NICK VAN DYK, The Art Of Loss

Toen Nick van Dyk vijftien jaar geleden zijn muzikale ambities vorm begon te geven, was Redemption nog een project. Langzamerhand is er echter met Ray Alder, Chris Quirarte, Sean Andrews en zeker met gitarist Bernie Versailles (Agent Steel) een echte band ontstaan. In een woelige periode rond zijn eigen gezondheid, zijn werk en zijn gezin met een dochter die langzaamaan haar gezichtsvermogen verliest, heeft Van Dyk nooit de moed opgegeven. Zelfs nu zijn maatje Versailles in elk geval voor geruime tijd moest afhaken vanwege een ernstig medisch probleem, wist Van Dyk niet van opgeven. Hij zag kans een aantal topgitaristen geïnteresseerd te krijgen voor zijn muziek en het resultaat The Art Of Loss mag er zijn. Ondanks het overstappen van InsideOut Music naar Metal Blade is Redemptions nieuwe album een parel in het progmetalgenre. Een enthousiaste Nick van Dyk licht een en ander toe.

Dag Nick, ik heb begrepen dat je in het dagelijks leven een topfunctie hebt bij een mediabedrijf? Zou je eerst wat over jezelf willen vertellen, want gelet op je naam heb je waarschijnlijke een Nederlandse achtergrond?

"Inderdaad. Mijn vader werd in 1917 in Amsterdam geboren. Hij emigreerde met zijn gezin naar de VS in de jaren twintig. Ik heb begrepen dat mijn grootvader betrokken was bij de constructie van sommige grachten in Amsterdam, dus ja, ik heb zeker Nederlandse wortels! Ik heb nog familie in een klein plaatsje dat Wijchen heet. Ik ben al een aantal jaren getrouwd met een wonderbaarlijke vrouw en we hebben twee kinderen van dertien en achttien. Mijn primaire carrière is het beroep van leidinggevende in de mediabusiness. Ik heb heel lang voor Disney gewerkt waar ik me bemoeide met fusies, acquisitie en bedrijfsstrategie. Ik was bijvoorbeeld nauw betrokken bij de aankoop van Lucasfilm. Vandaag de dag werk ik voor een videogamebedrijf dat Activision Blizzard heet, wat je misschien kent van Call of Duty en Warcraft. Ik ben mede-president van ons film- en televisiebedrijf, dus als Call of Duty over enkele jaren als film wordt uitgebracht dan weet je waarmee ik de kost verdien."

Het laatste interview in ons blad dateert uit 2009. Sindsdien zijn er twee albums en een live album plus dvd verschenen en dat vind ik eigenlijk best wel goed voor iemand die een gezin heeft, een fulltime job en nog steeds onder behandeling is voor multipel myeloom!

"Dank je! Ik ben inderdaad een druk bezet baasje en het wordt me inderdaad soms te veel, maar Redemption is echt een passie van me en hoewel we zeker niet de grootste band van de wereld zijn, is het feit dat er toch veel mensen een klik hebben met onze muziek een goede motivatie om creatief te blijven."

Hoe gaat het trouwens met je gezondheid?

"Aardig dat je dat vraagt! Ik verkeer in een staat van een stringente complete remissie, wat zoveel wil zeggen dat men met de meest gevoelige testen die thans beschikbaar zijn, geen enkel spoor van kanker kan vinden. Ik zie geregeld een arts om de voortgang te monitoren en ik krijg wat medicamenten om mijn lichaam ongastvrij te houden voor die zwervende kankercellen die nog niet om zeep geholpen waren door alle gif dat ik toegediend heb gekregen. Mijn arts zou zeggen dat ik waarschijnlijk genezen ben als ik nog vier jaar verder ben zonder terugval en dat ik dan opgelucht adem kan halen. Andere artsen zeiden dat een recidief onvermijdelijk zou zijn, maar diezelfde artsen hadden me laten sterven als ik naar hen geluisterd had, dus ik zet mijn geld op de arts die ik gekozen heb. Tot nu toe heeft hij steeds gelijk gehad."

Wanneer ben je met het schrijven voor The Art Of Loss begonnen? Werk je met een computerprogramma en zo ja, welke software gebruik je dan of werk je nog met demo’s?

"Ik denk dat ik hier en daar wel een paar stukken had liggen, maar echt serieus ben ik er pas aan begonnen toen de dvd klaar was, dus dat zal ongeveer zomer 2014 geweest zijn. Meestal doe ik er een maand of zes over om een album te schrijven en op te nemen, de ene keer gaat alles wat gemakkelijker dan de andere. Als ik me goed herinner waren de eerste maanden niet erg productief en was het ploeteren geblazen. Daarna ging het van een leien dakje, want toen opeens begonnen de puzzelstukjes in elkaar te passen. In die periode stapte ik ook over van Disney naar Activision, dus ik zal toch wel wat minder geconcentreerd geweest zijn vanwege die ingrijpende carrièreswitch. Ik werk met Pro Tools HD op een Mac. Zo’n tien jaar geleden was dat een ‘state of the art’ systeem, maar in feite is dat nu zo’n beetje verouderd. Ik ben als de dood om mijn computer of iets anders te upgraden, want als dat mislukt dan kijk ik tegen een investering van zo’n 25.000 dollar aan of meer. Daarom probeer ik dit ‘karretje’ dus maar gewoon rijdende te houden."

Tekstueel heb je het over liefde en angst, maar misschien nog meer over hoop en wanhoop? Wat zijn de dingen die jou inspireren tot een stuk muziek of een songtekst? Het lijkt er op dat jouw medische toestand en die van je dochter Parker een rol gespeeld hebben.

"Mijn gezondheid en die van mijn dochter zijn zeker van invloed geweest op songs uit het verleden, maar niet zo zeer op de songs op dit album. Natuurlijk spelen ervaringen uit het verleden in zekere zin altijd wel een rol, dus wat dat betreft is er altijd wel enige invloed van bepaalde gebeurtenissen op zowel muziek als teksten. De enige aanwijsbare invloed waar ik naar kan verwijzen is in Thirty Silver waar ik refereer aan de zeer onplezierige omstandigheden die mij noodzaakten om van baan te veranderen. Er werd vuil spel gespeeld! Het is me trouwens één keer eerder overkomen en terug te vinden op een song op het album The Fullness Of Time uit 2005. Ik hoop niet dat ik elke tien jaar dit type verraderlijk bedrog hoef mee te maken. Ik ga rond 2025 extra goed opletten en probeer intussen ogen in mijn achterhoofd te krijgen! Wat teksten betreft probeer ik te schrijven over zaken die mensen aanspreken maar soms ook over relaties: de relatie met onszelf, met anderen en met ‘de rest van de wereld’ in het algemeen. Het thema om liefde boven angst te verkiezen komt in enkele songs terug, maar dat ontdekte ik pas later. Misschien iets wat zich toch in mijn onderbewustzijn heeft afgespeeld…"

Kun je iets vertellen over de keuze van Tommy Hansen als producer en Travis Smith voor het artwork? Ik kan het artwork waarderen vanwege zijn simplisme, anderzijds maakt het me wat depri: een gebroken glas en gemorste wijn zijn zaken waarvan ik nu niet direct vrolijk word!

"Ach, we zijn wel een heavy metalband en een hoesje met bloemen of eenhoorns gaat het echt niet worden. Nu ik erover nadenk zijn er groepen die over eenhoorns schrijven, maar wij zullen dat nooit doen! Ik prijs mezelf gelukkig dat ik in Travis Smith een geestverwant vond al vanaf de oprichting van de band. In het verleden had ik altijd wel enig idee wat ik op de cover wilde hebben, zelfs nog voor ik Travis benaderde. Travis brengt dat vervolgens tot leven op basis van zijn eigen gevoelens. De concepten voor Fullness, The Origins of Ruin, Snowfall On Judgment Day en Mortal Coil had ik in mijn hoofd op het moment dat ik er met Travis over ging praten. In dit geval had ik geen enkel idee. Ik was niet eens zeker van de titel van het album toen we begonnen te overleggen. Travis is echter zo getalenteerd en creatief dat toen ik muziek en teksten aan hem presenteerde hij met het ene na het andere idee kwam. Uiteindelijk was het idee van een gebroken wijnglas mijn idee, maar ik denk dat zijn minimalistische benadering uitstekend heeft vervat wat ik wilde uitbeelden. De hoes valt  enigszins te vergelijken met zijn werk voor Addicted van Devin Townsend, absoluut een van mijn favoriete covers! Het gebroken glas en de gemorste wijn is een goede visuele representatie van ‘verlies’. Over een gemorste slok melk zal niemand in huilen uitbarsten, maar als je een duur glas breekt met een exclusieve wijn die meer dan honderd dollar kostte dan heb je voldoende reden om bedroefd te zijn. Daarnaast ligt de nadruk op de elegantie van wijn en de breekbaarheid van glas die heel goed uitbeelden wat het betekent om met verlies om te moeten gaan. Het leven en zeker de menselijke psyche zijn fragiel en als je je leven leeft, krijg je onherroepelijk te maken met verliezen en om daarmee goed om te gaan heb je elegantie nodig. Uiteindelijk heeft Travis een origineel stukje artwork gemaakt voor bijna elke song op het album inclusief de cover en meer! Hij is een genie en speelt een belangrijke rol in ons creatieve proces. Wat Tommy Hansen betreft: hij heft geweldig werk geleverd op Snowfall On Judgment Day en ik wilde terug naar dat warme geluid. Ik heb de indruk dat de zang en gitaren iets prominenter aanwezig zijn, maar voor de rest is de productie goed te vergelijken met genoemd album."

Wanneer kreeg je het idee om diverse gaststerren uit te nodigen? Was het een bewuste keuze om meer dan één gitarist te benaderen?

"Feitelijk was er helemaal geen sprake van een vooropgezet masterplan hoor, maar ik snap dat het heel gemakkelijk zo kan over komen. Toen we ons realiseerden dat Bernie Versailles niet in staat zou zijn om op dit album te spelen, was het uitgangspunt dat we Bernie zijn plaats vrij wilden houden voor als hij weer in staat zou zijn om te spelen. We zochten dus nadrukkelijk geen vervanger maar gastmuzikanten. Ik vond dat we gelijk maar een poging moesten wagen om heel hoog te mikken. Als je zoekt naar iemand met onvoorstelbaar veel talent én een uniek geluid dan bleek mijn lijstje vrij kort en bovenaan dat lijstje stond Marty Friedman. Eerlijk gezegd had ik zijn solocarrière niet gevolgd anders dan dat ik wist dat hij zeer succesvol is in Japan en dat hij een soort van Steve Lukather-type geworden was: zeer veel gevraagd als sessiemuzikant. Ik wist zeker dat ik een enorme fan van zijn spel was ten tijde van zijn vorige band. Via een wederzijdse vriend werd contact gelegd en hij beloofde dat hij onbevooroordeeld naar onze muziek zou luisteren zodra die min of meer klaar zou zijn. Ik ging aan de slag en intussen had Ray Alder de gelegenheid te baat genomen om een balletje op te gooien bij Chris Broderick, ook een bekende in het sociale circuit van Metal Blade en een vriend van zowel Ray als van mij. Gegeven de vervelende situatie van Bernie toonde Chris zich extreem hulpvaardig. Hij is niet alleen een waanzinnige gitarist, maar ook een bijzonder aardig persoon. Chris bleek in diezelfde periode alleen heel druk bezet te zijn met werk voor zijn nieuwe band Act Of Defiance, dus ik wist niet of en hoeveel tijd hij aan ons album zou kunnen besteden. Overigens kende ik Chris, die ik in de eerste plaats als vriend beschouw, al voordat hij de gitarist werd bij Megadeth en ik heb waarschijnlijk vaker contact met hem gehad voordat hij bij Megadeth ging spelen dan in de periode dat hij in die band heeft gezeten. Afijn, toen de muziek klaar was stuurde ik die naar Marty en die bleek geïnteresseerd en heeft er aardig wat tijd in gestopt. Om een veelgevraagd sessiemuzikant met de reputatie van Marty op het hele album te laten spelen is financieel niet haalbaar voor een ‘kleine’ band als Redemption, dus ik heb de twee tracks uitgekozen waarvan ik dacht dat zijn invloed het meest waardevol zou zijn."

Er staan ook fantastische bijdragen op van Simone Mularoni (DGM). Hoe kwam je met hem in contact?

"Nog voordat ik wist dat Marty zijn medewerking zou verlenen, was ik intussen verder gaan denken en zo kwam ik op Simone Mularoni die ik had leren kennen via Tom Englund (Evergrey). Hij verklaarde zich onmiddellijk bereid om wat solo’s voor zijn rekening te nemen. Simone was echt heel gul met zijn tijd en kwam met de meest waanzinnige solo’s die op vier tracks zijn terechtgekomen. Van één in het bijzonder moest Ray lachen, zo sprakeloos was hij toen hij die hoorde. In diezelfde periode sprak ik met een andere vriend die me de suggestie gaf om Chris Poland te vragen, niet wetend dat ook Marty van de partij zou zijn. Ik benaderde Chris als unieke fusion- en sessiemuzikant en niet als voormalig gitarist van Megadeth, want dat was immers zo’n dertig jaar geleden en sindsdien had ik hem diverse keren aan het werk gezien met zijn band Ohm. Pas toen Chris Broderick weer opdook, omdat hij klaar was met de opnamen voor Act of Defiance en me meedeelde dat hij graag een bijdrage wilde leveren, realiseerde ik me hoe al deze puzzelstukjes in elkaar begonnen te vallen. Dit en wat creatieve overwegingen heeft geleid tot een uniek samenwerkingsverband! Belangrijker dan al het andere is dat we hier vier gitaristen horen met ieder zijn eigen unieke benadering van het instrument die onze muziek naar een bovenmatig interessant niveau halen door hun fenomenale spel."

Er is inderdaad sprake van diverse verbijsterende solo’s. Hoe willen jullie deze songs in vredesnaam live gaan spelen? Is dat niet wat teveel gevraagd voor Bernie?

"Ik geef toe dat we enkele van de beste gitaristen in de metalscene op dit album hebben die zich van hun beste kant laten horen. Dat is absoluut waar. Om eerlijk te zijn, toen Simone die solo instuurde voor Slouching Towards Bethlehem die Ray perplex deed staan, schreef hij er bij: vraag me niet om dit ooit weer te spelen. Het is echt waanzinnig om te horen hoe onze gasten vanuit hun tenen hebben staan spelen! Dus ja, live wordt dat een lastige opgave, misschien wel een onmogelijke maar Bernie is ook een fenomenale gitarist en al zullen we de solo’s misschien niet noot voor noot kunnen naspelen, het gaat toch om het geheel. Ik denk zeker dat we erg dicht in de buurt zullen kunnen komen en ik ben ervan overtuigd dat de mensen ook van die uitvoeringen zullen gaan genieten."

Juist omdat je een goede baan hebt vroeg ik me af wat je heeft bewogen om Redemption te starten.

"Het is leuk om muziek te creëren! Ik ben altijd met muziek bezig geweest. Vanaf mijn zevende met klassieke piano en vanaf het moment dat ik een gitaar in handen kreeg ben ik mijn eigen songs gaan schrijven. Ik had geen intentie om iets met die songs te doen, hoewel ik er een paar dozijn op vier- en achttrackrecorders had vastgelegd met drummachines en dergelijke… totdat ik Ray ontmoette. Toen dat gebeurde zag ik serieuze mogelijkheden om iets met die nummers te gaan doen en ik dacht: ach waarom niet een poging gewaagd? Vandaag de dag kost het wel erg veel tijd en energie en zowel mijn eigen verwachtingspatroon als dat van de fans maakt dat het steeds lastiger voor Redemption wordt om aan die verwachtingen te voldoen. Als puntje bij paaltje komt is het gewoon zo verschrikkelijk lonend om een idee in je hoofd te hebben en dat met zulk getalenteerde vrienden te kunnen uitwerken en te kneden tot een eindproduct dat met publiek kan worden gedeeld."

Je laat je heel enthousiast uit over de transfer van InsideOut Music. Dat is hét proglabel in Europa. Ik neem aan dat Metal Blade wellicht betere connecties heeft in de VS, maar zullen zij in Europa het net zo goed doen?

"Ik kan alleen maar positieve dingen over InsideOut zeggen. We hebben een uitstekende samenwerkingsovereenkomst met hen gehad en we zijn steeds geweldig behandeld. We bewegen ons echter al vanaf het prille begin van Redemption in ‘Metal Blade kringen’. Brian behoort tot onze vrienden kring, zo ook Tracy Vera. Binnen Metal Blade waren onze contracten met andere firma’s bekend, maar we hadden eigenlijk nooit serieus over een overstap gesproken, ook omdat ik me juist bij vrienden niet wil opdringen. Juist toen we met de onderhandelingen voor een hernieuwd contract wilden beginnen, benaderde Tracy mij proactief of wij een samenwerking met hen zagen zitten. Zij is steeds een fervent aanhanger van de band geweest en het team van Metal Blade is geweldig om mee te werken. Het zijn een stel vrienden voor ons en nu we daadwerkelijk bij hen onder dak zijn voel ik in zekere zin de druk, zij het op een positieve manier, om mijn vrienden niet teleur te stellen. Metal Blade is een van de grootste indielabels ter wereld en het is al legendarisch op het gebied van metal, dus voor ons is het een uitstekende stek. Ik heb er alle vertrouwen in dat ze in Europa en de rest van de wereld, net als in de VS, hun werk voortreffelijk zullen gaan doen!"

In mijn recensie van The Art Of Loss refereerde ik aan dit album als zijnde het meest progressieve album van Redemption tot nu toe. Hoe denk jij daarover?

"Dat is grappig, want de singles die we momenteel uitbrengen zijn veel toegankelijker dan de meeste in progressieve rockmuziek en de eerste commentaren luidden dan ook dat men bang was dat The Art Of Loss niet progressief genoeg zou zijn, dus ik ben blij met jouw mening! Zelf denk ik niet in termen van ‘is dit wel progressief?’ maar eerder van ‘is dit de beste muziek die we kunnen maken?’. Maar als je een 23 minuten durende song hebt, een elf minuten klokkende, of zelfs een zeven minuten lang nummer als Slouching met dat middenstuk dat qua tempo omhoog gaat en waarin onregelmatige maatsoorten verwerkt zijn, dan is dat in de basis progressieve muziek. Zelfs Damaged, de minst progressieve track klinkt als Redemption en biedt meer dan alleen maar melodieuze metal. Ik vind het een toegankelijk album met veel progressieve elementen, maar ik zou denken dat het ook fans van power-, melodieuze en zelfs trashmetal zou kunnen aanspreken. De klasse van de individuele gitaristen daar gelaten, hoorde ik onlangs iemand zeggen dat dat het album hem aan Rust In Peace deed denken en dat beschouw ik als een groot compliment!"

Hoe is die mooie epic tot stand gekomen?

"Ik heb een grote voorraad aan riffs en door de jaren heen zijn sommige verder ontwikkeld in sterke ideeën, maar die zich niet per se leenden om te evolueren tot één geheel rond één thema. Het cleane gitaargedeelte in zeskwartsmaat dat het eigenlijke begin van de song met tekst vormt, is een goed voorbeeld. Ik had dat stuk muziek al een tijdje maar kon geen manier vinden om het uit te werken tot een stuk van vijf minuten dat nog steeds organisch op me zou over komen. Het was als het ware ‘te licht’ voor onze muziek als één kortere song, maar op te bouwen naar een gedeelte dat meer heavy zou klinken zou meer dan vijf minuten gaan kosten als je tenminste geen onnatuurlijke en geforceerde overgangen wilt hebben. Om het als thema te gebruiken dat bij tijd en wijle in deze lange track opduikt, is echter een goede oplossing gebleken en zoiets heb ik met diverse secties kunnen doen. Dat kost alleen wel relatief veel tijd. Een stukje met cleane gitaar komt later terug met een vervormd gitaargeluid. Er is ook een melodietje dat in een andere toonsoort terugkomt. Lange songs kunnen voor de componist bevrijdend werken, want deze maken het mogelijk dit soort - anders tussen wal en schip geraakte stukjes - te incorporeren terwijl ze op zichzelf niet zouden passen bij Redemption, maar wel in combinatie met andere. Zo kun je zowel wel Marillion als Slayer horen in die track maar ook Strawinsky, Nevermore, Megadeth en Kansas. Als je maar vijf minuten hebt wordt dat knap lastig!"

We zijn inmiddels meer dan tien jaar verder. Ben je tot dusver tevreden met wat je met Redemption hebt weten te bereiken? Wat zijn je plannen voor komend jaar? Komen jullie nog naar Europa en dan bij voorkeur met een toetsenist?

"Wat we tot nu toe hebben bewerkstelligd, heeft mijn stoutste verwachtingen overtroffen en is beduidend meer dan ik in het begin ooit voor mogelijk had gehouden. Natuurlijk streven we naar nog meer naamsbekendheid en de mogelijkheid om frequenter op tournee te gaan. We hopen nu maar dat dit album en Metal Blade ons weer een stukje dichter bij dat doel zullen brengen. Eigenlijk had ik dit jaar in Europa willen spelen, maar we hebben de boekingsperiode voor de grote festivals gemist en daardoor wordt het voor ons financieel heel lastig om de eindjes aan elkaar te knopen. Volgend jaar is een mogelijkheid, maar dat zal ook afhangen van Ray Alders bezigheden met Fates Warning. We zullen moeten afwachten. Ik zou graag terugkomen met of zonder toetsenist. Laat ik je daarover dit vertellen: backing tracks hebben geen hotelkamer of maaltijden nodig en ze laten je niet vallen twee weken voor een tournee, dus daar is wel wat voor te zeggen toch?"

ENGLISH:

When Nick van Dyk started to find a way to get his musical ideas recorded about fifteen years ago, Redemption was only a project. With time Redemption has been transformed into a real band featuring vocalist Ray Alder (Fates Warning), Chris Quirarte, Sean Andrews and last but certainly not least guitarist Bernie Versailles (Agent Steel). In a very turbulent time for Nick and his family - Nick having a severe disease called multiple myeloma - a daughter losing sight and a major job change, Van Dyk never lost courage and kept persuing his dream to come true. Even though his buddy Versailles has to sit out for the making of this album due to a serious medical condition, Van Dyk didn't quit. On the contrary: he managed to get a number of top-notch guitar players interested in contributing to his music and the result of all those efforts is truly impressive: The Art Of Loss is an album to be proud of! In spite of the transition from record company InsideOut Music to Metal Blade, Redemption’s new album is a gem in the prog metal genre. A highly motivated and enthusiastic Nick van Dyk explains.

Hello Nick. In your daily work you have a pretty good job at a media company. If you would like to, please tell us a little about yourself , yourself and your job. Do you have Dutch ancestors?

"Hi Menno! You’re right about my ancestors. My father was born in Amsterdam in 1917, I was born late in his life. He came over to the US in the 1920s with family, but from my understanding, my grandfather actually worked on constructing some of the canals in Amsterdam, so I definitely have Dutch roots! I still have relatives there in a little town called Wijchen. I’ve been married to a wonderful woman for quite some time. We have two kids, who are now thirteen and eight years of age. And my primary career is an executive in the media business. I worked for Disney for a long time, where I worked on mergers, acquisitions and corporate strategy, so for example when Disney bought Lucasfilm, I was involved in that. Now I work for a big videogame company called Activision Blizzard, that you may know from Call Of Duty and Warcraft. I’m co-president of our film and television business, so when Call Of Duty is turned into a movie in a few years, that will be evidence of what I do for a living."

Since 2009 Redemption released two studio albums and a live album plus dvd, I would say that’s pretty good for someone who has a family, a fulltime day job and is still being treated for a  serious disease.

"Thank you! I do keep pretty busy and it can be exhausting at times, but Redemption is a passion and while we aren’t the biggest band in the world, when we hear from fans that really connect with our music, it does give us a lot of motivation to keep creating."

How is your health at the moment?

"Thank you for asking. I remain in stringent complete remission, which means there’s no trace of the disease using the most sensitive tests that we have. I still see a doctor regularly to monitor progress and I get a bit of medicine to keep my body inhospitable for any straggling cancer cells that haven’t already been killed by all the other poison I’ve been given. My doctor would say that I’m probably cured and that if I can make it another four years without a relapse, I can rest easy. Other doctors would say that recurrence is inevitable, but those same other doctors would have let me die by now if I had listened to them, so I’m banking on the doctor that I chose. He’s been right so far."

When did you start writing for The Art Of Loss and how do you work: via computer, demos and what kind of software do you use? How long did it take to complete the demo versions and how long from demos to finish the recordings?

"I probably had a few pieces of music put together here and there for the last couple of years, but I started really working on it once I got the last live DVD off my desk, which would have been the summer of 2014. It takes me about six months or so to write a full record – sometimes it happens easier than other times. If I recall correctly, it was a bit of struggle for the first couple of months and then things started flowing. That was about the time that I left Disney for Activision so I was probably a little distracted by the career transition. I work using ProTools HD on a Mac. It was state of the art ten years ago, but that system has kinda run up against a wall of obsolescence and I’m afraid to upgrade my computer or anything else because the next steps is a complete reinvestment of probably 25.000 dollar or more. So I’m trying to keep the wheels on the cart."

Lyrically you’re talking about love and fear, perhaps even more about hope versus despair? What kind of things give you a spark to create either music or lyrics Clearly your own health issue and Parker’s medical condition play a role?

"My health and my daughter’s condition have both played an influence in past songs, and insofar as we are all the product of all of our past experiences, they of course influence everything I do or write. But neither of those had particular impact on the writing for this record. The only concrete influence that I can point to is the song Thirty Silver that has to do with betrayal, and relates to an unpleasant turn of events in my career. That happened once before, as an influence to one of the songs on our 2005 record The Fullness of Time. It seems I encounter one really nasty betrayal every ten years in my career! I’ll set my watch for 2025 and try to grow eyes in the back of my head. I try to write lyrics that everyone can relate to – and as I have mentioned in other interviews from time to time, I write about relationships: our relationship with ourselves, with others and with the world at large. The theme of choosing love over fear is present in the lyrics on several songs, but that is something that emerged somewhat after the fact. Maybe it is something percolating in my subconscious or something."

Can you tell us something about the choice of producer Tommy Hansen and designer Travis Smith? I love the artwork because of its simplicity, however for me, it’s rather depressing: spilled wine and a broken glass is not something you'll get extremely cheerful about!

"Well, we are a heavy metal band, after all. It’s not going to be flowers and unicorns. Although now that I think about it, I guess some bands actually do write about unicorns, but that’s never going to be us. I’ve been lucky to have really connected with Travis Smith creatively since the very beginning of the band. In the past I’ve usually had an idea of what I wanted the cover to look like before I even approached Travis, and he will work with that and bring it to life with his own sensibility. The concepts for Fullness, The Origins Of Ruin, Snowfall and Mortal Coil were all in my head when I first spoke with him about those records. Here, I didn’t have something in mind. I wasn’t even certain of the title when we started working together. But Travis is so gifted and so creative and as I was sharing the song titles and lyrics with him, he kept coming up with ideas. In the end, the cover, a broken wine glass, was my idea, but I think it captures the minimalist approach that he used to great effect on Devin Townsend’s Addicted cover, which is one of my favourites. The broken glass and the spilled wine is of course a good visual representation of loss – there’s no use crying over spilled milk, but if you break a glass of wine that could have cost a hundred dollar or more, there’s plenty of reason for tears! But more than just that, there is an elegance to wine and a fragility to the glass that speaks to the concept of the art of loss. Life and the human psyche are both fragile, living life inevitably involves loss, and coming to terms with it involves elegance. In the end, Travis created original art for just about every one of the songs plus the cover and the incidental artwork. He’s a genius and he’s a very important part of the creative process for us. As for Tommy Hansen, he did a tremendous job for us with Snowfall on Judgment Day and I wanted a return to that warm sound. I think the vocals and guitars 'pop' a bit more on this record than on that one, but the production is otherwise pretty similar."

When did you get the idea to invite several guests? Was it a deliberate choice to invite more than one guitarist?

"It really wasn’t a master plan although I can of course see how it might be perceived that way. When it became evident to us that Bernie wouldn’t be able to play on the record, it remained very important to me to hold Bernie’s place for him rather than to replace him, so we were immediately inclined in the direction of guest performers. I thought we might as well shoot for the stars in terms of guest talent, and I developed a short list in my head of who might not just be incredibly talented, but also musically unique, and Marty Friedman was at the top of that list. To be frank, while I’m a huge fan of his playing I hadn’t kept up with his solo work and all I knew was that he’d made quite a name for himself in Japan after leaving his former band and that he’s almost become a Steve Lukather-type player there, hugely in demand for session work. I reached out to him through a mutual friend and he said he’d be open-minded to listening to our music once we got it in decent shape. While I went to work on getting said music into shape, Ray had the occasion to speak with Chris Broderick, who is also in the Metal Blade social circle. He is friends with Ray and myself and also with Bernie. In addition to being a great guitarist - Chris is an extremely kind person and wanted to be helpful given Bernie’s condition - but he was busy at the time working on his new band Act Of Defiance, so he didn’t know how much, if anything, he’d be able to do. Now mind you, I think of Chris primarily as a friend, not as a former Megadeth guitarist, because I met him before he joined the band and due to his schedule I probably interacted with him more before and after his membership in that band than I did while he was in it."

"We finished our music, and I sent it to Marty, who invested a fair amount of time providing feedback and most importantly saying that he’d be up for it. But Marty is in very high demand and obviously brings the value of his reputation as well, and having him play on the entire record is beyond the means of a small band like Redemption. I picked the two tracks where I thought he would have the best influence, and went on about my business, which included contacting Simone Mularoni (DGM), who I had met through Tom Englund (Evergrey) and who said that he’d play some solos on our record.  Simone was very generous with his time and played some absolutely mind-boggling stuff on four songs for us. One solo, in particular, just made Ray laugh when he heard it because it’s just jaw-dropping. It was around this time that I discussed the project with another friend of mine, who raised the idea of Chris Poland without knowing that I’d gotten Marty’s involvement. So I approached Chris, believe it or not, as a unique fusion player who was known for doing session work, rather than as a former member of Megadeth. After all, he’s thirty years removed from having played on those first two records and I’d seen him play with his band Ohm several times over the years."

"It wasn’t really until Chris Broderick came up for air after finishing recording the Act Of Defiance-record and said that he’d be interested in contributing that I realized how all these pieces were coming together. That, plus some creative considerations, led to the unique collaboration that we’ve got.  More important than anything, we have four remarkable guitarists, each with a very unique approach to their instrument, pushing our music into interesting areas with phenomenal playing."

There’s really some amazing soloing on this record. Do you intend to play these songs live? Wouldn’t it be a nearly impossible to achieve assignment for Bernie to play these?

"We have some of the best guitarists in metal playing some of their best work on this record, that’s true. To be honest with you, the solo I spoke about that just made Ray laugh – which is in the song Slouching Towards Bethlehem – when Simone sent that to me, he wrote 'don’t ever ask me to play this again!' It’s insanely awesome and all the players are really performing to the very limit of the instrument, to be honest. So it will be a tough task, if not impossible, to replicate the performances note for note, but Bernie is a phenomenal guitar player, and whomever we get to play out with us will be a very capable player as well, and at the end of the day I think audiences are there to hear the song more than the specific notes of a solo, so as long as stylistically we’re able to come close to it, people will enjoy the music."

You have such a ‘decent’ job. Why did you decide to start Redemption in the first place?

"It’s fun to create music. I’ve always played music since I was seven I started with classical piano, and ever since I picked up a guitar I’ve written my own. I never had a masterplan for it, and although I’d written a couple of dozen songs and even recorded them on 4-track or 8-track tapes with drum machines and whatever, I never intended anything to come of them, particularly, until I met Ray. Once that happened, I saw a way to actually do something with music – and figured: why not give it a shot? Of course it now takes a lot of time and effort and my expectations – and those of our fans – continue to increase in terms of what Redemption is able to do. But at the end of the day, it’s still just tremendously rewarding to hear a song in my head and work with friends who are tremendously gifted to shape it and bring it into being, and then share it with an audience."

In the accompanying information you are really enthusiastic about the transfer from the InsideOut Music-label to Metal Blade. I assume that the latter is a better choice for the US? Do you think they will do a good job in Europe too?

"I have nothing but good things to say about InsideOut Music. We had a tremendous partnership with them and they were great to us. We’ve been in the Metal Blade circle, socially, since our inception. Brian Slagel is a friend and so is Tracy Vera. The label had been aware over the years of our relationship with previous labels, but we never really had a serious conversation about moving to Metal Blade, in part because I don’t like to impose on friends. Last time we were contemplating renewing a contract, though, Tracy approached me proactively with the idea of working together. She has been a tremendous advocate and the entire Metal Blade team is fantastic to work with. It’s great to be in business with friends and I feel special pressure – in a good way – not to disappoint them! Obviously the label is one of the great indies in the world and is a legend in heavy music, so it’s a great place for us to be. I’m confident they’re going to do a great job for us in Europe as well as the US and the rest of the world."

In my review for iO Pages Magazine I referred to the Art Of Loss being Redemption’s most progressive album so far. What’s your opinion?

"It’s funny because the singles that we are releasing are more accessible than a lot of progressive music, and the early commentary from the web includes those that are concerned it’s not progressive enough. So I’m glad to have your opinion. I tend not to think in terms of 'is this progressive?' but rather 'is this the best music we can make?'. But obviously, when you have a 23 minute long song, or an eleven minute song, or even a seven minute long song like Slouching with that mid-section that changes up the tempo and uses irregular meters, it’s fundamentally progressive music. Even Damaged, the least progressive track, still sounds like Redemption and there’s something more to it than just melodic metal. So I would say I think the record is accessible, and there are a lot of progressive elements to it, but I would think it would cross over to fans of power, melodic and even melodic thrash metal. Leaving aside the individual guitarists, I heard somebody say recently that it reminded them of Rust I Peace and that’s high praise indeed."

How did the epic come about?

"I have a large library of riffs and over the years some of these formed strong ideas that didn’t necessarily lend themselves to an easy evolution into an entire piece around the same basic idea. The clean guitar part in 6/4 that begins the first real part of the song with lyrics is an example – I’d had that idea for quite some time but couldn’t figure out how to evolve it into something for five minutes that sounded organic to me. It was too light for us to stay in that mode for a whole song, and transitioning from that riff into a complete song that got heavy wouldn’t be able to be done in five or six minutes without it feeling disjointed and forced. So using it as a theme that plays out a couple of times over the course of this long piece is a good use for it. I had several different sections that came together that way. Long song formats can be liberating because they permit the inclusion of these individual ideas, plus the inclusion of a broader variety of music that might not work on their own for Redemption but work well when combined. For example: you can hear both Marillion and Slayer in that track as well as Stravinsky, Nevermore, Megadeth and Kansas. It’s hard to do that when you only have five minutes. What takes time is making each of these pieces fit together, first of all, and then layering over compositional elements that tie things together. For example, that riff that first appears on clean guitars reappears over an entirely different section much later in the piece, but it is moved to distorted guitars. Or a melody heard at the beginning will find its way in a different key and on a different instrument later on in the song."

More than ten years on. Are you satisfied about the things you’ve been able to achieve so far? What will be the things you’d like to do the forthcoming year? Any plans to visit Europe with a keyboard player?

"What we have been able to accomplish is beyond any expectations I could have had when we started. Of course we’d like to be better known and have the ability to tour more regularly and hopefully this record and Metal Blade will both move us directionally towards those goals. I’d hoped that we would be playing in Europe this year but we missed the window for booking any of the major festivals and that makes it financially very difficult to pull off. Next year is a possibility but it depends, also, on what Ray Alder is doing with Fates Warning. So we’ll have to see. I’d certainly love to come back – with or without a keyboard player. I’ll say this: backing tracks don’t need a hotel room or meals, and they don’t flake out on you two weeks before a tour. So there’s something to be said for that."

Discography:

Redemption (2003)

The Fullness of Time (2005)

The Origins of Ruin (2007)

Snowfall on Judgment Day (2009)

This Mortal Coil (2011)

The Art of Loss (2016)

Live:

Live From The Pit (2014)