RYO KUMOTO, Coming Through

In het kader van zijn zojuist verschenen soloalbum Coming Through, belde Spock's Beard toetsenist Ryo Okumoto me vanuit Tokio, naar eigen zeggen was hij op weg naar dronkenschap in gezelschap van drie mooie dames. Dat tekent de man ten voeten uit: een druk baasje die elke kand die hij krijgt benut om van het leven te genieten en vooral om muziek te maken, een echt muziekbeest. De lijst van projecten waaraan hij mee heeft meegewerkt is zeer imposant te noemen, kijk maar eens op zijn zeer recent gemaakte website www.ryookumoto.com. Naast de vele groten in onder meer de jazzwereld, zoals Natalie Cole, speelde hij in de studio en op tournee met onder anderen Kitaro, Phil Collins en Eric Clapton. Niet de minsten dus. Verder heeft hij ook vele platen geproduceerd. Momenteel is hij zowel een veelgevraagd live- en sessiemuzikant en naast toetsenist ook tourmanager van Spock’s Beard. Ten aanzien van verleden, heden en toekomst vertrouwde hij me het volgende toe.

Hallo Ryo! Allereerst gelukgewenst met je nieuwe cd! Ben je tevreden over het eindresultaat? Naar ik heb vernomen is dit niet je eerste plaat.

"Hi! Dank je. Ik ben echt heel tevreden over de cd en je hebt gelijk; bijna 25 jaar geleden maakte ik mijn eerste soloalbum. Het plan om zelf weer eens een album op te nemen bestond al veel langer, maar ik kreeg niet de kans om dat te doen totdat InsideOut Music me in de gelegenheid stelde."

Waar komt de muziek op Coming Through vandaan en hoe kom je aan al die bekende namen?

"De muzikale ideeën komen grotendeels van mij al zijn de meeste tracks bewerkingen van eerder geschreven materiaal. Verder ben ik drie dagen in Nashville geweest waar Neal Morse woont en ik heb samen met hem drie nummers uitgewerkt waaronder het epos Close Enough. Wat kan die man een teksten schrijven! Ik wou dat ik dat zo kon! Ook drummer Nick D'Virgilio heeft een nummer geschreven en gezongen voor mijn album, namelijk The Farther He Goes. Doordat ik al een heel leven achter me heb van spelen met van alles en iedereen, ken ik natuurlijk ook heel veel mensen. Met sommige zijn de contacten nooit verbroken, zoals met Bobby Kimball en Steve Lukather van Toto. Steve werkte ook al in 1980 mee aan mijn album Making Rock. De jongens van Spock’s Beard wilden als vanzelfsprekend meewerken aan het album."

In je biografie staat vermeld dat je al heel jong professioneel musicus bent geworden. Hoe is dat tot stand gekomen en wanneer ben je naar de VS verhuisd?

"Ik speelde al vanaf mijn derde piano, kreeg klassieke pianoles tot mijn dertiende en ik besloot op mijn zestiende dat ik het in Osaka wel gezien had en ben toen naar Tokio verhuisd. Daar verdiende ik geld door in disco’s en nachtclubs te spelen. Rond 1981, na mijn derde soloalbum Synthesizer, ben ik overgestoken naar Amerika. IN Los Angeles woon ik nu al ruim twintig jaar. Na mijn verhuizing naar de VS heb ik een vierjarige muzikale scholing gehad op de Dick Grove School of Music waardoor ik veel goodwill ontving in de Amerikaanse muziekscene. Mede hierdoor werd ik gevraagd door tal van grootheden, zoals Aretha Franklin, Eric Burdon, Roberta Flack en noem maar op."

Je nieuwe album Coming Through laat ook een grote diversiteit aan stijlen horen als jazz(rock), blues, klassiek en prog. Ik neem aan dat dit een bewuste keuze is geweest en ben je niet bang dat het album minder goed zal verkopen omdat het niet direct in een hokje past?

"Wat dat laatste betreft: mensen zien maar! Ik speel wat ik wil en zoals het me ingegeven wordt, soms is dat prog, maar ook heel vaak meer jazz of blues. Zo ben ik nu eenmaal dus men moet me maar nemen zoals ik ben."

Hoe ben je uiteindelijk in de studio van Simon Phillips beland? Hoe lang ben je met de opnames bezig geweest en heb je de originele instrumenten meegenomen?

"Ik was aan het zoeken maar wat ik had gewild, bleek erg ver van mijn woonplaats. Toen tipte Bobby Kimball me dat ik Simon Phillips maar eens moest vragen. Hij stemde direct toe en hij bleek bovendien een fenomenale drummer! Al met al zijn we een paar maanden druk geweest en natuurlijk heb ik mijn Mellotron en B3 meegenomen. Er staan geen samples op het album! Heb je die B3 trouwens tekeer horen gaan op Snow (Spock’s Beard)? Scheuren of niet?"

Zeker heb ik dat gehoord! Je bent hier in Nederland trouwens al goed bekend als capriolenmakende toetsenist van Spock’s Beard. Denk je dat er een kans is dat je materiaal van Coming Through live zult brengen?

"Ja, is dat zo? Ik weet dat ik uit mijn dak ga bij de solo’s, maar ik weet naderhand absoluut niet meer wat ik gedaan heb. Dan zit ik helemaal ‘in’ mijn instrument! En live-shows? Ik zou best willen maar dan moet de platenmaatschappij er achter staan, dus als jullie voldoende cd’s kopen is er misschien een kans."

Wat zijn je plannen voor de toekomst? Zul je het ooit kalmer aan doen?

"Wel, ik heb net een tournee met Natalie Cole achter de rug en met Spock’s Beard gaan we binnenkort weer op tournee. Verder zou ik verder willen werken aan een volgend soloalbum. Kalmer aan doen? Nee, dat zit er niet in. Ik wil maar één ding: spelen en onder de mensen zijn, daar hou ik het meest van! Geef me een toetsenbord en ik speel ongeacht de muziekstijl of het merk toetsenbord. Het maakt me niet uit! Zolang ik kan spelen, zal ik nooit ophouden met muziek maken!"

Wie zou je graag op een volgend album willen laten meespelen? Is je oudere materiaal nog te krijgen?

"Oh, ik zou heel graag met Terry Bozzio willen werken. Hij is echt een van de allerbeste drummers en verder had ik graag ene Jeff Beck als gitarist, maar ik vrees dat hij wel wat te duur zal zijn! Mijn oude platen zijn collector’s items geworden op muziekbeurzen. Ik verwacht niet dat deze ooit heruitgebracht zullen worden maar ja, je weet maar nooit of de verkoopcijfers in Europa de verwachtingen ruim zouden overtreffen."

Gezien het vele kraken van de verbinding leek het mij een goed moment om met deze begrijpelijke wens van Ryo Okumoto afscheid te nemen. Hij is een fenomeen in de muziekwereld met een rijke historie waarvan velen nooit hebben geweten. We zullen nog veel van hem horen en vooral…zien!