THE ANASTORIA

Het derde album van het Franse Qantice is geen doorsnee progmetal-album. Niet alleen heeft de band een uitstekende zanger in de persoon van de Zweed David Åkesson, maar men heeft bovendien een violiste in de gelederen. Door de trompet − bespeeld door Åkesson – wordt een extra dimensie toegevoegd aan de standaard dubbele basdrums, de neurotisch aandoende zware gitaarmuren en de snelle loopjes van (bas)gitaar en ‘orkest’. Het belangrijkste bandlid is ontegenzeggelijk componist en gitarist Tony Beaufils, die ook synths, banjo en bouzouki bespeelt en de niet-misselijke orkestraties verzorgt. Na een klassiek aandoende ouverture barst het geweld los en doet de muziek erg aan die van Rhapsody en Angra denken. Åkesson heeft een heldere, degelijke stem met een mooi natuurlijk vibrato die gelukkig nergens geforceerd klinkt. In de derde track zijn aardige tempowisselingen te horen en wisselt de sfeer van rustig naar melodieuze powermetal. Zo zijn de dertien composities doorspekt met progmomentjes en doordat de nodige blazers − meest fluitinstrumenten − te gast zijn, horen we ook middeleeuwse invloeden, zoals we die van Rhapsody kennen. De epic Timeline Tragedy begint als een zwoele ballad en heeft een aansprekend refrein dat ook in een steviger uitvoering terugkeert. De viool en de banjo zijn nadrukkelijk te horen, waardoor de muziek in deze ruim negen minuten durende track als geheel toch een stuk milder over komt. De swing van de jaren vijftig klinkt door in Mad Clowns en in het slotstuk zijn veel klassieke invloeden te horen, ondersteund door een bombastisch gitaargeluid. Al met al is The Anastoria een in positieve zin verrassend album dat weliswaar veel gelijkenissen vertoont met die van Rhapsody, maar dat door de eigenzinnige instrumentatie en een ander gitaargeluid wel degelijk een eigen signatuur kent.