BLACK MOON

Drie jaar na Too Late To Hate, het eerste studioalbum van Lucifer’s Friend sinds 1981, zijn de oprichters van de in 1970 opgerichte band terug met Black Moon, een splinternieuw album gevuld met tien melodieuze songs in de welbekende traditie van de band. Samen met drummer Stephan Eggert en bassist Dieter Horns, penden Peter Hesslein (gitaar, toetsen) en zanger John Lawton een kleine drie kwartier muziek in een stijl die te vergelijken is met bands als Rainbow en Uriah Heep. Van die laatste was Lawton de frontman van 1976 tot en met 1979. Toegegeven, er is weinig nieuws onder de zon maar de nummers gaan er in als zoete koek. De composities zitten prima in elkaar met aardige tempowisselingen, onverwachte wendingen en vooral de nog altijd uitstekende zang. Ook de synthsolo in Palace Of Fools spreekt tot de verbeelding. In Little Man zijn wat jazzinvloeden te horen – de muziek lijkt wat op een zwoele Gino Vannelli − en in Freedom schurkt de band tegen de muziek van Deep Purple aan afgemaakt met een Kansas-sausje door het gebruik van de elektrische viool. Taking It To The Edge is een heavy versie van Supertramp. Maar wederom geldt hier: liever het oude origineel dan die nieuwe namaak! Voor fans is Black Moon een meer dan welkome aanvulling en voor alle anderen: luister maar eens goed naar deze oude rockers. Zó hoort het dus!