STEVE HACKETT, Premonitions

Steve Hackett, de altijd vriendelijke en toegankelijke ex-gitarist van Genesis gaat onverdroten voort met het verwezenlijken van zijn nog steeds ambitieuze plannen. Met een intercontinentale Genesis Revisited tournee achter de rug en zijn uitstekende laatste soloalbum Wolflight toert hij het najaar van 2015 door Europa: From Acolyte To Wolflight with Genesis Revisited.Twee uitverkochte concerten in Cultuurpodium Boerderij zijn een bevestiging van Hacketts populariteit, althans in het middensegment, want net als voor Yes en Marillion is een Heineken Music Hall ook niet meer voor hem weggelegd. Kwam gentleman Steve er bekaaid af in de recentelijk uitgebrachte Genesis-documentaire, in zijn eigen documentaire - ten tijde van het interview nog maar net uit - ligt dat uiteraard anders. Ook onderwerp van gesprek is de schitterende door artwork van Roger Dean opgeluisterde boxset Premonitions. Steve had het eindproduct nog niet in handen gehad en was zichtbaar onder de indruk van het geheel.

Terwijl hij de boxset uitvoerig aan het bestuderen was luidde mijn eerste vraag: wat vind je ervan, vind je hem geslaagd? Hoe kwam Roger Dean in dit project terecht?

"Oh ja, zeker. Erg geslaagd! Wat Roger betreft: we hebben hem zelf benaderd. Vroeger kwamen we Roger incidenteel tegen maar de laatste jaren is er regelmatiger contact geweest, omdat hij goed bevriend bleek met een vriend van mij. Sorry, dat ik wat afwezig ben, maar dit is de eerste keer dat ik het eindproduct in handen heb, dus ik ben heel nieuwsgierig. Mijn vrouw Jo zal deze box ook graag even zien! We hebben getracht de albums separaat te houden, maar voor de niet door Steven Wilson geremasterde albums en de surround sound versies hebben ze kennelijk toch een andere keuze gemaakt, maar goed: in deze business moet je sommige zaken maar gewoon accepteren. Het was de bedoeling dat we de boxset tijdens deze tournee zouden gaan verkopen, maar dat is helaas niet gelukt."

Hoe is de Premonitions boxset eigenlijk tot stand gekomen?

"Het was niet eens mijn idee! Het plan kwam van Mark Powell die met EMI en Universal Records heeft samengewerkt om deze compilatie te kunnen bewerkstelligen. Ten tijde van het eerste plan was de muziek eigendom van EMI en we zijn lang bezig geweest om hen ervan te overtuigen dat dit een goed plan was. EMI was bevreesd dat dit project op ijdelheid gestoeld was, dus stelden ze een besluit hierover uit. Mijn toewijding om liveshows te blijven doen in combinatie met de hernieuwde belangstelling voor de muziek van Genesis van 1971 tot1977 in mijn shows, creëerden tevens een toename van de belangstelling voor mijn oudere werk. Ik heb mezelf hierdoor veel beter kunnen profileren. Ik heb eigenlijk een hekel aan die term, maar goed. Ik heb altijd gedacht dat je eigen muziek op zichzelf een staat van verdienste zou opleveren, maar wat media-aandacht genereert zijn heel andere zaken: beschikbaar zijn, jezelf laten zien, concerten geven en dergelijke. Vervolgens ging onder meer mijn muziek als erfenis bij de overname naar Universal Records. Zij hadden door die toegenomen interesse wel belangstelling om de boxset uit te brengen."

In tegenstelling tot veel andere artiesten ben je wel goed te benaderen.

"Ik heb geen enkele ambitie om een Greta Garbo-effect te bewerkstelligen van 'ik wil alleen zijn', eerder het tegenovergestelde. Ik herinner mij een treffende uitspraak van mijn overleden grote vriend Richie Havens, die als jochie tegen zijn grootmoeder zei: ik wil iedereen in de wereld ontmoeten. Hij beloofde plechtig, waar hij ook was, elk weekend tenminste één optreden te doen om die uitspraak te kunnen waarmaken. Voor zover ik weet heeft hij tot het eind van zijn leven inderdaad elk weekend ten minste één show gedaan. Elke keer als ik hem tegenkwam, herinnerde hij mij aan die belofte en hoe gedreven hij was om die na te komen. Ik weet niet met welke entiteit hij dit pact gesloten had, maar hij heeft de belofte altijd geëerbiedigd; van de grootste show in een stadion tot het meest kleinschalige optreden. Voor mij geldt enigszins hetzelfde al zou ik het niet zo stellig en rigide geformuleerd hebben. Feit is wel dat ik muziek wil spelen voor iedereen. Door mijn huidige situatie, mijn huwelijk met Jo die net als ik geniet van reizen, kan ik veel beter aan die wens voldoen. Jo en ik benaderen fans ook als vrienden. We maken daarin geen onderscheid. Ik denk dat ik vrijwel iedereen in het publiek minimaal één keer heb ontmoet. Het is soms wel op je tenen lopen, maar in het algemeen kunnen we stellen dat toeren voor ons een combinatie is van vakantie en werk. Op tournee heb ik in de tourbus vaak wel moeite om wakker te blijven zodra we gaan rijden, dus vermoeiend is het absoluut wel. Ik realiseer me erg goed dat deze levensstijl niet voor iedereen aan te raden is."

Gisteravond in een uitverkochte zaal leek je helemaal in je muziek op te gaan?

"Klopt, althans voor zover mogelijk. De muziek op zichzelf is één ding, die naar behoren uitvoeren is een ander. Omdat wat wij spelen continu verandert en als het ware zeer gearrangeerd is, kun je jezelf niet helemaal verliezen in de muziek. Dan zou je een veel vrijere vorm van muziek moeten hebben waarin je compleet los kunt gaan en ook die vorm heeft haar sterke punten. De set die we nu spelen, is in hoge mate voorzien van arrangementen en dus zijn er maar een of twee momenten dat je als solist even uit de band kunt springen. Die in hoge mate gearrangeerde muziek, waarbij een band kan klinken als één instrument, wordt wel doorgecomponeerd genoemd. Het is dan niet langer per se noodzakelijk om een virtuoze solist te zijn. Ik ben gevallen voor deze wijze van componeren, zodat je elkaar als muzikanten aanvult en dat elk instrument een rol vertolkt die het beste resultaat geeft voor de compositie als geheel. Ik kan het niet goed definiëren, maar het is de magie van een groep muzikanten die elkaar stimuleert en aanvult. De grens waar het arrangeren overgaat in produceren en vervolgens in uitvoeren zijn tamelijk vaag. Waar ik als het ware aanhaak is ergens tussen blues en Bach. De solist in bluesmuziek, op gitaar of mondharmonica, die de sterren van de hemel speelt maar eigenlijk nergens rekening mee hoeft te houden en aan de andere zijde van het spectrum de barokmuziek gepersonifieerd door J.S. Bach waar technisch vermogen een voorwaarde is om die te kunnen uitvoeren. De link tussen beide muzieksoorten bepaalt de kwaliteit van de muzikant. Ergens in de jaren zestig zag je dat die wat meer spontane, vrije muziekstijl begon te veranderen in een stijl die meer richting barok ging: meer arrangeren en meer nadruk op componeren. Vroege muziek van Cream of die van Jimi Hendrix is compositorisch gezien niet hoogdravend, maar de kwaliteit werd bepaald door de solo's en het gevoel. Bij Bach was het tegenovergestelde het geval: geen solisten, maar het collectief stuwde de ingewikkelde compositie naar grote hoogten. Ik wil er geen waardeoordeel aan verbinden, want beide soorten muziek hebben hun eigen charme en sterke punten. In sommige shows die ik in het verleden deed, was die spontaniteit wel groter dan in de meeste shows die ik vandaag de dag doe. Dan kon ik mezelf compleet verliezen in de muziek. Ik speelde een aantal jaren geleden in London met Evelyn Glennie, een virtuoze percussionist. We moesten optreden zonder ook maar één noot met elkaar te hebben gespeeld. Ik dacht bij mezelf: je kunt dit op twee manieren bekijken. Ofwel deze show is compleet frauduleus ofwel je moet het beschouwen als een volledig spirituele ontmoeting. Dat zoiets goed mogelijk is bleek ook toe Roine Stolt (The Flower Kings) me vertelde dat ze in Amerika een aantal shows hadden gedaan die compleet waren ingeven door spontane ideeën. Er was niets voorgeprogrammeerd. Zo zit je als muzikant vaak toch tussen die twee uitersten in. Ik moet eerlijkheidshalve wel zeggen dat ik erg kritisch ben geworden ten aanzien van muziek die mij vandaag de dag echt kan boeien. Om mij te raken moet een stuk wel heel goed geschreven zijn! Ik kan wel genieten van een indrukwekkende solo, maar ik realiseer me dan meteen dat het niet de compositie is waarvan ik onder de indruk ben, maar een virtuoos op zijn of haar instrument en zoiets blijft bij mij maar zelden hangen."

Je hebt me eerder verteld dat het perspectief op een geslaagde show van de muzikant op het podium totaal anders kan zijn dan van het publiek. Je zou graag eens in het publiek willen staan. Toch blijf je doorgaan met talloze concerten.

"Er is iets in een liveoptreden dat het telkens weer tot een enorme uitdaging maakt. Terwijl mensen naderhand zeggen 'goh je leek heel ontspannen vanavond', dacht ik op datzelfde moment 'Steve, don't fuck up... stay on it.' Om als een acrobaat balancerend op een touw hoog in het circus te proberen gefocust te blijven en er niet vanaf te duvelen is een niet te evenaren sensatie, aangenomen dat je het er goed vanaf brengt natuurlijk. De interactie tussen muzikanten op het podium is eigenlijk iets magisch, iets kosmisch. Je staat te spelen maar als door een bovennatuurlijke macht overgenomen, past het collectief van muzikanten als een goed gelukte puzzel in elkaar. De set die we momenteel spelen is een van de moeilijkste ooit, want het zijn in feite twee bands op één podium: mijn solomateriaal en het Genesis materiaal."

Gezien het aantal concerten in de VS is de fanbase daar ook groeiende.

"Ja, merkwaardig genoeg wel! Er is een toenemende mate van belangstelling voor wat ik doe. Soms niet altijd verklaarbaar, die curve waarin er soms meer belangstelling is en soms minder. Ik denk echter wel dat als je als muzikant geobsedeerd bent door muziek en je leven daaraan ondergeschikt maakt, dat deze benadering uiteindelijk toch veel mensen aanspreekt. Net als mijn vader die gepassioneerd schilderijen maakte, heb ik diezelfde passie voor muziek: ik blijf songs schrijven totdat ik geen geluid meer kan voortbrengen, zo zit ik in elkaar!"

Verschilt de respons van het publiek in Nederland met dat van de UK of de VS?

"Nee, in wezen niet. Het kan zijn dat je als artiest een extra bonus krijgt omdat een bepaalde song extreem goed in de smaak viel en het publiek niet stopt met klappen. Dat is een heerlijk gevoel maar dat kan overal gebeuren. Ik heb dat zelf als jongen meegemaakt toen een band een bovenmenselijke prestatie neerzette: beter dan dit kon het gewoonweg niet. Als jochie droomde ik ervan om later neit te hoeven werken in een pak met stropdas. Ik heb dat toch ruim een jaar of vier moeten doen middels allerlei baantjes voordat ik het voor elkaar kreeg om als muzikant mijn geld te verdienen. Dat was echt een lastige klim met tal van hindernissen om op dat punt te komen en het duurde dan ook best lang voor mijn gevoel. Steeds maar proberen, contacten leggen en zien de juiste personen geïnteresseerd te krijgen. Ik had het geluk om Genesis te ontmoeten op mijn 21ste, terwijl ik op mijn 16e de school vaarwel gezegd had. Anders was ik misschien nooit zover gekomen of was ik een juist iets heel anders gaan doen. De passie voor muziek zou echter absoluut zijn gebleven, al was het maar als hobby. Alleen geluksvogels kunnen er hun brood mee verdienen. Feit is dat ik diverse zeer getalenteerde en capabele muzikanten heb ontmoet die opgegeven hebben, die hun gezin niet konden onderhouden van muziek... De prijs die je moet betalen aan de grote 'belastingdienst daarboven' is met je lijf en leven; het is een wrede wereld! Ik geloof echt in het bestaan van een spirituele dimensie. Ik probeer steeds daar een soort van 'hotline' verbinding mee te maken, want ik weet werkelijk niet waar mijn ideeën vandaan komen: soms komen ze in dromen maar soms ook op de meest ongelukkige momenten en dan kan het heel ongelukkig of zelfs gevaarlijk zijn om een pen te pakken en aantekeningen te maken."

Je hebt nu een documentaire uitgebracht over jezelf. Heeft die iets van doen met de documentaire over Genesis waar je toch wat bekaaid vanaf kwam? Heb je naar aanleiding daarvan nog je eigen documentaire aangepast?

"Nee, mijn documentaire heeft absoluut niets te maken met die van Genesis. Het idee is namelijk al vijf jaar oud en het was puur toeval dat deze documentaires min of meer tegelijk zijn gemaakt. Eerlijkheidshalve moet ik wel zeggen dat het grote interview met mij wel heeft plaatsgevonden nadat de Genesis-documentaire was uitgebracht, maar ik kan me niet herinneren dat ik daar al te veel over heb losgelaten. Terugkijkend ben ik wel van mening dat de Genesis-documentaire niet in het belang van Genesis als team was. Als je twee uur wordt geïnterviewd dan verwacht je ook wat anders dan de paar minuten die uiteindelijk zijn uitgebracht. Dat is echter niet mijn beslissing geweest. Je wordt uitgenodigd, geeft je tijd maar wordt niet betrokken bij het redigeren. Daar moet je dan maar gewoon stoïcijns in zijn."

Eigenlijk een vreemde zaak, want als iemand er energie in heeft gestoken om de herinneringen aan Genesis jaren zeventig levend te houden, dan ben jij het wel en daar plukken de andere leden toch ook de vruchten van. Daarnaast heb je punt wel gemaakt met een niet te onderschatten solocarrière!

"Het beste uit de muziek halen, is altijd mijn drijvende kracht geweest en daar heb ik ook al mijn energie in gestoken. Door die muziek live te spelen, opnieuw op te nemen, soms met orkest, soms met een groter team, maar steeds met als achterliggende gedachte om de muziek op de best mogelijke manier te presenteren. Genesis bestond uit sterke individualisten en daarbij was er een competitief element aanwezig. Zo verloor de groep eerst Peter Gabriel en daarna mij en dat heeft te maken met autonomie. Wat moet er gebeuren om een song af te krijgen, wat moet er gebeuren voordat je medewerking en ondersteuning krijgt? Soms moet je leider durven zijn. Mijn solocarrière is niets meer of minder dan een - weliswaar goedmoedige - dictatuur. Geheel anders dan dat ik op een album meespeel van bijvoorbeeld Steven Wilson, dan bepaalt hij wat en hoe ik moet spelen. Groepen zijn in die zin democratisch dat je iedereen kun je iedereen vragen om input om ideeën, maar uiteindelijk is er toch één persoon die beslist: zó gaat het klinken! Eerlijk gezegd geloof ik niet meer in een reformatie van Genesis, maar als die er al zou komen dan ben ik daartoe bereid, meer kan ik niet doen."

Zou je me een toelichting willen geven op de naam Amanda Gallo die in de boxset wordt genoemd. Welke rol speelt/speelde hij?

"Armando wist ons te vinden toen we repeteerden in een van de meest louche plekjes in Londen. Hij zocht ons steeds op, maakte foto's en werd in de loop der tijd een vriend van de band en ik kan je vertellen. Dat was niet gemakkelijk want de band was een zeer exclusief clubje. Deze kleurrijke man leerde ons door en door kennen en werd een soort biechtvader voor ons. Hij is steeds een waardevolle vriend gebleven, ook toen de band uiteen viel. Zijn reactie luidde: ieder die de band verliet nam zijn eigen muze mee. Zeker als niet-Engelsman begreep hij ieder van ons buitengewoon goed en heeft altijd toegang tot ons allemaal weten te behouden. Later heeft hij zich meer toegelegd op filmsterren en op de een of ander manier heeft hij werkelijk nagenoeg iedere acteur en actrice op de foto weten te zetten. Hij weet zo verrassend goed overal een entree te krijgen dat het mij niet zou verbazen als hij ergens op de foto stond met de Paus of met de Dalai Lama. Hij heeft ook een heel sterk karakter, heeft zich door pittige gezondheidsproblemen geslagen en de man heeft een schijnbaar onuitputtelijke energie, echt een wervelstorm van vlees en bloed. Het contact tussen Genesis en hem is ook een van de redenen waarom er deuren voor Genesis zijn geopend die anders niet geopend zouden zijn, omdat hij weer bepaalde sleutelfiguren kende die van belang zijn geweest voor de ontwikkeling van de band. Niets was ook gek genoeg voor Armando. Voor een beter shot van mij op het Reading Festival is hij zelfs op het dak van een naburig bouwsel gekropen. Armando heeft ons voor Premonitions toegang gegeven tot alle foto's waar ik op sta. Ik heb hem geholpen door mijn tijd aan hem te geven en zo heeft hij die diensten terugbetaald: quid pro quo. Sommige mensen beschouw ik als broeders en wij berekenen elkaar gewoon niets, hij is daar één van."

Zijn er ook foto's van Gallo gebruikt voor de documentaire over jou?

"Dat weet ik niet zeker, want Mat Groom is degene die de inhoud heeft samengesteld in samenwerking met RSK Entertainment. Kijk, als we zelf de regie in handen hadden gehad dan was er waarschijnlijk een ander product uitgerold. Anderzijds is het materiaal nu over een aantal jaren verzameld en zit ik aan tafel met Chris Squire, waarschijnlijk het laatste interview met hem en ook Steven Wilson doet zijn zegje. Chris was voor mij ook zo'n broeder, maar helaas is hij er niet meer... John Wetton worstelt nu ook met gezondheidsproblemen en ik hoop maar dat hij er doorheen komt. John en ik hebben altijd plannen gehad om samen een band te beginnen, maar tot nu toe is dat er nooit van gekomen. De bijdrage van Chris aan Love To A Vampire op Wolflight is ook waarschijnlijk de laatste opname die er van hem is gemaakt. Hij belde mij nota bene zelf op omdat hij in de buurt was en vroeg of ik nog iets had waarop hij kon spelen en toevallig zocht ik net naar iemand om op die song de baspartij te spelen. Hij had echter zijn bas niet bij zich, omdat al zijn instrumenten al met Yes waren verscheept voor de Europese tournee. Toevallig had ik een Fender Precision staan die ik, geloof ik, maar één keer heb bespeeld op Cured. Dat klusje klaarden we toch in één avond en nacht: van nieuwe snaren op die bas tot en met het opnemen van Chris' partij, mede dankzij Richard Buckland! Een geweldige prestatie weer van Chris. De volgende dag hebben we zijn partij in de controlekamer door een Peavey Classic 50 versterker en een Palmer Speaker Simulator gestuurd en toen klonk het exact als Chris Squire! Maar het is niet alleen die trukendoos, het is vooral de manier waarop Chris speelt dat die partij zo herkenbaar als Squire klinkt. In de mix heb ik nog aardig staan zweten omdat ik die partij er luid en duidelijk in wilde hebben, zonder dat de bas het nummer zou gaan overheersen; de bas zorgt altijd voor een lastig dilemma."

Een andere opvallende naam op de boxset is die van Ray Shluman (ex-Gentle Giant). Wat is zijn bemoeienis geweest?

"Ray heeft de dvd-authoring voor ons gedaan. Hij heeft recentelijk al eerder aan mijn materiaal gewerkt, een geweldige vakman die ook maar doorgaat. Ik heb bewondering voor mensen die almaar actief blijven, zoals ook een oom van mij, veteraan uit de Eerste Wereldoorlog die zelfs met kerst kaartjes van de koningin ontving. Hij stierf toen hij 108 jaar oud was, dus ik hoop maar dat ik wat die genen van mijn moeders kant meegekregen heb! Andere voorbeelden in de muziek zijn de gitaristen Les Paul, die ik zelf ontmoet heb, en Andrés Segovia, die ik nooit ontmoet heb maar van wie ik wel werken heb gespeeld. Beiden zijn 94 jaar oud geworden. Het lijkt wel of gitaristen of heel jong sterven, met 27, of heel oud worden. Ik geloof niet dat er veel tussen zit. 27 is een gevaarlijke leeftijd, ik lag toen in het ziekenhuis met darmzweren. Die 27 ben ik inmiddels ruimschoots voorbij dus wie weet, word ik ook zo oud als Les en Andrés! De liaison tussen ons en Ray was in dit geval onze geluidsman voor de liveshows Ben Fenner. We kenden Ray daarvoor al omdat hij ook gewerkt heeft aan het Genesis-materiaal. Als jongeman was ik weg van het nummer Kites van de broers Shulman, die toen nog Simon Dupree & The Big Sound heette. Ik was zeer gecharmeerd van de instrumentatie op dit nummer: marimba, Mellotron akoestische gitaar, afijn, zo'n combinatie van instrumenten was uniek en werd pas jaren later weer gebruikt. Overigens gebruikte Brian Jones (The Rolling Stones) ook een marimba, als ik mij goed herinner op Aftermath. Pas veel later kwamen Sting en Peter Gabriel ook met dergelijke combinaties. Het is zeer bijzonder dat een van huis uit oriëntaals instrument in de rockmuziek wordt gebruikt. Ik woonde samen met Evelyn Glennie eens een masterclass bij van de Japanse marimba virtuoos Keiko Abe, een onwaarschijnlijk goede muzikant. Evelyn heeft overigens ook les gehad van diezelfde Keiko Abe. Glennie zelf is ook zo'n geval apart; als zij optreedt staat het hele podium vol met percussie-instrumenten. Op de dag van de show is zij ergens tussen halfzes en acht uur 's morgens ter plekke om een verhuiswagen vol met instrumenten uit te laden en te positioneren op het podium. Ze speelt vervolgens de hele dag en doet dan nog eens een show 's avonds. Hoe ze het doet, weet ik niet maar ik geloof dat ze voor de komende drie jaar al volgeboekt is. Veel mensen onder wie ikzelf hebben muziek voor haar geschreven. Ik zag haar eens werken met dirigent Marin Alsop en zo maakte ik kennis met de wereld van klassieke dirigenten. Ik heb zelf ook een aantal klassieke stukken opgenomen, want ik hou ook erg van klassiek en ik geloof niet dat je alles zelf moet hebben geschreven om het op een bevredigende wijze te kunnen vertolken. Zo zou je niet verwachten dat ene Leonard Bernstein na West Side Story of een ander van zijn meesterwerken On The Waterfront nog interesse zou hebben om iets anders te dirigeren dan zijn eigen werk, maar toch beleefde hij veel plezier aan het dirigeren van werken van Strawinsky en van Samuel Barber."

Zaken als het overlijden van Chris Squire of John Acock, zijn die van invloed op jouw levensstijl of op jezelf?

"Oh absoluut! Ik zie een foto van John Acock en ik herinner me nog hoe hij op Santa Monica pier allerlei machines aan het opnemen was. In het promotiefilmpje voor Please, Don't Touch, destijds gemaakt door Leigh Harris, wordt op een gegeven moment ingezoomd op een foto van John met zijn Nagra-bandrecorder die hij voor die opnamen gebruikte. Een ontzettend aardige man met wie ik in talloze projecten gewerkt heb en die ik als een vriend beschouwde. Toen hij het nummer The Tower Struck Down van Voyage Of The Acolyte hoorde, presteerde hij het om me in mijn gezicht te zeggen: 'dit is een product van een verwrongen geest' en ja, hij mocht dat doen. En Chris, ja.. een vriend, een vakbroeder: verschrikkelijk en een enorm verlies voor de muziek. Ik ben me meer dan ooit bewust van mijn eigen sterfelijkheid."

(Steve wordt gewezen op de tijd, want een volgende interviewer staat klaar). Je hebt, naast je andere bandleden overigens, substantiële bijdragen geleverd aan het nieuwe album van Nad Sylvan, kun je daar iets over zeggen?

"Nad Sylvan werd mij een aantal jaren aanbevolen door promotor Winfried Völklein (o.a. Night Of The Prog - MvBF), die ook lange tijd onze agent in Duitsland is geweest. We hebben wat materiaal van Nad op YouTube bekeken en we dachten dat hij met zijn flamboyante persoonlijkheid en vooral zijn stem heel goed zou passen bij wat wij wilden doen. We hebben hem naar Engeland gehaald en zo is dat balletje gaan rollen. Nu hebben wij Nad kunnen helpen met zijn album Courting The Widow wat ik overigens erg goed vind en ik hoop van harte dat hij er veel succes mee heeft."

Laatste vraag: plannen voor 2016? Meer tournees of de studio in voor een opvolger van Wolflight?

"We zullen eerst een nieuwe studio moeten bouwen in ons nieuwe huis! Waarschijnlijk zal die in de tuin komen te staan en ik heb al van alle kanten hulp aangeboden gekregen. Naast de shows in de VS zullen we waarschijnlijk proberen te spelen in plaatsen waar we nog nooit of lange tijd niet geweest zijn en uiteraard zal er gewerkt worden aan diverse projecten."