BROKEN CROWN HALO

De ervaren Italianen van Lacuna Coil komen op Broken Crown Halo met elf nieuwe composities, waarin duistere horror wordt afgewisseld met situaties uit het dagelijkse leven. Dit gegeven levert een intrigerend, maar zwaar op de maag liggend album op, waarin alle facetten van metal en pop de revue passeren; er zijn zelfs geregeld progressieve trekjes hoorbaar. Cristina Scabbia zingt gemakkelijk – wellicht de invloed van heer Arjen Lucassen? – maar de stem van Andrea Ferro is mij niet uit het hart gegrepen. De donkere kant komt qua sfeer in de buurt van een zware Anathema (Victims), maar de ‘zang’ van Ferro drukt er toch een deathmetalstempel op. De populariteit van de band lijkt echter eerder te groeien dan te dalen en dat is de verdienste van kwaliteit en doorzettingsvermogen. Tracks als Hostage To The Light en I Forgive bevatten meer melodie en gaan richting popmuziek, terwijl Cybersleep een wat James Bondfilmachtig gevoel geeft. De zwaar aangezette metal wordt letterlijk verlicht door Scabbia die vooral excelleert in het melancholieke sluitstuk One Cold Day, tevens de meest symfonische track. Dat dit doorgewinterde muzikanten zijn is volstrekt duidelijk en gelukkig begint Lacuna Coil steeds meer te leunen op de sterke zang van Cristina Scabbia. De bijgeleverde informatie vertelt helaas niets over alle toetsenpartijen die toch behoorlijk nadrukkelijk aanwezig zijn. Misschien is Broken Crown Halo de beste plaat van de band tot nu toe, maar qua stijl balanceert men op de grenzen van het muzikale spectrum dat iO Pages doorgaans in Oordeel bespreekt.