THE 25th ANNIVERSARY BOX

Volgens de website van Apocalypse is The 25th Anniversary Box het meest gedurfde project van deze jubilerende Braziliaanse progband rond de broers Eloy en Ruy Fritsch. De inhoud bestaat uit een tweetalig boekwerk dat uitgebreid verhaalt over het ontstaan en ontwikkeling van deze groep. Het betreft een goed en volledig overzicht, de taalfoutjes ten spijt. Verder bevat de box een dvd met opnamen van het jubileumconcert, een livealbum met concertopnamen uit 2005 en de splinternieuwe cd 2012 Lightyears From Home. De dvd zit verstopt in een kartonnen hoesje bij het boekwerk; de beide albums zijn 'gewone' jewelcaseversies. De dvd is goed opgenomen, maar niet erg fantasierijk en ook de lichtshow is niet overdonderend; de achtergrondprojecties zijn daarentegen wel aardig. De vijf heren staan op forse afstand van het publiek, zodat van een levendige wisselwerking amper sprake is. Zanger Gustavo Demarchi zingt vanuit zijn tenen en dat gaat hem zichtbaar niet gemakkelijk af. De instrumentale stukken zijn erg mooi: symfo van de bovenste plank, waarbij uiteraard Eloy Fritsch een belangrijke rol speelt. In de mix is de gitaar helaas een wat ondergeschoven kindje. In een tweetal nummers van de The Bridge Of Light-tour is het evenwicht beter en zingt Demarchi ook gemakkelijker. Het toetsenarsenaal van Fritsch is groot, wat visueel erg imposant is. Het livealbum Magic Spells, opgenomen in 2005, opent het met Refuge, een kruising tussen Pink Floyd en vooral Camel. Crying For Help is typische neoprog uit de jaren tachtig met wederom een geforceerd zingende Demarchi en een gitaar die niet altijd loepzuiver gestemd is. Mirage is qua zang matig; Magic klinkt veel beter met duidelijke Yes-invloeden met dank aan de Rickenbacker-bas. Nummers als Cut en Tears hebben erg veel weg van Marillion ten tijde van Fish. Dat geldt in mindere mate ook voor South America, waaruit blijkt dat Demarchi niet in staat is de 'th' goed uit te spreken. Zijn zang in Time Traveller lijkt heel erg op die van Tobias Sammet (Edguy, Avantasia). Verder klinken deze liveopnamen erg authentiek en puur, terwijl de geluidskwaliteit meer dan acceptabel is. Ten slotte nog twee studiotracks: de eerste in de stijl van een symfonische Uriah Heep; de tweede is een semi-akoestische ballad. 

2012 Lightyears From Home, het nieuwe album, telt twaalf composities, waarvan elf van de hand van Eloy Fritsch en één van Demarchi. Fritsch neemt behalve toetsen ook de bas, achtergrondzang, percussie en de productie voor zijn rekening. Het album opent met op en top symfo: veel tempowisselingen, een mooi lopend basje en goed gitaarwerk. De tweede en vijfde track gaan meer in de richting rock à la Styx. Take My Heart is deels een ballad, waarin een rol is weggelegd voor Demarchi's dwarsfluit. Het slepende gitaarwerk van Ruy Fritsch en de mooie close harmonyzang verdienen het  predicaat 'prima'. Till Another Side klinkt rustig en bijna psychedelisch. Toch jammer dat de band Demarchi zijn stem zo laat forceren; de man heeft op zich een prima stem maar die zou veel beter uit de verf komen als men de nummers een paar tonen lager zou hebben gecomponeerd. Verder is er opvallend baswerk te horen dat zeer waarschijnlijk afkomstig is van een toetsen- in plaats van snaarinstrument. Morning Sun is een aardige, maar wat dreinerige meezinger en het korte Find Me Now is een rechttoe-rechtaanrocker. Dan volgt een tweetal mooie, slepende symfotracks in de stijl van een langzame Uriah Heep, periode July Morning. Blue Angel is een rustige popsong: meedeinen met de handjes in de lucht. De laatste track is de titeltrack en tevens de enige epic die wat jazzy begint met onder meer piano en orgel; denk aan Triumvirat. Ook in het gezongen stuk blijft jazz een rol spelen getuige het pianospel van Fritsch en het uitstekende drumwerk van Fabio Schneider. In het orkestrale tussenstuk moet Demarchi opnieuw te veel forceren, maar de muziek is prachtig. Na een krappe negen minuten volgt dan eindelijk het visitekaartje van Eloy Fritsch met heerlijk toetsenspel en soms wat musicalinvloeden. Het einde is net als het begin in de stijl van Triumvirat en is daarmee top! Alles bijeen toch een prachtig pakket van Apocalypse, een van de toonaangevende bands uit Zuid-Amerika in dit genre.

The 25th Anniversary Box is verplichte kost voor fans, maar ook een aanrader voor hen die weinig tot niets van deze groep in de kast hebben en toch iets bijzonders willen.