RICH WILLIAMS & RONNIE PLATT, The Prelude Implicit

Miracles Out Of Nowhere is niet alleen de titel van een klassieker afkomstig van het album Leftoverture (1976) of de titel van de vorig jaar uitgebrachte documentaire over deze progpioniers uit Topeka (Kansas, USA), maar in letterlijke zin de songs op het nieuwe Kansas-album The Prelude Implicit. Op alle fronten een warme douche, een aangename verrassing en dus meer dan voldoende aanleiding om een gesprekje te hebben met bandlid van het eerste uur Richard Williams en Kansas’ nieuwe frontman Ronnie Platt. Het is immers ruim vijftien jaar geleden dat we nieuw werk van de band mochten verwelkomen. Toen werden alle songs door het destijds ook al voormalig bandlid Kerry Livrgen geschreven. Hoe anders is dit album tot stand gekomen! Met Richard Williams blikken we terug en met Ronnie Platt vooral vooruit.

Richard, een kleine stap terug in jullie geschiedenis. Een jaar of wat geleden woog je zo ongeveer twee maal zoveel als nu en toen kreeg je hartproblemen. Hoe sta er nu voor?

"Zo’n tien jaar geleden ging het helemaal verkeerd. Ik moest met hartproblemen naar het ziekenhuis en toen moest ik keuzes maken. Een en ander heeft geresulteerd in een veel gezondere levensstijl. Ik ben gestopt met roken, drinken en feesten en heb inderdaad heel veel kilogrammen ingeleverd! Nu voel ik me buitengewoon goed!"

Dat geloof ik graag en dat bleek ook wel tijdens de laatste concerten en jullie prachtige documentaire Miracles Out Of Nowhere. Hoe is die tot stand gekomen? Waren jullie behalve voor de ‘foto op de heuvel’ alles zes aanwezig?

"Een tijdje terug waren mijn vrouw en ik op bezoek in Topeka, Kansas en allerlei herinneringen kwamen boven drijven. Op dat moment belde drummer Phil Ehart toevallig en al pratend spraken we af dat we iets met die geschiedenis van de band moesten doen. We zouden dan alle twee naar Topeka komen. We dachten aanvankelijk aan een boek, alleen geschreven door ons tweeën. Toen ontstond het idee om er een audioboek van te maken, maar wie dat moest gaan voorlezen wisten we niet. Onze voormalige manager, die nu veel werk voor Oliver Stone doet, raakte erbij betrokken en die stelde voor om er een documentaire van te maken. Dat hebben we gedaan: alle (ex)-bandleden zijn begin 2014 naar Topeka gekomen en hebben hun verhaal daar verteld."

Het samenzijn was geen aanleiding om de originele band te reformeren?

"Nee. Kerry Livgren had een beroerte gehad en was op dat moment nog niet volledig hersteld en Robbie Steinhardt was er echt heel slecht aan toe. Hij heeft in die periode een meervoudige bypassoperatie ondergaan en hij heeft diverse momenten dood op tafel gelegen! Feitelijk is een deel van zijn verhaal pas later opgenomen toen hij hersteld was. Dave Hope was helemaal niet geïnteresseerd, hij is een priester met pensioen en heeft totaal geen behoefte aan tournees. Phil en ik spelen graag en dat geldt dus niet voor iedereen! Weet je, Dave en Kerry verlieten de band ruim dertig jaar geleden, dus een reformatie zal zowel om gezondheidsredenen als persoonlijke motieven niet gebeuren, maar we zijn nog steeds nauw met elkaar verbonden en hebben geregeld contact."

Wanneer kondigde Steve Walsh zijn vertrek aan en hoe reageerden jullie daarop?

"Zo’n twee jaar geleden kondigde hij opeens aan niet meer verder te willen. Hij had stemproblemen en minder behoefte om telkens te moeten reizen en hij had er ook gewoon geen plezier meer in. Gezien zijn enorme bijdrage aan het succes van de band vonden wij ook dat hij wel een pensioen verdiend had. Phil, Billy Greer, David Ragsdale en ik wilden absoluut verder en we zijn direct op zoek gegaan naar vervanging. We hadden eerder al bezettingswisselingen meegemaakt, dus we werden er niet koud of warm van. Natuurlijk doet het pijn, maar zo is het leven en ook door een dergelijke fase moet je als band heen dus binnen de kortste keren speelden we weer onze volgende show!"

Hoe zijn jullie aan Ronnie Platt gekomen?

"Enkele jaren voordat Steve aangaf ermee te willen stoppen, speelden we in Minnesota op de zogenaamde Moondance Jam, een vierdaags festival. Op dezelfde dag dat wij daar optraden speelde ook de band Shooting Star uit Kansas City. Ik had de band al een tijdje niet gezien, dus ik ging even naar het podium om ze te begroeten en ik zag daar een kerel midden op het podium die zijn ballen eraf stond te zingen! Het publiek was volledig in de ban was en ik dacht: tjee, wat een performer, wat een mazzel heeft Shooting Star met zo'n zanger! Dus dat was mijn eerste kennismaking met Ronnie. Na het optreden maakte in kennis met hem en werden we Facebook vrienden. Soms kwam hij naar onze optredens kijken als we in de buurt van Chicago speelden, want daar komt hij vandaan en dan kletsten we kort even bij. Toen Steve zijn vertrek aankondigden, kreeg ik via Facebook een bericht van Ronnie, waarin hij meedeelde dat als we iemand zochten of we dan ook aan hem wilden denken. Uiteindelijk zijn Phil en ik naar Atlanta gevlogen om uitgebreider kennis te maken, want iemand kan een goeie zanger zijn, het moet ook op andere fronten klikken. We doen zo’n honderd shows per jaar, reizen met elkaar, zitten met elkaar in de studio, dus je moet wel met elkaar kunnen opschieten want zangers hebben nogal eens te groot ego. We hebben een hele middag met elkaar gesproken en we hebben hem de volgende dag gebeld met de mededeling: gefeliciteerd, je bent onze nieuwe zanger! Twee weken later waren we met elkaar ‘on the road’ en we zijn niet meer gestopt, behalve dan de tijd in de studio voor het opnemen van ons nieuwe album."

Hebben jullie een terugkeer van John Elefante nog in overweging genomen?

"Voordat we besloten om Ronnie te vragen, hebben we met John Elefante gebeld en zelfs een gesprek met hem gehad omdat John een logische keuze geweest zou zijn. Maar kijk, Phil en ik willen doorgaan tot we niet meer kunnen, dus we zitten niet te wachten op iemand die er misschien na een jaar alweer de brui aan geeft. Wij hadden weinig tijd gezien ons tourschema en hij had heel veel bedenkingen en dat gebrek aan enthousiasme heeft voor ons absoluut de doorslag gegeven om niet te wachten tot hij een besluit zou nemen. Nu we Ronnie gevraagd hebben, zijn we ontzettend blij want alle leden in de huidige bezetting van Kansas gaan ‘all-in’ en Ronnie heeft niet alleen veel kwaliteiten, maar hij is gewoon een ontzaglijk aardige vent! Aan alles kun je zien hoe dankbaar hij is voor deze kans. Alsof-tie zijn hele leven heeft gewacht om dit te kunnen doen en zijn enthousiasme heeft aanstekelijk gewerkt, want de hele band voelt zich herboren!"

Jullie doen momenteel een tournee met het volledige album Leftoverture als kern. Die songs zullen zeker nog beter tot hun recht komen door het aantrekken van tweede gitarist Zak Rizvi , wiens naam ik ook op het nieuwe album tegenkom. Is hij ook volledig in de band opgenomen?

"Zak kennen we al heel lang, want hij was de geluidstechnicus in het team van Jeff Glixman, een producer waarmee we in het verleden veel gewerkt hebben. We wilden hem graag als medeproducer betrekken bij ons nieuwe album, maar gaandeweg kwamen we er achter dat hij zoveel meer in zijn mars had, ook vooral als componist. Dus al heel snel zeiden Phil en ik tegen elkaar: deze man móeten we in de band hebben. We vroegen hem en hij zei direct ja; hij aarzelde geen seconde dus dat was dat. We hebben nu het gevoel van destijds toen Kerry zijn creatieve piek had in de periode Leftoverture en Point Of Know Return. Wat we nu meemaken met Zak is een soort van herbeleving van die periode en dat willen we zo houden dus eind 2017 zullen we aan een nieuw album gaan werken."

Zou met drie nieuwe bandleden een tussentijds livealbum en/of dvd geen mogelijkheid zijn?

"Je weet maar nooit! We hebben het daar nog niet over gehad. Technisch zijn die mogelijkheden er zeker, want we nemen elke show op. Dat zou betekenen dat we allemaal naar alle shows zouden moeten gaan luisteren om de beste opnamen er uit te pikken en dat zou een hele kluif zijn, maar het zou kunnen! Op dit moment zijn we meer gefocust op het spelen van Leftoverture integraal, iets wat we nog nooit gedaan hebben en vooral op het spelen van nieuwe songs: we willen vooral vooruit kijken en minder terugblikken. Een livealbum in de huidige bezetting na twee studioalbums lijkt op dit moment een betere optie."

Tegelijkertijd met de viering van het veertigjarig bestaan is Kansas geïntroduceerd in zowel ‘The Hall Of Fame’ in de staten Kansas en Georgia. Hebben alle bandleden die plechtigheid bijgewoond?

"Eerlijk gezegd heb ik de introductie in Kansas overgeslagen, want ik was daar al eerder ingewijd voor de bands Plain Jane en White Clover. Bij de plechtigheid in Georgia, waar vrijwel alle leden in de jarenzeventig naar toe verhuisd zijn - ik als laatste in 1977- waren alleen de huidige bandleden aanwezig dus Kerry, Robbie en Dave waren er niet bij.

Dan over het nieuwe album The Prelude Implicit.

"Er was al heel lang een behoefte om opnieuw creatief bezig te zijn, maar als je zanger annex toetsenman aangeeft daar absoluut geen zin in te hebben wat doe je dan? Je kun hem moeilijk dwingen, maar met de nieuwe samenstelling was dit niet alleen mogelijk maar ook wel heel voor de hand liggend om met iets nieuws te komen. En wat wilden we graag met iets goeds komen: muzikaal, tekstueel en ook het artwork. Het gaat hier immers niet om geld te verdienen aan een album, want dat gebeurt vandaag de dag niet meer, maar het gaat om het ‘doen’, de bevrediging die daar uiteindelijk uit voortvloeit en het plezier dat je met elkaar beleeft om te creëren en te spelen."

Welke benadering hebben jullie toegepast voor The Prelude Implicit? Dezelfde als voor het Native Window album of totaal anders?

"Nee, geheel anders. Native Window was een project met als doel ‘niet te klinken als Kansas’, dus als we ook maar dachten in de buurt te komen, probeerden we bewust wat anders. Bij dit album was de handelwijze exact het tegenovergestelde. We hebben hier alles in het werk gesteld om als de klassieke Kansas te klinken met het voor Kansas kenmerkende geluid. Dit was ook het verzoek van de platenmaatschappij: geef ons een typisch Kansas-album! In september 2015, direct nadat Ronnie zijn eerste tournee achter de rug had, hebben we ons een weekje teruggetrokken in Florida. Alleen de bandleden, geen partners, om zo met de koptelefoons op te werken aan nieuwe ideeën, dus feitelijk is het schrijven daar begonnen. Tijdens de periode in de studio waren we er elke dag allemaal, gewoon de hele dag aan het werk om als het ware een zo goed mogelijk product te maken. Uiteraard werd ook het internet gebuikt om ideeën uit te wisselen en stukken alvast in te studeren. De periode daarvoor hebben we gerepeteerd, dus die periode hebben we met z’n allen van begin tot eind samengewerkt en iedereen heeft zijn steentje bijgedragen door de songs te helpen vormen, fragmenten toegevoegd en meegeholpen met arrangeren, daarom zijn de credits ook voor iedereen. Dit was echt een groepsproces!"

Nog één bandlid hebben we niet besproken: toetsenist David Manion. Was hij een logische keuze, omdat hij in de band van Billy Greer (Seventh Key) speelt? Heeft hij ook nog zijn eigen band Level Five?

"Hij speelde op het Glossolalia album van Steve Walsh, maar hij is ook onze keyboardtechneut geweest in de afgelopen 25 jaar, dus hij weet al jaren hoe wij werken. Feitelijk werd hij zelfs voorgedragen door Steve zelf! Level Five was een soort jamsessie voor zover ik weet. Nu hij bij Kansas zit, weet hij dat er geen tijd meer is voor andere zaken."

Over naar Ronnie Platt: het moet wel heel heftig zijn zo op tournee en zoveel interviews in zo'n korte tijd?

"Ik voel me werkelijk fantastisch en ik vind het heerlijk om interviews te doen. Praten over Kansas is voor mij bijna net zo leuk als met de band optreden, want net als zoveel vorige bands waar ik deel van uitmaakte, zijn de leden een soort familie. Je mag het best eens met elkaar oneens zijn maar uiteindelijk werk je voor hetzelfde doel: een goed product aanbieden en elkaar stimuleren om beter te worden. Dat sommige rocksterren uit bands zo ver ontsporen dat zich echt zoveel kwaadheid, haat en tweedracht ontwikkeld heeft -ik denk aan Pink Floyd, Supertramp of The Eagles -  dat is voor mij volkomen onbegrijpelijk en eeuwig zonde, zeker als je met elkaar zoveel prachtigs hebt weten te creëren."

Dat is inderdaad heel erg spijtig maar wel menselijk, helaas. Heb je zelf enige muzikale opleiding genoten?

"Eigenlijk nagenoeg niet. Als tiener heb ik een paar lessen basgitaar gehad en ik heb een paar maanden les gehad van een zeer getalenteerde pianist. Dat is het. Mijn zangleraar op de middelbare school onderkende mijn voorliefde voor zingen en in die tijd zat ik in allerlei zanggroepjes. Hij heeft me zeker op weg geholpen voor wat betreft de basistechnieken, maar mijn grootste vooruitgang heb ik geboekt door te trachten mijn idolen zoals Steve Walsh, Steve Perry (ex-Journey), Jon Anderson (ex-Yes), Brad Delp (†, ex-Boston) en Lou Gramm (ex-Foreigner) te benaderen qua zangstijl. Na school heb ik in allerlei bandjes gezeten en gaandeweg werden dat meer bekende bands."

Op zeker moment was je frontman van Shooting Star, maar je koos na een paar jaar voor coverband ARRA. Waarom die keuze? Speelden jullie ook Kansas-songs?

"Nou, Arra is een band die ik samen met vrienden heb opgericht in 1990. De band speelde classic rock, po(m)prock en AOR. Mijn hart lag meer bij progressieve rock dus ik zong in bandjes die allemaal Yes- en Genesis-materiaal speelden. In 2003 ben ik uit Arra gestapt en daarna heb ik in diverse bands gezeten tot ik in 2007 frontman werd bij Shooting Star. Daar was ik drie jaar bandlid, maar ik ben weggegaan omdat Shooting Star te weinig optrad en ik wilde graag veel meer optredens doen. In 2010 keerde ik terug naar Arra en wij speelden twee tot drie shows per week, allemaal rond Chicago en zeker in de zomer met alle festivals hadden wij het beredruk. Zingen en optreden is voor mij echt een genot en ook nodig om je stem in vorm te houden. Songs van anderen uitvoeren is misschien niet de ultieme bevrediging, maar het is een feit dat je als coverband heel moeilijk je eigen materiaal kunt spelen, want daar komen de mensen gewoon niet voor. Wel heb ik door al dat werk ook keyboard en gitaar leren spelen, dat was voor mij wel een plus. Natuurlijk speelden we een aantal hits van Kansas, in feite heb ik die als Kansas-fan mijn maten opgedrongen."

Als ik jou op jullie nieuwe album hoor zingen, denk ik vaak terug aan John Elefante.

"Grappig is dat, want ik denk dat het liedje vooral bepalend is. Ik heb in coverbands zo vaak te horen gekregen dat mijn stem lijkt op die van Steve of die van John. Op de een of andere manier maak je je toch de manier van zingen eigen van de zanger die het nummer oorspronkelijk zong!"

Je bent eind 2014 bij de band gekomen. Hoe voelt dat als nieuwkomer in zo’n gevestigde orde? Was het jou direct duidelijk dat er een nieuw album moest komen?

"Ik kan het niet vaak genoeg zeggen: het voelt onwezenlijk om op je 52^ste in zo’n band terecht te komen. Het voelt als de hoofdprijs uit de loterij van de rockmuziek, een lang gekoesterde wens die in vervulling ging, een schier onbereikbare droom die werkelijkheid werd! En weet je hoe mijn contract er uit zag? Een handdruk van Phil en Rich, dat was het! In eerste instantie was er geen sprake van een nieuw album, maar toen me duidelijk werd dat het ging gebeuren, was het voor mij helemaal alsof met Kerstmis de pakjesavond niet meer ophield! Het ene cadeau was nog mooier dan het andere. Eerst om bandlid te worden, dan een platendeal sluiten, je vervolgens realiseren dat jouw stem op een nieuw album van Kansas te horen zal zijn en tot slot ook nog het mogen bijdragen aan dat album als tekstschrijver. Allemaal zo opwindend en het geeft zoveel voldoening. Ik ben altijd idolaat geweest van Kerry Livgren als songwriter en tekstschrijver en toen ik mijn eerste tekst bij Phil en Rich inleverde en een compliment kreeg met tegelijkertijd de vraag of ik een volgend nummer ook van een tekst wilde voorzien, realiseerde ik me dat ik als tekstschrijver in zijn voetsporen mocht treden. Dat had ik nooit durven dromen."

Hoe is dat in zijn werk gegaan? Zaten jullie bij elkaar in de studio of kreeg je de muziek aangeleverd en moest je maar zorgen dat er een tekst bij kwam? Waar komt dan de inspiratie vandaan?

"Zak Rizvi, onze nieuwe gitarist heeft in mijn beleving een zeer belangrijke bijdrage aan de songs geleverd. Hij kwam met de meest fantastische muziek op de proppen. Die week in Destin (Florida, VS), waar we een vergaderruimte hadden gehuurd, zaten we in een cirkel en hebben diverse liedjes onder handen genomen en dan alle ideeën die boven tafel kwamen, het was echt geweldig. We hadden plezier, maar waren tegelijkertijd bijzonder serieus bezig en vervolgens ook supergemotiveerd en gedreven in de studio. Echt een ‘band of brothers’, heerlijk om daar deelgenoot van te zijn. Inspiratie voor teksten komt uit allerlei zaken. Bij sommige songs had Phil al een titel in zijn hoofd en dan is dat een vertrekpunt en voor andere waren het gewoon dingen die je emotioneel raken die de basis vormden voor een tekst. David Manion en ik kwamen tegelijk bij de band en Zak wat later, maar alle drie waren we Kansas-fans en ons enthousiasme heeft heel inspirerend gewerkt op de gehele band. Phil heeft met de albumtitel willen zeggen: dit is Kansas, we respecteren het oude, maar willen verder met ook nieuwe elementen en het is een wederopstanding. Vooral dat laatste is weer terug te zien in het artwork: de Phoenix die van verleden naar de toekomst vliegt!"

Zou je iets over de songs kunnen zeggen?

"Natuurlijk! With This Heart is voor mij heel speciaal, want het gaat niet alleen over een ‘familielid’ van Kansas, maar het was ook de eerste tekst die ik inleverde bij Phil en Rich, hopende op hun goedkeuring. Deze tekst heeft me heel wat kilo’s en zweetdruppels gekost. Visibility Zero komt voort uit frustratie over de politieke situatie in ons land, die naar mijn mening herziening behoeft. Gebrek aan (in)zicht van menig politicus is daarbij leidend geweest. Kan ik mezelf nog kandidaat stellen voor het presidentschap..? Nee, grapje dat is de laatste baan die ik zou willen. Een eigenschap die veel politici hebben is hebzucht. Die eigenschap heb ik elk geval niet. Ik ben echt een kind van mijn moeder wat dat betreft."

Ik lees en hoor van anderen dat jij zo’n vreselijk aardige vent moet zijn, dus wat mij betreft zou je zeker een goede kandidaat voor het Witte Huis zijn!

"Nee, dank je wel. Mijn vader was een alcoholist en mijn ouders scheidden toen ik heel jong was, dus ik ben uitsluitend door mijn moeder opgevoed. Door mij het goede voorbeeld te geven heeft ze mij normen en waarden bijgebracht waarvoor ik haar tot op de dag van vandaag dankbaar ben. Dat ze al mijn capriolen daarnaast accepteerde, zoals het oefenen van al mijn bandjes in de kelder, maakt haar zowat tot een heilige! Ze is nu 82 en maar wat trots dat haar zoon eindelijk zijn doel heeft bereikt. The Unsung Heroes gaat eigenlijk over de gewone doorsnee mens die netjes iedere dag naar zijn werk gaat en niet altijd beloond wordt voor zijn of haar trouwe dienst. Komt misschien ook wel, omdat ik mezelf in die categorie plaats want ik ben 25 jaar lang vrachtwagenchauffeur geweest. Dag in dag uit rondrijden in de straten van Chicago om bij bedrijven goederen af te leveren, geen gemakkelijke taak in zo’n stad. Dit is mijn manier om die 'gewone mens’ een hart onder de riem te steken!

Heb je eigenlijk nog persoonlijke favorieten op dit nieuwe album?

"Oei, dat is een lastige vraag, want in feite zijn het allemaal je eigen kinderen en dan is het toch heel lastig om er een uit te kiezen. Misschien wel Rhythm In The Spirit. Hoeveel energie we in dat nummer gestoken hebben, dat wil je niet weten! Ook de gedeelde zang met Billy zorgde in de studio voor nogal wat hilarische momenten dus die track heeft wel een speciale betekenis voor mij. Het gaat over mensen die soms vervelende gewoontes ontwikkelen, zoals verslaving en hoe je jezelf daar toch aan kunt ontworstelen. Ik ben benieuwd hoe het publiek zal reageren als we dit nummer live gaan spelen, want het is een heerlijke rocksong. Het valt me vaak op hoe verschillend mensen een bepaalde tekst interpreteren en dat vind ik tevens het mooie ervan. Je kunt je eigen hersenspinsels er op loslaten en jouw interpretatie is nooit fout. Overigens over Billy gesproken: een aardiger, vriendelijker en geestiger kerel kun je niet ontmoeten. Vanaf dag een was hij als een broer voor mij en eerlijk gezegd beschouw ik hem ook als mijn broer. Ik hou van hem en van zijn vrouw Kathy trouwens ook! Opvallend is, dat als wij samen ergens verschijnen dat iedereen denkt dat we broers zijn! Oké, terug naarThe Prelude Implicit: Refugee is geen exclusief thema, maar zaken als kindermisbruik en mensenhandel zijn wel een startpunt geweest. Voyage Of The Eight Eighteen is een liedje over hoop, een boodschap dat de wereld een betere plek zou kunnen zijn als we met z’n allen meer respect voor Moeder Aarde zouden hebben. Ik beschouw mezelf als een documentairejunk en vervuiling is zo’n onderwerp waarvan je moedeloos wordt: al dat plastic in de oceaan bijvoorbeeld!"

Wist je dat de Nederlandse band PBII daar een heel album aan heeft gewijd? Nog een erg aardig album ook overigens. Het heet Plastic Soup en handelt juist over dit voor velen onbekende onderwerp! Het volgende nummer Camouflage heeft toch niets met het leger te maken of wel?

"Plastic Soup? Ik moet dat absoluut opzoeken, ik heb nu al bewondering voor die jongens! Billy Greer is degene die de belangrijkste bijdragen aan het nummer Camouflage leverde, de tekst is er weer zo een die absoluut prikkelt tot nadenken en zeker voor velerlei uitleg vatbaar is en nee, het heeft niets met het gebruik van camouflage in oorlogen te maken. Zo heb ik zelf me ook vaak suf gepiekerd over songteksten van anderen dus ik weet hoe dat voelt!"

Wonderbaarlijk dat je daar tijd voor hebt gevonden want een vrachtwagen besturen in een overvolle stad als Chicago lijkt me niet echt makkelijk!

"Nee, dat is zo. Enerzijds vergemakkelijkte de technologie het besturen van een truck; anderzijds zorgde de toename van aantallen mensen en auto’s heel vaak voor files. Een van de grootste problemen van dit moment is sms'en tijdens het rijden! Ik sta er versteld van dat er niet meer ongelukken gebeuren, maar als ik het ochtendnieuws bekijk met alle verkeer dat Chicago in of uit wil dan krijg de indruk dat de ongelukken ernstiger worden en ook in aantal toenemen. Mijn perceptie is dat het hoge tempo in de wereld van vandaag en het feit dat zoveel mensen in het verkeer zitten te bellen en zo daarin een belangrijke rol spelen. Maar goed, weer terug naar het album. Summer is van Billy; de tekst is ingegeven door een persoonlijke ervaring, een heerlijke song die in mijn ogen zeer radiovriendelijk is. Billy zingt de leadzang in dit nummer trouwens en al zit-ie al dertig jaar in de band, hij wordt nog steeds als nieuwkomer gezien! Crowded Isolation gaat over hedendaagse communicatie of eerder non-communicatie, want mensen praten niet meer fatsoenlijk met elkaar. Je kijkt naar een groep mensen en iedereen zit naar z’n mobieltje te staren!"

Waar heeft het instrumentale nummer Section 60 betrekking op en wat zijn jullie plannen in de nabije toekomst?

"Section 60 is vooral opgedragen aan de militairen die in Sectie 60 van de Nationale Begraafplaats in Arlington ter aarde besteld zijn, maar is feitelijk opgedragen aan alle militairen die waar ook ter wereld hun leven hebben gegeven voor hun land. We zijn daarmee zeer begaan. Zelf heb ik nog niet met een orkest mogen optreden, maar dat gaat in de toekomst wel gebeuren verwacht ik. Verder zal ons nieuwe album ook in Japan worden uitgebracht dus dit zou een indicatie kunnen zijn dat we daarheen gaan en ik weet dat de band nog nooit naar Australië is geweest. Begin 2017 gaan we Europa in, dus er staat met name voor mij veel te wachten, want verder dat Noord- en Zuid Amerika ben ik nog nooit gekomen!"

Rich vertelde dat er waarschijnlijk eerst nog een nieuw studioalbum zal verschijnen voordat er een livealbum komt. Mij lijkt een dubbel live-cd met op cd 1 de integrale uitvoering van Leftoverture en op cd 2 wat oude krakers en enkele nieuwe songs wel een heel aardig idee!

"Wees voorzichtig met wat je vraagt, want je zou het best wel eens gelijk kunnen krijgen!"

Discografie:

Kansas (1974)

Song For America (1974)

Masque (1975)

Leftoverture (1976)

Point Of Know Return (1977)

Monolith (1979)

Audio-Visions (1980)

Vinyl Confessions (1982)

Drastic Measures (1983)

Power (1986)

In The Spirit Of Things (1988)

Freaks Of Nature (1995)

Always Never The Same (1998)

Somewhere To Elsewhere (2000)

The Prelude Implicit (2016)

Live:

Two For The Show (1978)

Live At The Whisky (1992)

King Biscuit Flower Hour (1998)

Dust In The Wind (2001)

Device-Voice-Drum (dvd, 2002)

There’s Know Place Like Home (dvd-2009)