STEVE HACKETT, Wolflight

Het is in 2015 alweer veertig jaar geleden dat Steve Hackett zijn eerste solo album Voyage To The Acolyte uit bracht. Net hertrouwd met Jo Lehmann en een succesvolle wereldtournee achter de rug met muziek uit zijn Genesis-periode, komt het immer bezige baasje met een in mijn ogen fabelachtig goed album voor de dag: Wolflight. Door diverse critici beschreven als het meest filmische wat Hackett ooit maakte en door hemzelf gekenschetst als het best geproduceerde album tot nu toe, zeker voor wat betreft de orkestrale arrangementen. Alsof de jaren niet tellen gaat Hackett onverdroten verder met spelen, reizen en muziek maken. Hoe zijn ervaringen tijdens tournees en vakanties tot muziek leiden is uitgebreid op zijn website te lezen. Grotendeels tijdens de lange Genesis Revisited-tournee werkte hij aan de muziek voor Wolflight en was evenals bij vorige gelegenheden graag bereid een en ander toe te lichten.

Steve, je bent net terug uit Zuid-Amerika. Hoe was het daar? Nog tijd genomen om iets van de omgeving te zien?

"Het was fantastisch! We deden daar de Genesis Revisited-shows en de respons was overweldigend, dus deze tour heeft de markt voor ons weer een goede impuls gegeven. We hadden niet veel ruimte gekregen om trips te maken, maar we hebben wel het gigantische Christusbeeld bewonderd op de top van de Corcovado in Rio de Janeiro (Brazilië), in Argentinië hebben we de beroemde begraafplaats La Recoleta bezocht en in Chili zijn we naar een bergtop geweest, waardoor we een schitterend uitzicht hadden op heel Santiago en een bezoekje aan een beroemde trein, allemaal ontzettend mooi. Dit soort ervaringen zijn steeds een bron van inspiratie voor me. Zowel de achtergrond van een land of de plekken zelf die we bezocht hebben, komen terug in diverse tracks op dit album. Voor het titelstuk was de bron eigenlijk de speurtocht naar de voorouders van de wolven en het nomadische leven dat ze leidden. In Griekenland bezochten we de Coryciangrot die tegen de helling van de Parnassosberg ligt. Dat was een ervaring die ik muzikaal heb vertaald in Corycian Fire. In Amerika brachten we een bezoek aan de geboorteplaats van Martin Luther King. Dat leidde tot Black Thunder en diverse trips naar Mexico waren de basis voor Loving Sea. Dust And Dreams werd geschreven naar aanleiding van bezoeken aan Marokko, waar ik ook een Arabische luit, een oud, heb leren kennen en heb mezelf daarop leren spelen. Het lijkt wel dat ik, op het moment dat ik in een vliegtuig stap, eigenlijk al begin met het horen van een melodie, net alsof er in mijn hersenen dan opeens iets wordt aangezet."

Ga je tijdens het Night Of The Prog festival op de Loreley je laatste Genesis Revisited-shows spelen?

"Ik denk van wel, mogelijk nog één extra show in Italië. Dat gezegd hebbende, moet ik wel stellen dat tal van promotors me hebben gevraagd om ook in de komende tournee Genesis-nummers te blijven spelen: kennelijk ben ik daar een beetje te goed in geworden, dus ook met Wolflight zal er een hiernamaals zijn voor Genesis songs."

Heb je met betrekking tot de Genesis Revisited-tournee enig commentaar gehad van andere Genesis-leden? Heb je op enig moment iemand van hen gevraagd om  met je mee te spelen?

"Eerst vraag: tot zover geen commentaar. Tweede vraag: ha, ha, nee en daar zijn goede redenen voor. Misschien dat dit in de toekomst ooit wel mogelijk is, maar ik kan er nu niet over uitweiden zeker niet voor juni dit jaar, daarna ben ik vrij om te vertellen wat ik wil; dat klinkt allemaal wat politiek, maar het is niet anders."

Op de recentelijk uitgebrachte documentaire kom je er wel zeer bekaaid vanaf vind je niet?

"Er zijn recente ontwikkelingen over deze documentaire. Tot dusver heeft iedereen, met name mijn voormalige bandleden, de BBC daarvan de schuld gegeven. Regisseur John Edgington, die ook de nodige kritiek over zich heen kreeg, heeft zeer onlangs een tweet de wereld ingestuurd die wat opheldering geeft over de juiste toedracht, kijk daar maar eens!"

Dat zal ik zeker doen! In eerdere gesprekken bespraken we de hoge mate van variatie in Out Of The Tunnels Mouth en Beyond The Shrouded Horizon. Met  Wolflight ga je nog een stapje verder.

"Dat was zeker de opzet. Ik wilde een album zonder beperkingen. Soms klinken we als een orkest, soms als een band en soms als een volksmuziekensemble. Dan zijn er diverse nooit eerder gebruikte etnische instrumenten zoals de duduk, een Armeens houten blaasinstrument, bespeeld door Rob Townsend, verder de oud en de tar, een snaarinstrument uit Azerbeizjan, familie van de gitaar en de sitar. Ik heb ook voorwerpen als een wasbord en een zoutstrooier als percussie-instrumenten gebruikt. In zijn totaliteit vind ik het wel wat weg hebben van een soundtrack, een soort van reisbeschrijving, zo je wilt. Ik heb altijd iets met orkesten gehad en ik denk dat dit album anders klinkt en dat we er in geslaagd zijn ‘het orkest’ hier optimaal te laten doorklinken. Ik ben zelf zeer gecharmeerd van het geheel."

Heeft het feit dat veel muziek in alle vroegte is geschreven nog iets met dat andere geluid te maken?

"Wel, feit is dat we een enorm druk schema hadden en daardoor was de tijd beperkt. Dan word ik wat onrustig en ben vaak heel vroeg op. Ik ontdekte dat het uur voor de zonsopgang (‘wolf light’) een heel productieve tijdspanne bleek te zijn. Ik heb eens eerder zo’n periode gehad in het midden van de jaren negentig. Ik werkte toen al twee jaar aan Genesis Revisited toen er plotseling een financiële injectie uit Japan kwam. Alleen eisten de geldschieters wel dat het album in zes weken klaar moest zijn. Onder druk blijk ik heel goed en efficiënt te kunnen werken. Ook toen stond ik heel vroeg op en werkte aan de stukken op papier, uren voordat de eerste geluidstechnicus zich liet zien. Heel ongewoon voor een rockartiest denk ik!"

De titel van je nieuwe album slaat dus op dat uur voor zonsopgang dat ‘wolflight’ wordt genoemd, maar je hebt ook daadwerkelijk kennis gemaakt met wolven?

"Ik was in Italië en kreeg de gelegenheid om naar een roedel wolven te gaan kijken op een uur rijden van Rome. Niet alleen heb ik ze gezien, ik kon zelfs met hen spelen en gefotografeerd worden. Buitengewoon intrigerende dieren die naar mijn overtuiging over telepathische gaven beschikken. Een ervaring die ik voor geen goud had willen missen! En dat voor iemand die amper contact heeft gehad met hondachtigen, als klein ventje was ik zelfs bang voor honden! Een keer eerder heb ik iets dergelijks meegemaakt. Jaren geleden was ik in Los Angeles en ik logeerde in een hotel op de Sunset Strip. Er raasde een pittige storm en buiten zag ik een hond die voor mijn beleving aardig op een wolf leek; ik denk dat het een husky was. Hij was doelloos aan het zwerven tussen het rijdende verkeer door en ik was bang dat hij een ongeluk zou veroorzaken en daarbij zichzelf of mensen zou verwonden. Ik riep hem aan en hij kwam naar me toe en ik heb hem aan mij laten ruiken. Hij liet zich door mij meevoeren naar de hotelreceptie en een van de medewerkers heeft hem ter plekke geadopteerd! Gaandeweg heb ik iets met honden ontwikkeld en heb met vele soorten en rassen kennis mogen maken. Ook dit zijn bijzondere wezens die enorm veel liefde terug kunnen geven als je er energie insteekt."

Op dit naar mijn smaak fantastische album heb je weer enkele bekende namen zoals Chris Squire, maar ook een oudgediende uit jouw band van lang geleden, namelijk drummer Hugo Degenhardt. Hoe ben je die aan de veren gekomen?

"Ik zou Hugo graag weer eens willen ontmoeten om hem dit album te geven! Hij was niet lijfelijk aanwezig, maar omdat hij zo’n geweldig eigen geluid heeft, heb ik een drumloop van hem gebruikt en daaromheen muziek geschreven. De enige echte drummers van vlees en bloed zijn Gary O’Toole en Benedikt Brynleifsson van de IJslandse band Todmobile. Chris belde me op een gegeven moment op en zei dat-ie in de buurt was en of ik nog iets had waarop hij kan meespelen. Ik antwoordde dat ik aan een song bezig was met een bombastisch refrein waarvoor ik zijn vette basgeluid prima zou kunnen gebruiken. Enige probleem was wel dat hij zijn bas niet bij zich had maar toen ik hem vroeg of een Fender Precision goed genoeg was, zei hij dat die prima voldoet. Hoe de man het doet weet ik niet, maar hij speelt met een techniek die maakt dat het als Chris Squire klinkt welke bas je je hem ook geeft, heel apart!"

Een naam die je mij eerder noemde was die van Malik Mansurov, een zeer ervaren tarspeler. Heb je dit keer daadwerkelijk met hem gewerkt en waar heb je die Arabische oud’ op de kop getikt?

"Ja, dit keer is het gelukt. Dat was in Hongarije waar ik face-to-face met hem heb mogen werken. Hij is prominent aanwezig op het titelstuk waar goed te horen is hoe briljant hij op dit instrument kan spelen. Ik heb daar ter plekke ook Sára Kovács opgenomen die de didgeridoo hanteert. Sára is de dochter van Ferenc Kovács uit de band Djabe waarin ik diverse keren heb mogen meespelen. Ze heeft een bijzondere circulaire ademtechniek, waardoor ze dit lastige instrument heel lang kan laten galmen. We hebben allerlei foefjes met die opnamen uitgehaald, zodat het uiteindelijk  als een soort ‘sprekend orkest’ is gaan klinken. Er is overigens nog een link met Malik die een type volksmuziek speelt die mugham heet, muziek die eigenlijk alleen in Azerbeizjan, Irak, Iran en Turkije wordt gespeeld. Die oud is ook een instrument dat bij dit type muziek wordt gebruikt, want hoewel ik het instrument in Londen kocht, is het afkomstig uit Irak."

Dat rijtje Scandinavische namen op de bonustrack van de speciale editie: waar komen die vandaan?

"Dat zijn de mannen die samen de IJslandse band Todmobile vormen. Ik ben ze op het spoor gekomen omdat ze met Jon Anderson gewerkt hebben en ik was zeer onder de indruk, met name van hun orkestrale arrangementen. Buitengewoon spitsvondig hoe ze dat gedaan hebben. Ik heb vervolgens twee shows met ze gedaan, een in Reykjavik en een in Akureyri, net ver van de poolcirkel. Heel goed georganiseerd allemaal en de band heeft met Eythor een geweldige zanger. Uiteindelijk hebben we Midnight Sun gezamenlijk geschreven en ingespeeld."

Ik zie niet op elke track een bassist vermeld? Komt het basgeluid uit de magische toetsenborden van Roger King?

"Daar zit je helemaal goed! Met bassisten als Chris Squire en Nick Beggs heb ik feitelijk helemaal niets te klagen, maar ik hou ook erg van een basgeluid met minder ‘definitie’, maar zwaarder en dieper, met die amorfe donkere onderlaag en omdat ik geen tijd kon vinden om met mijn vriend Dick Driver (contrabas) te gaan werken heb ik mijn toevlucht genomen tot de magische toetsen. Roger is er in geslaagd om precies dát geluid te produceren net als de zwaarder aangezette orkestraties. Daar hebben we samples van marcato gespeelde contrabassen en cello’s voor gebruikt en bij sommige passages zelfs de reverse techniek toegepast zoals in Wolflight."

Hoe kom je op het idee om zulke foefjes toe te passen?

"Soms als ik geluk heb, kan ik met een orkest werken. Dat was zo in IJsland voor twee shows en ik heb op Misummer Night's Dream ook eerder met het Royal Philarmonic Orchestra gewerkt. Jaren daarvoor, in 1970, heb ik met de band Quiet World het album The Road opgenomen met medewerking van het London Symphony Orchestra! Het was destijds mijn vuurdoop in een opnamestudio en ik heb me toen totaal niet gerealiseerd welk een voorrecht het was om met zo’n fameus orkest te mogen spelen. Ook John Schroeder, de producer, was geen kleine jongen. Hij schreef veel hits schreef, onder meer het instrumentale pianostuk Cast Your Fate To The Wind van Rick Wakeman. Het werken met zulke beroemde orkesten betekent echter een forse investering, dus wat ik de laatste jaren vooral heb geprobeerd, is gebruik te maken van een strijkensemble en die als het ware digitaal te ‘upgraden’, zodat het als een orkest klinkt. Nu kon ik door tijdgebrek alleen werken met Christine Townsend. Met haar hebben we heel veel kunnen doen, maar een belangrijke aanvulling dit keer zijn inderdaad ‘de magische toetsen’. Ik werd jaren geleden verliefd op de Mellotron en vandaag de dag gebruik ik die nog steeds naast de onvermijdelijke samples, soms zelfs naast elkaar."

Kun je nog iets over de andere bonustrack vertellen, de akoestische song Pneuma?

"Ik denk dat dit het eerste stuk was, dat ik opnam. Pneuma was als een van de laatste tracks gepland voor dit album. Omdat ik een vergelijkbare tremolotechniek gebruik in Love Song To A Vampire staat dit nummer niet op de gewone editie. Ik vind het zelf een erg mooie techniek, waarbij de gitaar bijna klinkt als klaterend water. Ik ben ook blij dat deze track wel op de speciale editie staat, want het is absoluut geen opvullertje, maar dat geldt eigenlijk voor alle songs. Mijn vrouw Jo en ik grappen er wel eens over dat sommige artiesten ‘bogus tracks’ op de plaat zetten als ‘bonus tracks’, maar wij wilden er verzekerd van zijn dat elk nummer van gelijkwaardige kwaliteit zou zijn."

Op de speciale editie staan ook foto’s die iets te maken hebben met de inspiratiebronnen voor de nummers of passen bij de teksten ervan?

"Heel speciaal ja, gemaakt door Maurizio en Angéla Vicedomini. Zeer getalenteerde fotografen en bijzonder fijne kameraden. Hij is architect van beroep; kun je nagaan! En ze zijn met ons naar alle uithoeken van de wereld gereisd om deze prachtige plaatjes te schieten.”

Waarom ga je eigenlijk pas in oktober op tournee terwijl het album in maart uit is gekomen?

“De afgelopen twee jaar zijn gewijd geweest aan de Genesis-nummers. Het kost even tijd voor promotors om te wennen aan het idee dat ik nu iets anders wil gaan brengen. De platenmaatschappij wilde echter vasthouden aan de afgesproken releasedatum."

Deze tournee is getiteld  Acolyte to Wolflight. Betekent dit dat je gaat proberen om nummers uit je gehele back catalogue te brengen?

"Kon dat maar! Het is veertig jaar geleden dat Voyage Of The Acolyte werd uitgebracht  en er zijn zeker stukken van dat album die ik weer wil gaan spelen, verder bijvoorbeeld een nummer als The Steppes van Defector. Uiteraard moet er ruime aandacht zijn voor mijn nieuwe album Wolflight dus ik probeer iedereen tevreden te stellen. Omdat er steeds weer vraag is naar de nummers van Genesis kan ik er niet omheen om ook die te gaan spelen dus de aangepaste titel is nu Acolyte to Wolflight with Genesis Revisited - The Total Experience. Daarbij kies ik de Genesis-stukken uit songs die ik heel lang geleden of nog niet eerder live uitgevoerd heb."

Je hebt dit keer met Roine Stolt van The Flower Kings wel een heel aparte bassist op het podium!

"Ja, Roine speelt bas en twaalfsnarige gitaar. Punt is dat ik het voorrecht heb of heb gehad om met gelouterde bassisten te mogen werken. Nadeel is dat deze muzikanten veel gevraagd worden dus soms is het Nick Beggs - hij werkt ook geregeld met Steven Wilson - en soms Lee Pomeroy, maar die is ook druk onder meer met ELO. Ik heb dus steeds een bassisten probleem. Nad Sylvan suggereerde dat Roine dit wel zou willen doen en zo is het gekomen, maar in feite is hij absoluut overgekwalificeerd voor deze positie dus ik zoek wel een manier om hem ook als leadgitarist te laten spelen. Ik denk dat het publiek dit ook graag zou willen."

Discografie:

Voyage Of The Acolyte (1975)

Please Don't Touch (1978)

Spectral Mornings (1979)

Defector (1980)

Cured (1981)

Highly Strung (1983)

Bay Of Kings (1983)

Till We Have Faces (1984)

Momentum (1988)                                                               

The Unauthorised Biography (1992)

Guitar Noir (1993)

Blues With A Feeling (1995)

Genesis Revisited (1996)

A Midsummer Night's Dream (1997)

Darktown (1999)

Sketches Of Satie (2000)

Feedback 86 (2000)

Genesis Files (2002)

To Watch The Storms (2003)

Metamorpheus (2005)

Wild Orchids (2006)

Tribute (2008)

Out Of The Tunnel's Mouth (2010)

Beyond The Shrouded Horizon (2011)                          

Genesis Revisited II (2012)

Wolflight (2015)

Live:

Timelapse (1991)

There Are Many Sides To The Night (1995)

The Tokyo Tapes (1998)

Live Archive 70's 80's 90's (2001)

Live Archive Newcastle (2001)

Live Archive NEARfest (2003)

Live Archive 03 (2004)

Live Archive 04 (2004)

Live Archive 05 (2005)

Live Archive 83 (2006)

Live Rails (2010)

Genesis Revisited: Live At Hammersmith (2013)

Genesis Revisited: Live At The Royal Albert Hall (2014)