Saga-achtigs in Pride, en neigt dan weer naar Nightwish in Butterfly Effect en A Serpent’s Sarcasm, maar bevat ook veel symfonische elementen. De instrumentale passages zijn zeer melodieus, aansprekend en sommige fragmenten brengen de slepende stukken van Nederlandse bands als Solution en Earth & Fire weer in herinnering. Het gitaarspel van Dennis Graafland is flitsend, maar hij speelt ook met veel gevoel; het is goed horen dat onder anderen Yngwie Malmsteen een inspiratiebron is geweest. De toetsen worden bespeeld door Cees van Ooijen die ene Rick Wakeman als zijn grote voorbeeld noemt. Zijn orkestraties zijn mooi, maar lijken wat standaard en missen derhalve een eigen identiteit. De ritmesectie, Jeroen Lankhuizen (drums, favorieten onder anderen Neil Peart en Carl Palmer) en Robert van der Poel (bas, met invloeden van Led Zeppelin en Dream Theater), kwijt zich uitstekend van haar lastige taak, want de stijl- en tempowisselingen zijn niet van de lucht. Sacrifice Or Waste en The Infidel bevat wat trekjes van Dream Theater en op de ballad Probably Not Enough zingt Arno Menses (Sieges Even) als gast mee. Het overgrote deel van de muziek is symfonisch en minder heavy of bombastisch als sommige van de bovengenoemde bands. De opening is klassiek instrumentaal, het veertiende en laatste stuk begint akoestisch en het zangduet doet wat aan muziek uit een musical denken. De productie is redelijk, maar had wat dieper en helderder gekund, zeker waar het de zang betreft.

Het kleine uurtje symfonische popmetal op Disappointing Paradise is alles bijeen genomen zeer de moeite waard. Android Soul is een band om in de gaten te houden!