JOHN WETTON, loopbaan

Een van de meest productieve en gevraagde muzikanten in de wereld van de progressive rock van de afgelopen 40 jaar is ongetwijfeld John Wetton. Hij raakte al vroeg verslingerd aan muziek toen zijn oudere broer als kerkorganist hem vroeg om de baslijnen te spelen. Dat feit en de Amerikaanse radio bepaalde zijn muzikale ontwikkeling. Op zestienjarige leeftijd speelde hij al bas in de Palmer-James Group, niet die van Carl Palmer, maar van Richard Palmer. Hij speelde in veel top- en supergroepen en heeft daarnaast ook een imposante solocarrière opgebouwd. Als gast speelde, schreef of zong hij onder meer bij Renaissance, After Crying, Atoll, Cher, Steve Hackett, Agnetha Fältskog en Roger Chapman. Hij werkte met (ex)-leden van Family, King Crimson, Roxy Music, Asia en Uriah Heep, bands waarvan hij ook ooit actief deel uitmaakte. Ondanks het feit dat het Asia van Geoff Downes en John Payne de opvolger van Silent Nation vrijwel klaar had, kwam in het voorjaar het bericht dat vanwege het vijfentwintigjarig bestaan van deze band de originele bezetting, dus met Downes, Wetton, Steve Howe en Carl Palmer weer bijeen zou komen. Meer dan voldoende reden om aan John te vragen hoe deze reünie tot stand is gekomen.

Je zult wel druk zijn neem ik aan, want over een week beginnen de repetities met Asia en ik hoorde dat je ook nog bezig bent met een tweede album van Icon?

"Ja, het is inderdaad erg hectisch nu. Aanstaande vrijdag (4 augustus 2006, MvbF) moet het werk voor Icon II klaar zijn, want zaterdag moet ik nog een klus doen in Parijs en de maandag daarop beginnen de repetities met Asia."

Wat heeft Icon met de reünie van het Asia van het eerste uur te maken?

"Kijk, op Rock Of Faith uit 2003 staan twee songs van Geoff Downes en mij en toen hadden we al zoiets van: waarom nemen we samen geen album op? Dat leidde tot het album Icon dat boven verwachting is ontvangen. Daarop en met het vijfentwintigjarig jubileum van Asia op komst, gingen we kijken wat de mogelijkheden waren. Ik had overigens geen idee van het feit dat Carl zo intensief met zijn solowerk bezig was in de VS, maar evengoed kwamen we in januari dit jaar voor het eerst bij elkaar. Dat was een klein wonder op zichzelf, want dat was de eerste keer dat wij vieren in 23 jaar tijd in dezelfde ruimte stonden! Afijn, we keken in onze agenda’s en we vroegen ons af of iedreen dat wilde doen? Ja dus, en eerlijk gezegd vond ik het plezierig en onverwacht gemakkelijk hoe we met elkaar omgingen, nog afgezien van het feit dat het verbazingwekkend is dat we alle vier nog redelijk ongeschonden zijn! Prettig was ook dat niemand behoefte had om ouwe koeien uit de sloot te halen. We wilden alleen vooruit kijken en zonder voorbehoud een nieuwe start maken. Drie maanden later was het allemaal geregeld. Het enige probleem voor mij persoonlijk is, dat ik momenteel behoorlijk last heb van mijn rechterhand. Hoewel ik linkshandig ben, speel ik rechts bas en ik heb nu geen gevoel in die hand en dat is zorgwekkend. Er zou sprake zijn van een ingeklemde zenuw in mijn nek en dat kon wel eens weken gaan duren, terwijl ik maar één week heb! Er is me verteld dat het uiteindelijk weer helemaal goed zal komen, de vraag is alleen of het herstel op tijd zal zijn. Ik kreeg zelfs hulp van een vriend in Canada die me wilde helpen genezen met voodoo..."

Geloof je in dat soort dingen dan?

"Nee niet echt, het idee erachter is natuurlijk geweldig, maar ik denk dat ik daarvoor iets teveel met beide benen op de grond sta."

Hoe staat het met platenmaatschappijen? Voor Icon hebben jullie Frontiers Records maar hoe staat het met Asia?

"Klopt, voor Icon zijn we in de zee gegaan met deze Italiaanse maatschappij, maar voor Asia doen we het gewoon stukje bij beetje. Eerst maar eens zien hoe het gaat. We hoeven het in elk geval niet meer te doen zoals vroeger: eerst een maatschappij zoeken, plaat uitbrengen en dan op tournee. Nu eerst maar zien of we in staat zijn om goed met elkaar te werken en dan zorgvuldig overleggen of we een album willen maken en zo ja, wat voor album dat dan zou moeten zijn, want we hebben allemaal natuurlijk wel totaal andere dingen gedaan!"

Het zou heel verfrissend kunnen zijn!

"Absoluut, daarover bestaat geen twijfel maar ik vind dat er geluisterd moet worden naar ons vieren en niet dat wij ons de les moeten laten lezen door een platenmaatschappij, het zou een dynamisch organisch geheel moeten zijn, maar zoals gezegd, we willen op dit moment geen beloftes doen!"

De voor de hand liggende vraag omdat er nu slechts concerten in Amerika staan gepland en enkele in eigen land: komt Asia nog naar het vasteland van Europa?

"Ja, dat denk ik wel, maar dat kon wel eens zomer 2007 worden. Punt is, dat de naam Asia in de VS onbezoedeld is, ook in Japan trouwens, terwijl in Europa jarenlang een Asia heeft getoerd met een ander gezicht en dat is voor veel mensen wat lastig. Als je in Amerika gaat optreden, gaan ze ervan uit dat Asia bestaat uit Howe, Palmer Downes en Wetton en krijg je een warm onthaal, terwijl men zich in Europa direct afvraagt welke bezetting speelt. Kijk, ik kan me die reacties ook best voorstellen en ook de reden waarom Geoff doorgegaan is met de naam Asia. Moreel gesproken, vind ik wel dat als iemand recht heeft op de naam Asia wij vieren dat zijn! Maar goed, als de nu geplande concertenreeks aanslaat, dan lijkt het mij geen enkel bezwaar om ook daar te gaan spelen. De eerste berichten naar aanleiding van de geplande concerten in de UK zijn in elk geval gunstig, dus we zijn optimistisch."

Het feit dat jullie vieren veruit het meeste recht hebben op de naam Asia staat denk ik niet ter discussie. Maar na de berichten dat het Asia van Downes en Payne het nieuwe album vrijwel klaar had, kan ik me de verwarring enigszins voorstellen, evenals de teleurstelling bij de overige drie, voormalige ‘nieuwe Asia’ leden.

"Zo zou je het kunnen stellen. Je zou ook echter ook kunnen zeggen dat ze jarenlang veel profijt gehad hebben van die naam met bijbehorende reputatie"

Nog even terugkomend op Icon: wat was uiteindelijk de drijfveer om samen met Geoff een album te maken?

"Mijn relatie met Geoff gaat verder dan alleen het feit dat we heel goed samen songs kunnen schrijven. Ik ben namelijk peetvader van zijn dochter, dus om die reden is er steeds zeer regelmatig contact en eigenlijk was het een kwestie van tijd voordat we een keer bij elkaar zouden komen om daadwerkelijk songs te gaan schrijven. Totdat dit gebeurde, ging het maar door en door en door, het voelde gewoon heel goed en we realiseerden ons beiden dat we hier niet omheen konden en ook niet meer wilden. We hebben nu een album uitgebracht en een tweede is op komst."

Betekent dit dat Icon blijft bestaan onafhankelijk van wat er met Asia gebeurt?

"Ik denk het wel, hoewel ik het erg moeilijk vind om daar definitieve uitspraken over te doen. Mogelijk weet ik volgende week al meer. Nu is alleen duidelijk dat er een tournee gaat plaatsvinden in de VS eind november, begin december een aantal concerten in de UK en zeer waarschijnlijk in maart een aantal shows in Japan, zoveel is zeker, de rest niet. We willen niet te veel hooi op de vork nemen, deze kans niet verknallen en zeker het publiek niet meer beloven dan we kunnen waarmaken. In het verleden heeft het snelle succes ons de das om gedaan als band en we willen absoluut vermijden dat zich iets dergelijks opnieuw zal voordoen. Als we oprecht hiermee willen doorgaan, zal eenieder daarin open en eerlijk moeten zijn en daarnaar handelen. Dat zal ik zeker doen en dat verwacht ik ook van de andere drie. Toen is dat niet gelukt, maar we zijn nu een stuk rijper geworden en als we ons aan de gemaakte afspraken houden moet er iets moois van kunnen komen, zowel op het commerciële vlak als ook op het persoonlijke."

Er is recentelijk een akoestische dvd uitgekomen van Icon. In welke landen was dit een commercieel succes?

"Dat weet ik eigenlijk niet. Ik meet in het algemeen commercieel succes af aan de vraag of er een volgend album gemaakt kan worden. Icon I was kennelijk zo succesvol dat er een Icon II moest komen."

Je hebt een aantal concerten gegeven met Geoff Downes, John Mitchell (Arena) en Steve Christey (Jadis). Bij je solotour een paar daarvoor, toen je net herstellende was van een gebroken enkel, zat Martin Orford (IQ) achter de toetsen. Hoe kwam je met hen in contact?

"Zowel Steve als Martin wonen bij mij in de buurt, dus dat is in elk geval al gemakkelijk. Ik denk dat omstreeks 1995 de leden van het voormalige It Bites de kern vormden van mijn band. Toen John Beck en Bob Dalton andere dingen wilden gaan doen, was Thomas Laing de vervanger van Dalton en Martin Orford werd mij aanbevolen. Hij bleek een uitstekende keuze te zijn en toen Laing besloot zijn heil elders te zoeken kwam Orford met de suggestie om Steve Christey te vragen. Gitarist was toen David Kilminster, maar die wilde toen meer tijd besteden aan lesgeven en omdat ik absoluut live een driestemmige harmonie wil kunnen zingen, moest dus ook de gitarist over een goede zangstem beschikken en zo is John Mitchell in de band gekomen. Weliswaar met wat ups en downs, maar het was een prima band en een stel fijne kerels!"

Wat Asia betreft: ligt het in de bedoeling om een live-album en/of dvd op te nemen tijdens de reünietournee? Zijn daarover al afspraken gemaakt?

"Jazeker, dat is wel de bedoeling maar niet voor Japan, want daar zal de dvd worden opgenomen, net als destijds met The Tokyo Tapes van Steve Hackett. Dus dat wordt wel zomer 2007 voordat die uitkomt. Mogelijk komt er nog iets eerder een cd uit, maar dat is nog onduidelijk en mogelijk zelfs ook niet langs de officiële kanalen. Dat laatste, de een of andere bootleg, zou natuurlijk weer de onvermijdelijke ‘pain in the ass’ veroorzaken."

In je discografie zit een opvallende pauze tussen 1987 en 1994. Kun je je nog herinneren wat je in die jaren zoal gedaan hebt?

"Nou, dat is even piekeren. Eens kijken…Phenomena II is in die tijd opgenomen, Asia’s Then & Now is toen uitgebracht en ik heb vanaf 1991 drie jaar in Californië gewoond om Battle Lines te schrijven en op te nemen."

Nog steeds een van mijn favoriete albums overigens! Was er een speciale reden dat je naar Amerika bent verhuisd toen?

"Tja, ik had een punt bereikt in Farnham, waar ik toen woonde. Het schrijven ging toen niet meer zo goed af en ik had verandering van omgeving, invloeden en ook muzikanten nodig. Ik besloot toen voor zes maanden naar Californië te verhuizen, maar dat zijn uiteindelijk drie jaar geworden, want ik vond het heerlijk daar, genoot van al die andere invloeden. Ik doe dat überhaupt vaak: als ik denk dat ik stagneer, zoek ik naar een andere omgeving en andere mensen om me heen."

Hoe bekend ben je wereldwijd als soloartiest?

"Ik denk dat het overal zo’n beetje gelijk is eigenlijk. Of ik nu in Japan of in de VS of op verschillende plaatsen in Europa speel, ik kan altijd wel rekenen op zo'n driehonderd tot vierhonderd bezoekers, zeker als ik een tijdje niet heb opgetreden of met iets nieuws kom."

Zowel met de band als met de projecten waaraan je je medewerking hebt verleend en ook solo heb je een groot aantal livealbums gemaakt. Heb je iets speciaals met livealbums? Als iemand zegt dat het op uitmelken lijkt, wat vind je dan van die kritiek?

"Ik denk dat dat het begonnen is met Chasing The Dragon (1994) omdat zowel de platenmaatschappij als ik de boodschap wilden verspreiden: publiek, als je iets wilt kopen koop dan iets goeds. Ik kwam er achter dat waar ik ook speelde er bootlegs van die concerten waren. Nog erger is, dat je in de VS cd’s kunt kopen met opnames van mij en een paar vrienden, die als tieners nummers van King Crimson aan het oefenen waren. Dat klinkt ronduit verschrikkelijk! Ander voorbeeld is dat ik iemand in het publiek zag met een mobieltje. Ik dacht: die laat het thuisfront even horen wat hij aan het luisteren is. Later bleek dat hij onze hele show op dat mobieltje opnam en doorzond naar Tokio. De bootleg was de volgende dag uit! Zelf heb ik een paar honderd bootlegs van eigen concerten; het is om gek van te worden! Als ik in London naar de Virgin Store ga en ik kijk in de bakken, weet ik vaak niet eens meer zeker wat nou wel of niet een ‘echt’ album is! In andere zaken zie ik albums die er fantastisch uit zien en waarop niet eens staat dat het om live-opnames gaat. Verder is het zo dat veel mensen dit soort dingen kopen uit verzamelwoede en niet eens om die albums daadwerkelijk te beluisteren. Dus de enige manier om dit soort praktijken tegen te gaan is zelf iets uitbrengen waarop je trots kunt zijn en wat gewoon goed klinkt. Later ging dat wel uit de hand lopen toen de platenmaatschappijen livemateriaal van mij begonnen uit te brengen zonder mij er zelfs maar van te verwittigen. Het heeft echter geen enkele zin om je als artiest daartegen te verzetten."

Je hebt gewerkt met veel drummers onder wie enkele zeer bekende namen zoals Carl Palmer, Bill Bruford en Terry Bozzio. Kun je over deze heren iets vertellen? Heb je nog contact met ze?

"De enige die me te binnen schiet is van een clinic die Terry Bozzio gaf voor ongeveer tweeduizend drummers, ik meen in Amsterdam. Afijn, Terry is aan het spelen en geeft gelegenheid tot het stellen van vragen. Iemand uit het publiek vraagt of hij dat korte melodietje van zojuist ook zou kunnen spelen met een 7/4 maat op de grote trom tegen een 3/4 op de ‘snare’ en dan ook met dat riedeltje op de hi-hat?. Daarop antwoordt Terry kort en droog: 'nee, jij wel dan?' En hij ging verder met het beantwoorden van technische vragen over zijn techniek en kit alsof er niets gebeurd was, geweldig! Verder denk ik overigens dat je één naam vergeten bent, namelijk die van Thomas Laing, een Oostenrijker die een aantal jaren in mijn band gespeeld heeft. Werkelijk een fenomenale drummer! Hij geeft clinics en ik geloof niet dat hij momenteel in een band speelt. Met Terry heb ik eigenlijk geen contact meer. De pauze die we destijds met UK inlasten, werd uiteindelijk een permanente en ik heb hem daarna amper meer gesproken, in elk geval niet na 1997. Met Bill Bruford lag dat wat anders ook in verband met de King Crimson besognes."

Een interessant project uit 1999 was The Greatest Show On Earth. Hoe ben je daarbij betrokken geraakt en weet je waarom dat nooit een vervolg heeft gekregen?

"Eerlijk gezegd was mijn betrokkenheid niet groot: het was een project van mijn manager Martin Darvill en hij vroeg me om een nummer te zingen en verder weet ik er eigenlijk niets van. Zo gaat dat met veel van die nevenprojecten. Het project waarvoor ik eind van de week naar Parijs moet, is ook zoiets: een soort Frans Alan Parsons Project, maar met één Engelstalig nummer op het album. Vorig jaar viel Roger Hogdson (Supertramp) de eer te beurt om een nummer te mogen zingen en ik liet weten dat ik het album erg goed vond en vervolgens vroegen ze mij dit jaar om hetzelfde te doen."

Vele rocksterren zijn bezweken onder de druk en hebben hun toevlucht gezocht in drugs en/of alcohol. Hoe heb jij je er doorheen geslagen?

"Feitelijk ben ik heel dicht bij het randje geweest, want ik dronk al te lang te veel en te vaak, ondanks alle signalen. Als ik zo door had gegaan was ik nu waarschijnlijk dood geweest. Maar er gebeurde iets, ik weet niet eens exact wat, wat me ervan weerhield om zo verder te gaan. Ik heb een knop om gedraaid en ik ben nu al ruim vijftien maanden van de alcohol af en ik voel me werkelijk in alle opzichten beter. Wat mij overkomen is, is bij meer mensen in mijn kennissenkring gebeurd en allen voelen ze zich gelukkig en bevrijd en ik wil datzelfde gevoel hebben en vasthouden!"

Ik zou graag een aantal namen willen noemen en dan zou ik graag van jou horen welke omschrijving het eerste in je opkomt en wat die persoon in jouw muzikale leven en/of privé-leven heeft betekend en of je nog in contact staat met die persoon.

Roger Chapman:
"Een persoonlijke vriend met wie mijn geschiedenis al heel vroeg begon. Een man die nog steeds op het podium staat en een stem uit miljoenen heeft. Een echte heer."

Robert Fripp:
"Ook een echte heer, een fijnbesnaarde man op wie ik erg gesteld ben. We hebben zeer regelmatig contact en ik vind het heerlijk om met hem te praten. We kennen elkaar al vanaf de middelbare school toen ik vijftien jaar oud was!"

Bryan Ferry:
"Een erg aardige man,waar ik veel respect voor heb, maar ook een man die mij er toe bracht om het roer om te gooien, omdat hij mij ongewild deed beseffen dat ik dingen aan het doen was die ik eigenlijk niet wilde doen. Uiteindelijk nam ik mijn biezen, omdat ik inzag dat er voor mij geen toekomst was weggelegd in zijn schaduw. Ik heb denk ik voor het laatst gezien toen ik in Californië woonde."

Eddie Jobson:
"Dat is een vreemd verhaal. In de jaren negentig begonnen we een project dat voor mijn gevoel erg goed liep, totdat hij zich om de een of andere duistere reden terugtrok. Dat zal zo rond 1995 zijn geweest. Ik heb hem nooit meer gesproken over het hoe en waarom en eigenlijk is dat stukje geschiedenis niet af."

Steve Hackett:
"Bijzonder fijne vent en een fabelachtige artiest om mee te werken. Ik heb bijzonder genoten van zijn Genesis Revisited Project en natuurlijk The Tokyo Tapes waarbij ik muzikanten heb leren kennen met wie ik nog nooit gewerkt had, zoals Julian Colbeck. Ik had ook nog nooit muziek van Genesis gespeeld! Alleen Watcher Of The Skies kende ik vaag, maar dat nummer leren spelen is een ander verhaal. Ik geloof wel dat ik bas speelde op Revisited maar niet live, dat kan ook onmogelijk. Samen met Phil Collins die baspartij spelen en tegelijkertijd zingen is gewoonweg ondoenlijk! Fysiek onmogelijk, terwijl ik bij King Crimson toch echt best wel heel moeilijke partijen moest spelen en daarbij ook nog zong."

Ken Hensley:
"Die kwam ik bij toeval tegen een jaar vier, vijf geleden en we spraken af om een show te doen tijdens een van de jaarlijkse Uriah Heep-conventies, maar daar bleef het ook bij. Daarna heb ik het contact met hem wat verloren, maar ik beschouw hem zeker als een goede vriend."

Wist je dat hij zijn afscheid heeft aangekondigd en zijn afscheidstournee dit najaar doet?

"Nee, dat wist ik niet, maar ik heb al zoveel artiesten meegemaakt die hun afscheid aankondigden en dan toch weer niet konden stoppen."

Geoff Downes:
"Belangrijke man in mijn muzikale carrière en ook in mijn privéleven. Een van mijn intieme vrienden."

Annie Haslam:
"Ik ontmoette haar toen ik twintig was. Ik speelde twee shows met Renaissance en ik ben sindsdien met haar in contact gebleven. Zij zong ook mee op het eerste album van Iconn. Ze is echt een engel en heeft een van de mooiste zangstemmen op deze planeet!"

Ik neem aan dat je van haar nieuwe passie, schilderen, op de hoogte bent?

"Natuurlijk! Ik heb diverse schilderijtjes van haar in mijn bezit en hoewel ik niet alles wat ze doet even mooi vind, zitten er prachtige werken tussen! Er was een vrouw in de VS die zo gefascineerd was door haar zang op Icon, dat zij Annie Haslam gevraagd heeft om een schilderij te maken geïnspireerd op dat nummer om dat vervolgens mij op mijn verjaardag te kunnen geven. Een erg donker schilderijtje met de titel In The End."

Heeft de ontwikkeling in technologie gevolgen gehad op jouw manier van componeren en zo ja, welke?

"Componeren doe ik nog altijd exact hetzelfde als in mijn beginjaren: op de piano en soms op de gitaar. MIjn ervaring is, dat als het op de piano ‘werkt’, het een geschikte song is. Veel mensen hebben dus een verkeerde indruk, maar zo is het en daarom werk ik met Geoff ook zo gemakkelijk omdat wij als het ware uitwisselbaar zijn: soms komt hij met tekst en een zanglijn en kan ik daarbij op piano akkoorden maken, soms heb ik een stuk muziek dat hij dan weer aanvult, enzovoort."

Je speelt behalve bas ook toetsen, akoestische gitaar en viool. Wat is je favoriete instrument?

"Ongetwijfeld de piano. Uiteraard speel ik meestal bas op het podium en vanaf jongs af aan ben ik geïnteresseerd geweest in de relatie tussen basspel, zanglijnen en melodieën. In bijna elke song die ik heb geschreven, kun je dat terughoren. Iemand die dat ook heel sterk doet is Jack Bruce: hoe hij zijn baslijnen met de melodie mee laat gaan of juist er tegen in laat gaan is magisch, geweldig! Een man met een prachtige stem ook. Ik heb het voorrecht gehad om met hem en Simon Phillips samen te spelen op een van de vele Jimi Hendrix-revivals. Dat was geloof ik in 1991 en het was fantastisch. Omringd te zijn door al die Jimi Hendrix-imitatoren gaf een heel speciale sfeer en we zijn daarmee ook goed bevriend geraakt. Jammer genoeg heb ik de reünie van Cream slechts kunnen volgen op televisie."

Vroeger speelde je geregeld met een Rickenbacker en soms gebruikte je een dubbelnek. Gebruik je die nog steeds?

"Nee, eigenlijk niet. Ook vrijwel nooit op het podium. Ik heb al die basgitaren nog wel, maar de afgelopen vijftien jaar heb ik op Fernandez-basgitaren gespeeld."

Je hebt met veel topmuzikanten gewerkt. Namen als Rick Wakeman, Steve Hackett, Allan Holdsworth, Terry Bozzio, Robert Fripp, enzovoort. Kun je uit al die jaren enkele hoogte- en dieptepunten opnoemen?

"Ik kan geen dingen bedenken waarvan ik echt spijt heb, want ze hadden allemaal een functie. Family was fijn omdat die band voldoende aandacht op mij vestigde zonder dat ik in de schijnwerpers hoefde te staan. Bij King Crimson waren de critici laaiend enthousiast en het was verbazingwekkend om in een band te spelen die zulk een verbluffend staaltje van geïmproviseerde muziek kon maken. De volgende stap was UK en de beginselen van Asia waren al te horen op mijn soloalbum Caught In The Crossfire. Je kunt de ontwikkeling van mijn schrijven in die periode goed volgen. Na Asia was mijn voornaamste aandacht gevestigd op songschrijven, hetgeen tot uiting kwam in de diverse soloalbums. Feit is dat ik aan de geschiedenis niets kan veranderen, maar ik geloof ook niet dat ik dat zou willen al zou ik het kunnen."

Hebben Geoff Downes en jij niet overwogen om de nummers voor Icon II voor Asia te gebruiken?

"Jazeker, die gedachte is wel bij ons opgekomen. We zouden er met niet al te veel moeite een Asia-album van hebben kunnen maken, maar we hebben besloten om dat niet te doen, want die songs hebben we voor Icon geschreven. In de tweede plaats moet het schrijven voor Asia op een geheel andere leest geschoeid zijn als dat voor Icon het geval was."

Zijn er nog speciale gasten op Rubicon?

"Ja, onder anderen een nog onbekende jongedame uit Philadelphia van vijftien op viool. Haar naam is Katie Jacoby en er is een duet met de jullie welbekende Anneke van Giersbergen (The Gathering) waarvan de opnames op dit moment worden gemaakt!"

Wat zijn je toekomstplannen na de Asia-tour?

"Naast Asia doen Geoff en ik een aantal concerten met Icon II, maar als het allemaal doorgaat met Asia als gepland, dan zijn we alweer aangeland in zomer 2007. En als dat weer goed gaat, beginnen we misschien weer aan een volgende tournee. Het 25-jarig jubileum is per slot van rekening eigenlijk pas in 2007!"

Discografie (selectief):

Mogul Trash - Mogul Trash (1970)
Family  - Fearless (1971)
Family  - Bandstand (1972)
King CRimson - Larks Tongues In Aspic (1973)
King Crimson - Starless And Bible Black (1974)
King Crimson - Red (1974)
King Crimson - U.S.A.(1975)
Roxy Music  - Viva! Roxy Music (1975)
Uriah Heep  - Return To Fantasy (1975)
Uriah Heep - High & Mighty (1976)
U.K.  - U.K. (1978)
Jack-Knife  - I Wish I Could (1979)
U.K.  - Danger Money (1979)
U.K.  - Night After Night (live, 1979)
John Wetton  - Caught In The Crossfire (1980)
Asia  - Asia (1982)
Asia  - Alpha (1983)
Asia  - Astra (1985)
Wetton/Manzanera - Wetton/Manzanera (1987)
John Wetton  - Battle Lines (1994)
John Wetton  - Chasing The Dragon (1994)
John Wetton  - Arkangel (1997)
Quango  - Live In The Hood (1997)
Steve Hackett - Thet Tkyo Tapes (1997)
John Wetton  - Sinister (2000)
John Wetton - Rock Of Faith (2003)
Wetton/Downes - Icon (2005)
Wetton/Downes - Icon Acoustic TV Broadcast (2006)
Wetton/Downes - Rubicon (2007)