THE CLOCKWORK MAN

Slechts zeven jaar na de oprichting van This Winter Machine door zanger-componist Al Winter, brengt de band uit Yorkshire zijn vierde album uit. The Clockwork Man bestaat uit acht tracks, die samen goed zijn voor ruim vijftig minuten symfo in het straatje van de oude Marillion, IQ en dergelijke bands. Het geluid is echter wat moderner en de gitaar klinkt wat scherper, maar in essentie is dit een echt neoprogalbum. De muziekstijl is ook goed vergelijkbaar met bijvoorbeeld een band als Galahad of Lifesigns. De bezetting is die van het klassieke symfokwintet, dus zang, gitaar, bas, drums en toetsen. De zang van Winter vind ik niet echt schokkend in positieve zin. Zijn zang is niet storend, maar hij heeft ook geen stem die je direct pakt. De composities zitten goed in elkaar, klinken heel melodieus en aangenaam maar spectaculair is het allemaal niet. Het openingsnummer van dit album is er gelijk een van dik elf minuten, maar het lijkt me opgebouwd uit verschillende stukken. De overige tracks variëren van krap vier tot ruim acht minuten en zijn voorzien van smaakvolle gitaar- en toetsensolo’s. Na de tip die het debuutalbum The Man Who Never Was kreeg toebedeeld in iO Pages werden tot mijn verbazing de beide vorige albums A Tower Of Clocks (2019) en Kites (2021) niet besproken. De reden is mij niet duidelijk, want gezien de muzikale stijl en de bovengemiddelde kwaliteit hadden die albums wel degelijk gerecenseerd moeten worden. Wie verlangt naar nummers als Chelsea Monday (Marillion) zou beslist eens naar This Winter Machine moeten luisteren, want ik denk dat veel symfoliefhebbers deze muziek wel kunnen waarderen.