DARK ADRENALINE

Lacuna Coil is en sextet uit Italië dat al vijftien jaar meedraait. De band combineert op Dark Adrenaline gothicrock, metal en pop tot een wat donkere, stevige muziekstijl die aanleunt tegen bands als Evanescence en Visions Of Atlantis, terwijl je ook zou kunnen stellen dat Delain in hetzelfde vijvertje vist. De stem van Cristina Scabbia, een knappe verschijning overigens, is niet indrukwekkend, krachtig of herkenbaar maar wel diep, melodieus en soms lieflijk. De zang van Andrea Ferro daarentegen is geforceerd schreeuwerig, niet accentloos en hij doet naar mijn mening afbreuk aan de muziek. Instrumentaal doen de mannen Marco Coti Zelati (bas, toetsen), Cristiano Migliore (gitaar), Marco 'Maus' Biazzi (sologitaar) en Cristiano 'CriZ' Mozzati (drums) niet onder voor de vingervlugheid en techniek van de vele progmetalbands die Italië rijk is. Drie kwartier muziek onderverdeeld in twaalf composities die tussen de drie en zes minuten klokken, is het resultaat van de noeste arbeid van de afgelopen jaren, want het laatste studioalbum Shallow Life dateert alweer van 2009. End Of Time is een rustigere track, waarin vooral de warme stem van Scabbia uitstekend uit de verf komt. In contrast hiermee staan de wat dreunende en monotone riffs op I Don't Believe In Tomorrow. Het zware gitaarwerk wordt ondersteund door een degelijke ritmesectie en gelukkig maakt Lacuna Coil weinig gebruik van de dubbele basdrums, want anders zou deze muziek absoluut de buitengrens van het progrockgenre zijn gepasseerd.

Dark Adrenaline is een sterk album als je van zware, wat droefgeestige 'female fronted metal' houdt, maar de muziek bevat te veel 'metal meets pop' om het nog progmetal te kunnen noemen.