DANGER WORLD

Stel je voor dat je in Keulen loopt op zoek naar prettig geprijsde cd's die in Nederland (nog) niet leverbaar zijn. Dan ga je uiteraard eerst naar de tweedehandszaak van Saturn op de Hansaring. Daar snuffelde ik door de vele rijen cd's en mijn oog viel op een bekend logo, namelijk dat van Anyone's Daughter. Voor zover ik wist, was de band al lang geleden ontbonden dus nieuw of niet, als symfoliefhebber moest ik cd cd meenemen. De reden waarom deze schijf al twee maanden na het uitbrengen in februari 2000 in de tweedhandsbak lag, werd mij na beluistering snel duidelijk. Weliswaar maken oudgedienden Matthias Ulmer (toetsen) en Uwe Karpa (gitaar) deel uit van de bezetting, maar het grote verschil is gelegen in het feit dat zanger-bassist Harald Bareth niet meedoet. Zijn karakteristieke stemgeluid en de Duitstalige zang zijn naar mijn mening onvervangbaar. Hoewel, net als voorheen, de meeste muziek werd geschreven door Ulmer en bij nadere bestudering van het cd-boekje van Danger World de naam Harald Bareth ook enkele malen opduikt bij de composities, zijn de meeste van de elf tracks, die in speelduur variëren van ruim drie tot bijna zes minuten, bepaald niet pakkend te noemen en te popachtig om ze te kunnen vergelijken met het werk van de band uit de jaren tachtig. De popsongs met soms een vleugje funk - het gevolg van de Engelstalige zang van de negroïde zanger André Carswell - dan weer een jazzy inslag, zijn te middelmatig om echt te boeien. Doorsnee rocksongs als Good Gone Bad en de titeltrack herinneren totaal niet aan een album als Neue Sterne (1983). Bij de meeste nummers komt de zang storend over en bovendien past de stem niet bij symfonische rock, terwijl de nummers te songmatig en zonder verrassingen zijn opgebouwd. Het bij tijd en wijle ouderwetse toetsenwerk en een sporadische gitaarsolo kunnen deze ruim vijftig minuten durende plaat ook niet redden. Af en toe komt de oude Anyone's Daughter bovendrijven zoals in Helios, maar dat wordt dan weer gevolgd door een nummer als Moria' met een onvervalste discodreun. Een aardige ballad is No Return en het opnieuw opgenomen nummerThe Sundance Of The Haute Provence klinkt mooi, maar evenals de rest van Danger World haalt de muziek het niet bij wat het kwartet Matthias Ulmer, Harald Bareth, Uwe Karpa (gitaar) en Peter Schmidt (drums) ons heeft gebracht tijdens de beginjaren tachtig! Miscchien word ik te oud om dit soort 'revivals' op de juiste waarde te schatten...