COAT OF ARMS

Gitarist Andy Powell – hij wordt zeventig in februari 2020 − was er vijftig jaar geleden in 1970 al bij toen het kwartet Wishbone Ash het eerste album uitbracht. Na de onbetwiste klassieker Argus zouden nog veel albums volgen en na een lange pauze meldde ook oerlid Martin Turner zich weer aan het muzikale front. Diens album Written In Stars (2015) is naar mijn mening echter een waterig aftreksel van wat Wishbone Ash in de jaren zeventig opnam. Met de nodige wijzigingen in de bezetting is Powell al die jaren doorgegaan met optreden en nieuwe muziek schrijven. Drummer Joe Crabtree en vooral bassist Bob Skeat maken al heel lang deel uit van de huidige incarnatie van Wishbone Ash. Relatief nieuw is tweede gitarist Mark Abraham die klaarblijkelijk een zeer positieve invloed is geweest en nog steeds is getuige Coat Of Arms, het nieuwe album en de uitgebreide tournee die begin 2020 start. Het nieuwe album bevat elf gloednieuwe tracks − op lp nog een extra instrumentaal nummer − waarvan wat mij betreft vooral de eerste twee het niveau van de meest succesvolle periode van de band evenaren. Zeker het titelstuk zit erg goed in elkaar en heeft naast prachtige melodielijnen, zeer smaakvolle solo’s en aardige stijl- en tempowisselingen. Powell is nog steeds goed bij stem al mis ik wel de afwisseling in de solozang die er in het verleden wel was. Verder was ik altijd erg gesteld op het zware ronkende basgeluid van Turner; Skeats bas klinkt wat minder vet. Abraham toont zich een uitstekende aanwinst en hij geeft de band duidelijk een nieuwe impuls. Tot de meest aansprekende songs behoort zeker het melancholieke Deja Vu (Consider Me Now). Hoewel er wel enkele nummers op staan die misschien wat simpeler aandoen is er geen enkele track die niet prettig in het gehoor ligt en dat is bij een album als bijvoorbeeld Twin Barrels Burning (1982) wel anders. Blazers zoals te horen in Personal Halloween kom je bij Wishbone Ash niet vaak tegen. Het loyaal blijven aan de oude stijl en toch met nieuwe songs komen waaruit enthousiasme en passie blijken, is meer dan een compliment waard. Oude fans zullen zeer tevreden zijn met deze nieuweling, want de kwaliteit is onbetwist erg hoog. Geen prog misschien, maar wel heel plezierige muziek. Wishbone Ash is nog springlevend en verre van ‘ash’!