MARK SHREEVE, Halo

Redshift staat voor goede elektronische muziek, vergelijkbaar met het beste van Tangerine Dream uit de jaren zeventig. Het overbrengen van emoties middels de klanken van de ongeëvenaarde modulaire Moog-synthesizer staat hierbij centraal. Recentelijk verscheen het vijfde album Halo van Redshift. De man achter het inmiddels tot trio gereduceerde Redshift heet Mark Shreeve. De 46-jarige Londenaar is al actief in de elektronische muziek (EM) vanaf 1978. Hoog tijd om het verhaal van een bevlogen muzikant vast te leggen.

Mark, hoe ben jij in de EM verzeild geraakt en waar heb je geleerd om op elektronische keyboards te spelen?

"Zoals zo veel jongens van op mijn leeftijd, speelde ik gitaar en probeerde nummers van Black Sabbath, Deep Purple en Led Zeppelin na te spelen. Ik raakte onder de indruk van de Moog van Keith Emerson en van de vreemde geluiden die Pink Floyd produceerde. Ook de muziek uit de serie Dr. Who fascineerde me bovenmatig en die vind ik nog steeds grandioos. Omdat we thuis in Wales een piano hadden, was ik al  bekend met toetseninstrumenten. Ondanks het aanbod van mijn ouders om les te nemen, gaf ik er de voorkeur aan om zelf aan de gang te gaan maar ik vond het geluid van de piano te beperkt. Op mijn achttiende besloot ik om naar Londen te verhuizen waar ik architectuur ging studeren. Daar ontdekte ik de grote stad als een soort speelparadijs voor jonge volwassenen en kwam ik ook voor het eerst in aanraking met synthesizers. Een aantal winkels weigerde me na verloop van tijd de toegang, omdat ik te lang en vaak op de instrumenten speelde maar er nooit een kocht! Geld kwam op tafel dankzij het werken voor een architectenbureau, ’s avonds ging ik studeren en was dan nog ’s nachts met muziek bezig. Dat heb ik ongeveer twee jaar volgehouden en toen besloot ik de opleiding architectuur eraan te geven, tot groot verdriet van mijn werkgever natuurlijk. Nadat ik Zero Time van Tonto had beluisterd en Phaedra van Tangerine Dream op de BBC-radio hoorde, was ik verkocht. Ik moest en zou zelf elektronische muziek gaan maken! In 1978 kocht ik met het geld van mijn vriendin mijn eerste Yamaha-synthesizer en begon daarmee te experimenteren. Met zeer bescheiden middelen kwamen zo mijn eerste cassettes tot stand."

Wie zijn je belangrijkste voorbeelden geweest en hoe heb je, gezien de beperkte populariteit van elektronische muziek eind jaren zeventig in de UK, je eerste albums kunnen uitbrengen?

"Vooral Klaus Schulze en Tangerine Dream, maar ook Cluster waren mijn belangrijkste inspiratiebronnen vanwege de vreemde effecten en geluiden en in mindere mate Jean-Michel Jarre en Vangelis. Naar aanleiding van een advertentie in het muziektijdschrift Melody Maker stuurde ik de cassette Embryo op naar Martin Reed (Mirage) en voor ik het wist was die op de markt gebracht! Ook Ursa Major, Phantom en zelfs Thoughts Of War zijn via zijn label op cassette verschenen. Al die muziek is opgenomen op een Revox A77 met zeer bescheiden apparatuur, waarvan de belangrijkste een Yamaha CS30 en een Hohner K4 waren. Jarli Lastad bracht me in contact met Tormod Opedal van Uniton Records en die heeft de kosten gedragen voor het persen van de lp ToW. Ook Assassin is nog door Uniton uitgebracht, maar toen Jive Electro me contracteerde, is dat album via hen heruitgebracht. Voor Jive is Legion eigenlijk de eerste echte release geweest."

Op Legion staat het nummer Icon, dat samen met Chris Franke werd geschreven. Hoe kwam dit tot stand en heb je nadien nog contact gehad met Chris?

"Tijdens de opnames van Legion was Tangerine Dream in hetzelfde gebouw ook met opnames bezig. Op een gegeven moment zat ik vast met het uitwerken van de laatste track, toen iemand op het idee kwam om die band om hulp te vragen. Christ was direct bereid om te helpen. Ook later kruiste onze wegen toen Ed Buller (Node) bij toeval een tape van Nocturne afspeelde toen Chris in zijn auto zat. Dat was dus in Amerika. Chris belde me enthousiast op en vroeg of ik Nocturne via zijn label Sonic Images wilde uitbrengen. Daarna heb ik op persoonlijke titel geen plaat meer uitgebracht en bovendien zou ik dan verder zaken hebben moeten doen met de zakenlui van Sonic in plaats van met Chris zelf en dat idee trok me eigenlijk niet zo erg."

Op de limited cd Wild staat de track Red I, live opgenomen op de KLEM-dag 1995. Was dit misschien het begin van Redshift? Was het een weloverwogen overstap of zo maar een goed uitgepakt initiatief? Moeten we Redshift als band zien of als project en welke rol speelt je broer Julian in dit geheel?

"In de jaren tachtig heb ik met de komst van steeds betere en mooiere drummachines steeds meer rockelementen in mijn elektronische muziek geïncorporeerd: steeds zwaarder, steeds bombastischer. Nocturne was het album dat het meest ‘over the top’ was. Ik zat toen in een fase dat ik niet meer wist hoe ik mijn muziek nog meer bombast en diepte zou kunnen krijgen. In die periode, begin jaren negentig, had diezelfde Ed Buller me weer laten kennis maken met de grandioze modulaire Moog en heeft me geholpen via relaties in Amerika om er een te pakken te krijgen. Dat kostte me een vermogen, met name ook voor het transport, maar hij stond er! Om Nocturne te promoten stond ik op het podium van KLEM 1995 met Julian, mijn vijf jaar jongere broer, en James Goddard en ik had Red I als experiment en rustpunt ingelast. De respons was geweldig en later besloten we dit type ‘vergeten’ elektronische muziek met nieuw elan tot leven te brengen en was mijn probleem van de impasse na Nocturne ook opgelost. Gitarist Rob Jenkins, die tevens de website beheert, kwam er later bij maar is op dit moment niet meer bij Redshift. Redshift I is eigenlijk honderd procent van mezelf, de andere studioalbums voor meer dan 85 procent. Hoewel de livealbums natuurlijk wel een groepsgebeuren zijn, ben ik de enige fulltime muzikant binnen Redshift. Julian heeft me door de jaren heen altijd geholpen bij concerten sinds ik dat hem heel lang geleden vroeg met het idee dat-ie EM toch niks zou vinden. Tot mijn verbazing stemde hij onmiddellijk toe en sindsdien is Julian altijd van de partij! Of James en Julian zichzelf als bandleden beschouwen zou ik momenteel niet eens durven zeggen, dus noem het maar een project!"

Het werken met een modulaire Moog is niet zo gemakkelijk, maar wel een essentieel onderdeel van het Redshift-geluid. Waarom niet de digitale tegenhangers? Heb je het idee dat de retro-elektronische muziek een stijgende populariteit geniet en wat vind je daarvan?

"Zolang je live speelt is een modulaire Moog geen probleem. Moeilijker wordt het als je naderhand overdubs wilt opnemen. Dan sta je eindeloos in te stellen en te stemmen voordat je echt aan de slag kunt. Verder is het instrument heel gevoelig voor stof en kun je eerder gebruikte instellingen niet programmeren, waardoor je een bepaald geluid steeds weer opnieuw moet gaan zoeken. De warmte, de diepte en de emoties in het geluid van zo’n Moog is echter op geen stukken te evenaren door welke digitale synth dan ook. Langzamerhand heb ik door de jaren heen een behoorlijk arsenaal aan keyboards verzameld en heb ik mijn eigen studio in een ruimte die eigenlijk als zitkamer bedoeld was! Binnen mijn gezichtsveld is er niet echt sprake van een groeiende populariteit voor elektronische muziek. Er is wel een oververzadiging met tweederangs rommel die op een voorgeprogrammeerd keyboard op de markt geslingerd wordt. Wat Tangerine Dream nu maakt is toch ook niet meer te vergelijken met wat ze vroeger deden? Misschien spreekt ons type muziek wel meer tot de verbeelding en vindt er een verschuiving plaats van die eenheidsworst naar wat mensen zoals ik maken. De verkoop van onze platen blijft ongeveer constant, zo’n vijftienhonderd exemplaren per cd. Het publiek wordt, zo lijkt het, ouder en de festivals worden kleiner en minder druk bezocht! Ik vind overigens de term retro niet juist. Tonto begon in 1970 met een primitieve sequencer, Tangerine Dream heeft er naderhand internationale bekendheid mee verworven, maar zowel de instrumenten als de wijze waarop ze vandaag de dag worden bespeeld door Redshift, zijn niet met die uit de jaren zeventig te vergelijken."

"Het was een unieke ervaring en tegelijk dodelijk vermoeiend. Als eigen baas was ik niet gewend om met producers en tekstschrijvers te werken en ook de hele aanpak is anders. Je moet in zo’n drieënhalve minuut een pakkende melodie opnemen in een strakke structuur, terwijl je bij EM dan net een intro gehad hebt en je weet dus echt nooit of iets een hit wordt! Het werken met Samantha was fantastisch afgezien van al die jaloerse blikken die mensen mijn kant op wierpen in de tijd dat ze geregeld bij mij over de vloer kwam! Zeker omdat ik toen ik een kleine behuizing woonde in een wat mindere wijk zullen ze wel gedacht hebben: dat kan nooit de echte Samantha Fox zijn! Midden jaren tachtig heb ik enkele soundtracks gemaakt onder andere voor de film Turn Around uit 1986, al vond ik die films verschrikkelijk slecht. Het maken van een soundtrack is overigens technisch gezien best een hele klus! Enigszins tot mijn spijt ben ik door twee motorongelukken een tijd uit de roulatie geweest en mede daardoor ben ik de toen bestaande contacten kwijtgeraakt. Als je wilt meetellen in het wereldje van soundtrackcomposers en makers van commercials, dan moet je er veel tijd instoppen en de nodige relaties hebben en onderhouden. Aan beide ontbreekt het me de laatste jaren. Wel maak ik - ook vandaag de dag nog - muziek voor in bibliotheken en tunes voor tv-pogramma’s."

De laatste update van je website is van november 2002. Zegt dat iets over je interesse op dit terrein en hoe valt dit te rijmen met het in eigen beheer uitbrengen van albums?

"Je hebt helemaal gelijk en het geeft tegelijk aan dat ik alleen de software van computers gebruik en me er verder niet in verdiep. Rob Jenkins onderhield de website maar is, zoals gezegd, geen lid meer van Redshift. Vandaar! Er is echter een nieuwe site op komst, gemaakt door Jason Cutler, dus ‘stay tuned’! Overigens staat op www.redshreeve.republika.pl ook heel veel wetenswaardigs over Redshift en mezelf. Je kunt onder meer alle Redshift-albums via de huidige site gewoon bestellen. Het in eigen beheer uitbrengen is een noodzakelijk kwaad: uitbesteden is veel te duur ten opzichte van de opbrengst uit verkoopcijfers."

Hoe staat het met liveshows? Heb je nog optreden gepland?

"Op dit moment staat er niets op stapel. Punt is gewoon het kostenplaatje. Op bijna alle voorgaande concerten heb ik moeten toeleggen. Als er uiteindelijk een live-album van gemaakt wordt, kan het nog enigszins uit maar de rest is puur hobby. Om het kanaal over te steken met al mijn apparatuur, waaronder die enorme Moog, is niet makkelijk te financieren. Jammer, want alhoewel ik vroeger wel nerveus was, vind ik het nu heerlijk om voor publiek te spelen en dat gebeurt eigenlijk veel te weinig."

The name Redshift guarantees high quality electronic music (EM), comparable to the best music put out by Tangerine Dream in the late seventies. Letting the listener feel his emotions via the sounds of the unmatched modular Moog-synthesizer is essential to his music. Recently Redshift’s fifth album Halo saw the light of day which received an outstanding critics and a special recommendation in iO Pages Magazine No 43. Although Redshift started out as a four piece band, they are now a trio, but the main man without any doubt is Mark Shreeve. This 46-year old Londoner plays an active role in the EM-scene from 1978 onwards. It seemed about time for me to listen to the story of this sympathetic musician and EM-pioneer in his own country, the UK. Here’s what Mark had to say.

Mark, how did you get involved in the electronic music and where did you learn to play and master electronic keyboards?

"Like so many teenager boys, I played the guitar and tried to play stuff by Black Sabbath, Deep Purple and Led Zeppelin. I was blown away by the Moog of Keith Emerson (The Nice, Emerson, Lake & Palmer) and the weird sounds Pink Floyd managed to produce. Furthermore I was intensely fascinated by the music from the tv-series Dr. Who and I still like those tunes today! Because we used to have a piano at home, back then a house in a nice and quiet part of Wales, I knew something about keyboards as well. My parents urged me to take lessons, but in spite of their offer I preferred to fiddle things out on my own, besides, I thought the range in sounds of the piano to be too limited. When I became eighteen years of age, I decided to move to London where I wanted to study architecture. There I found out that the big city turned out to be nothing less than a playground paradise for young adults like me and there I learned about synthesizers. All those specialised stores packed with electronics: awesome! I must admit I used to go there quite a lot and unfortunately, after a while I was denied access to some of them because they noticed me playing the instruments all the time but never buying anything. I earned a living as an employee with an architect bureau, tried to study in the evening and played and composed music during the night. Obviously this way of living couldn’t last and after two years I decided to quit studying architecture and of course the management of the bureau wasn’t too happy with my decision. After hearing Tonto’s Zero Time I was impressed but when I heard a part of Phaedra by Tangerine Dream on the BBC, I was blown away completely and I just had to have my own equipment and I was determined to compose my own music too! In 1978, with the money my girlfriend provided, I bought my very own synthesizer, a Yamaha and started experimenting with it. With very poor means I recorded my first cassettes."

Who were your most important examples and considering the fact EM was hardly popular in the UK in the late seventies, how did you manage to release your first album?

"I was mainly inspired by Klaus Schulze and Tangerine Dream, but also by Cluster for their weird sounds and effects, perhaps also a bit by Jean Michel Jarre and Vangelis. Because of an advert in a Melody Maker I sent a cassette to Martin Reed (Mirage) and before I even realised Embryo was released! Also Ursa Major, Phantom and even Thoughts Of War were released on cassette via his label. All of this music was recorded by a Revox A77 with very modest equipment. The most important instruments were the Yamaha CS30 and Hohner K4. Through Jarli Lastad, the mad viking, I got in contact with Tormod Opedal of Uniton Records and he provided the financial means to release Thoughts Of War as an LP. Assassin was released by Uniton as well, but when I managed to get a contract with Jive Electro, Assassin was re-released through them. The real first release for Jive Electro was Legion."

On Legion there’s a track called Icon, written together with Chris Franke (Tangerine Dream). How did this happen and did you stay in touch with Chris after that recording?

"When I was recording Legion, Tangerine Dream happened to be recording in the same building. At some point I got stuck trying to make my final arrangements of the last track. Somebody suggested to ask one of the members of TD for help. Chris immediately volunteered to help out. Some years later, in 1993 Chris and I met again when Ed Buller (Node), fully unintentional by the way, played a tape of my Nocturne album while Chris was sitting in his car. This happened in America. Chris got really excited and called me on the phone and asked me if I was interested in putting out Nocturne through his label Sonic Images. After that album I haven’t released any more albums as Mike Shreeve and besides, I would have had to deal with the businessmen of Sonic instead of dealing directly with Chris himself. To be honest, I wasn’t too thrilled about this prospect."

The limited edition CD Wild contains a track called Red I, recorded live on the KLEM-dag 1995. Perhaps this was the beginning of Redshift? Did the sudden change in musical direction happen intentionally or was it just a matter of trial and see what happens? Do we have to consider Redshift as a band or rather as a project and what kind of role does your brother Julian play?

"In the eighties, I was able to incorporate more and more rock elements into my electronic music by using better, more sophisticated and more powerful drum machines whenever they became available: heavier, more bombastic on every album. Nocturne being the utmost ‘over the top’ release. At that time I went through a fase that I realised I simple didn’t know how to achieve more power and depth in a forthcoming album. In the same period, the beginning of the nineties, the aforementioned Ed Buller reacquainted me with the grandeur of the big modular Moog and helped me to get my hands on one of those through his contacts. I believe this Moog came from someone residing in Beverly Hills and it cost me a fortune to get this big piece shipped to the UK, but who cares. I finally had my own Moog-system! Mainly to support Nocturne I performed live on stage as Mark Shreeve at the KLEM-dag 1995 with Julian Shreeve my five years younger brother, and James Goddard and I intended to use Red I both as an experiment and also as a break between all the heavy stuff we would be playing that night. The crowd responded with an extraordinary enthusiasm and a while later we decided to reanimate this type of forgotten EM with new élan and doing that, my problem of how to come up with a decent successor to Nocturne had been solved at the same time. Guitarist and webmaster Rob Jenkins joined later, but is no longer with Redshift anymore. Redshift I is my creation almost exclusively, the other studio albums for more then 85 percent. Although the live albums are a band thing naturally, I am the only full time musician of Redshift. Many years ago I was under the impression that my brother Julian wasn’t interested in EM at all, but nevertheless, I asked him one day if he’d be willing to help me out with the live performances. To my surprise he agreed instantly to be there whenever I needed him and since that day he has joined me on stage practically every show I’ve done. I doubt very much if either James or Julian consider themselves to be band members of Redshift, so I’m inclined to categorize it as a project!"

Working with a modular Moog is not an easy task, but essential for the Redshift-sound. Why not using the digital counterparts of the Moog-system? Do you think the popularity of this kind of retro-EM is growing and how do you feel about this personally?

"As long as you play live a modular Moog is no problem at all. More difficult things become if you want to record overdubs afterwards. It takes time and patience to tune the Moog and create exactly the sounds you want, before you can get started. Furthermore the instrument is highly sensitive to dust and you cannot program sounds you have been using on a previous occasion, so this means you have to find that same sound all over again, which can be quite frustrating. The warmth, depth and the emotion one can put in the sounds generated by this system are definitely not matched by any of the digital synthesizers, not even close! Through time I have managed to establish a fairly extensive collection of keyboards and I have my own studio in what was supposed to be our living room. I guess I have to feel sorry for my poor girlfriend, to have to put up with me like that and on top of this she paid for more than one of my keyboards in the early days! As far as I can appreciate, there is no spectacular change in the popularity of EM in general. However, in my opinion there's a surplus of second rate trash, put out by people playing pre-programmed keyboards. Furthermore, you can’t compare what TD is releasing nowadays to what they used to put out some decades ago, can you? Maybe there is bit of shift in appreciation towards our kind of music. It might be more appealing to people who get sick and tired listening to all those records, recorded with the same kind of synthesizers, with the same kind of sounds and melodies and prefer to listen to stuff people like myself are trying to create. The sales of our albums are a pretty steady figure: around 1500 CDs for each release. The mean age of the audiences on the festivals seems to get higher and the number of people attending seems to diminish, however! I don’t think the term retro is correct. Tonto started out with a primitive sequencer in 1970, but TD acclaimed international fame using this type of keyboard. Both the instruments as well as the way we play them as Redshift is totally different compared to Tangerine Dream in the seventies."

In the past you also wrote a pop song for Samantha Fox, amongst others. What kind of experience was that? Have you done anything else outside of the EM?

"The experience has been both unique as well as it made me feel deadly tired. You see, being my own boss I wasn’t used to working with producers and text writers and also the whole approach is entirely different from what I used to do. The goal is to come up with a catchy melody in a tight musical structure and within the time limit of approximately three minutes and a half, while in EM things are about to start and you have merely finished your intro! So you never know when a tune has got hit potential! Working with Samantha was fantastic, apart from the joy seeing all those people looking very jealously in my direction every time Samantha used to walk into my door which, at that time, was quite regularly. Especially, because back then I was living in a modest home in a somewhat inferior part of London. People must have thought that she couldn’t possibly be the real Samantha Fox! During the mid-eighties, I composed a few soundtracks, one of them being for Turn Around, a movie from 1986, but I didn’t like those movies at all. Technically, the making of a soundtrack is a task not be underestimated! To my regret, I have been unable to work for a while due to two motor accidents and because of those I lost all my existing contacts in the film industry. If you want to be a major player in the world of soundtrack composers and makers of commercials, you have to put in a lot of time and you most certainly need to have a network and you must be able to keep in touch with all your business contacts. I must admit that I don’t have enough time and I have been failing to keep in touch sufficiently these last few years. However, I do - until this day – compose music for libraries and tunes for TV-programs."

The last update of your website www.redshift.dircon.co.uk is from November 2002. Does that mean you are not particularly interested in maintaining an updated site and how does this relate to the necessity of putting out albums as private releases and thus distribution through the internet?

"You are absolutely right and it’s merely proof that I only use software in computers related to my music and nothing more. Rob Jenkins maintained the site but as you know he's no longer with Redshift, so that’s why! There will be a new site in the air soon created by Jason Cutler, so stay tuned! By the way there’s another site with a lot of information about both Redshift and myself: www.redshreeve.republika.pl All Redshift albums can be ordered through the aforementioned Redshift site. The choice to release albums privately is inevitable unfortunately, because the costs of having them released by a record label are way too high and cannot be covered by the sales."

What about live shows? Do you have any shows scheduled?

"At the moment I have no plans whatsoever. It all comes down to the costs and the benefits. I lost money on almost any of the previous shows we did! Only when a concert has been recorded and a live album can be released, then we’re talking about breaking even. So honestly, performing live is more or less a hobby. To cross the channel with all my gear, especially bringing along the huge Moog, is hard to finance. Too bad actually, because nowadays I enjoy performing live, whilst in the earlier days I used to be quite nervous and I didn’t like it nearly as much as I do now, so it’s a pity the shows are so few." 

Which are your favourite EM albums and what kind of music do you listen to whenever you have the time to do so?

"Amongst my all time favourites are Mirage and Irrlicht by Klaus Schulze, and Phaedra, Rubicon and Ricochet by Tangerine Dream, but also the first three albums by Jean-MIchel Jarre and Ignacio by Vangelis together with Cluster II. I listen to many different musical genres: from classical to rap or pop. For example I think the trip-hop of a band called Goldfrapp is extraordinary and also produced extremely well. I intend to go to a show by the reformed Nice shortly: old loves never die!"

What kind of influence did those motor accidents have on motor biking as your passion? Do you have specific plans for the (near) future?

"You know, I’ve been riding a motorbike for some thirty years now and apart from some sliding accidents, most of them being my own fault and mostly on slippery wet surfaces, I have been involved in only two major accidents. About ten years ago the injuries were so bad that I had to fear I’d loose a leg; that really scared me but luckily I still have both my legs, but it took me half a year to be able to stand on the previously injured one! In spite of the accidents, I still am and will always be a biker till I die. By the way, I managed to get my driver’s license too so occasionally I’m driving a car nowadays! About my future plans: recently Ian Boddy came over and spent a week in our house and we have been working on the third ARC album and gave it the final touch, so that one will be released shortly. Furthermore, I intend to work on the sixth Redshift album."

Is there a better point to conclude this interview with such an amiable, sympathetic and multi-talented guy? A motor biking musician with a pet cat of twenty years of age. I wonder if it’s boss will have nine lives as well…for the sake of electronic music let’s hope he will! 

Thanks to Paul Rijkens who assisted me with the interview.