= 1

Old loves never die! Dat geldt wat mij betreft voor Deep Purple, de band die mijn interesse wekte na een periode van klassieke muziek, Bee Gees en Creedence Clearwater Revival. De klassieke invloeden van organist Jon Lord, het eigenzinnige, virtuoze gitaarspel van Ritchie Blackmore, dé gitaargod in de jaren zeventig, de extreme zang van ‘the one and only’ Ian Gillan en de fabuleuze ritmesectie bestaande uit bassist Roger Glover en drummer Ian Paice maakten dat Deep Purple samen met Yes, de nieuwe basis werd van mijn muzikale interesses. Dat is tot op de dag van vandaag zo gebleven. Is het toeval dat Deep Purple samen met Yes concerten geeft in de VS? Hoewel Jon Lord inmiddels niet meer onder ons is en Blackmore al decennialang geleden de band heeft verlaten, houden hun vervangers Don Airey (toetsen) en sinds enkele jaren snarenwonder Simon McBride de indrukwekkende erfenis van deze hardrocklegende meer dan levend. Het nieuwe album = 1 telt dertien songs die fris en energiek klinken met steeds heerlijke duels tussen gitaar en toetsen. Gillan houdt zich bij het bereik dat hij nog goed aankan en hij zingt zijn immer puntige teksten met overtuiging. Na enkele puike uptempo rockers volgt het wat meer ingetogen If I Were You met Gillan die zichzelf in een koortje dubbelt. De stijl en het geluid van het gitaarspel van McBride sluit naadloos aan bij wat Deep Purple vandaag de dag betekent en komt veel meer in de buurt van zijn illustere voorganger Blackmore. Steve Morse was en is een fabelachtige gitarist, maar hij heeft een volstrekt unieke stijl die naar mijn smaak toch net wat schuurde met de klassieke hardrock die Deep Purple nu al bijna zestig (!) jaar brengt. De grote fan-schare van de band zal niet teleurgesteld zijn met dit album, want men blijft niet alleen trouw aan de stijl die de groep zelf van meet af aan heeft helpen creëren, maar ze bezit ook de energie om nog steeds nieuw werk te presenteren. In het wat bluesy en rustige buitenbeentje I’ll Catch You laat de band horen nog steeds springlevend te zijn en de laatste track Bleeding Obvious is een echte knaller met diverse tempowisselingen waarin Glover met een fijn loopje lekker meespeelt met McBride. Het is daarmee een nummer dat ook op een album als Fireball (1971) niet zou hebben misstaan. Conclusie: met ruim 55 jaar op de teller als ‘recording artist’ is de band wel wat wilde haren kwijtgeraakt, maar in de huidige bezetting kunnen ze nog altijd prima meekomen!