BIZARRO WORLD

Menigeen zal na het album Androgenius (2009) gedacht hebben dat Robby Valentine aan een heuse wederopstanding begonnen was. Toch heeft het vijf jaar geduurd alvorens de ambitieuze plannen van toen vorm lijken te krijgen, want nu is er eindelijk Bizarro World, een gloednieuw album met twaalf composities. Valentine lijkt aan zeggingskracht en instrumentbeheersing niet aan kracht te hebben ingeboet en hij musiceert overtuigend. Dat alleen is al een groot compliment. In de openingstrack, een prelude voor het titelstuk, wordt een stukje klassiek pianospel ten gehore gebracht dat er niet om liegt. Het titelstuk had wat mij betreft ook een ten onrechte vergeten track van The Resistance (2009) van Muse kunnen zijn. Dat Valentine veel met Queen heeft, mag bekend worden verondersteld − luister ook eens naar zijn nieuwe ‘Queen-album’ − en het is dan ook geen wonder dat er veel Queen-elementen zijn terug te vinden in de composities, de koortjes, Valentines manier van zingen en het geluid. Zo is Deadbeat Boy een aardige combinatie van Bicycle Race en Crazy Little Thing Called Love, inclusief het gitaargeluid van Brian May. Rockstar is een prima rocknummer met een geweldig duet tussen gitaar en synth en een rake tekst. You’re Tearing Me Down is een perfect uitgevoerde en pakkende ballad met een hoog synthipopgehalte uit de jaren tachtig. In het melodieuze, maar redelijk stevige Schizophonicate test Valentine zijn kopstem en die blijkt verrassend hoog en zuiver te klinken. Een deel van de melodie doet me denken aan het geweldige nummer Airport van The Motors. Een dansbare beat is te horen in het eveneens op jarentachtigpop geïnspireerde Trip To The Moon, terwijl Close The Door een prachtig staaltje afwisseling laat horen: deels lieflijke delen van coupletten gevolgd door veel ruigere versies en een AOR-achtig meezingrefrein. In From Dusk Till Dawn zijn we terug in de jaren tachtig met bands als Ultravox en Visage, maar dan wel met een Queen-sausje en een fris klinkend modern geluid. Het prachtige Save Our Souls bevat progressieve invloeden met deels donkere gitaarriffs, maar ook mooie tempowisselingen en fantastische samenzang. In het sterke Black Rain, wordt het beste van Ultravox, Peter Gabriel en U2 bijeengebracht. Het album eindigt met een aangrijpende ‘bekentenis’, gelardeerd met schitterend pianospel en voorzien van een puik symfonisch arrangement. Bizarro World is meer pop dan prog, maar desalniettemin een overweldigende comeback van Valentine!