ASTRAL PROJECTION

Als er een kampioenschap zou bestaan voor de gitarist die in staat is de meeste noten per seconde te spelen, dan zou George Bellas zeker hoge ogen gooien met het album Astral Projection. Deze opeenstapeling van gitaargeweld en dan ook nog allemaal met hetzelfde geluid, is knap vermoeiend. Het basspel dat ook van Bellas is, klinkt bijzonder eentonig en dient alleen ter versterking van het ritme van de overigens weergaloos drummende Marco Minnemann. Hij weet de lastige fratsen van Bellas met al die tempowisselingen en aparte ritmes schijnbaar moeiteloos te pareren. Qua stijl neigt de muziek soms naar modern klassiek, soms meer naar melodieuze rock, waarbij de toetsen steeds voor ondersteuning, de nodige bombast en voor de orkestraties zorgen. Sommige melodielijnen worden met samples van bijvoorbeeld een hoorn gespeeld, maar dan is er als tegenwicht weer die pompende blikkerig klinkende bas waardoor het orkestrale effect teniet wordt gedaan. Dat deze man zowel op gitaar als toetsen een virtuoos is, staat wat mij betreft buiten kijf, maar ik mis gevoel en melodie, en iets in zijn manier van spelen irriteert mij mateloos. Het album telt vijftien tracks en duurt bijna zeventig minuten dus aan de lengte ligt het beslist niet.

Voor gitaarliefhebbers is dit eigenlijk verplichte kost, want ‘s mans techniek is absoluut van topniveau, maar ik ben bang dat voor de doorsnee symfoliefhebber de muziek op Astral Projection twee bruggen te ver is.