GRAEME TAYLOR, oeuvre Gryphon

Twee alumni van de Royal College of Music te Londen, Richard Harvey (blaasinstrumenten, toetsen) en Brian Gulland (fagot, kromhoorn) besloten hun krachten te bundelen om hun beider interesse in zowel klassieke als volksmuziek tot leven te  brengen door deze muziek te gaan spelen met een band. Gitarist Graeme Taylor en percussionist-zanger David Oberlé werden toegevoegd en in 1973 was het eerste album van deze obscure, maar tevens legendarische band Gryphon een feit. Na nog vier albums en bezettingswisselingen viel de band uiteen. Harvey ging zich richten op klassieke muziek, het schrijven van soundtracks voor televisie en film  en heeft bij vele topartiesten - onder wie Kate Bush - gespeeld  als sessiemuzikant. Gulland sloot zich aan bij de Franse folkgroep Malicorne, David Oberlé kreeg een leidinggevende functie bij het magazine Kerrang en Taylor was al eerder opgestapt. Hij ging later bij Ashley Hutchings’ Albion Band spelen. Een korte tour in 2015 gaf gestalte aan een al heel lang bestaand gerucht dat er een reünie zou komen na het eenmalige concert in juni 2009. De band speelde helaas uitsluitend concerten in eigen land en zal in 2016 op 11 augustus te bewonderen zijn op het Cropredy festival in midden-Engeland, georganiseerd door Fairport Convention. Gitarist Graeme Taylor licht toe.

Hallo Graeme, ik heb nooit gedacht ooit iets over Gryphon te kunnen schrijven, maar gelukkig is er voldoende aanleiding toe, want de band leeft weer! Wat is jouw muzikale achtergrond? Is die Stradivarius gitaar die jij bespeelt op een YouTube filmpje van jezelf?

"Ik weet niet of ik een gitaar zou hebben opgepakt als The Beatles er niet waren geweest. Die band was de directe aanleiding voor mijn passie om gitaar te leren spelen. Ik was toen negen, maar ik kreeg mijn eerst akoestische gitaar toen ik elf was. Een vreselijk lomp ding met stalen snaren die ik met Kerstmis kreeg. Ik heb die nacht geen oog dicht gedaan, want ik moest en zou het instructieboekje lezen! Mijn eerste elektrische gitaar kwam pas een jaar of vijf later. Die Stradivarius is helaas niet van mij. Dat instrument zou heel wat waard zijn! Bij toeval kreeg ik de gelegenheid die te bespelen en dat was een aparte belevenis, maar verder heb ik geen speciale belangstelling voor antieke instrumenten. De meest waardevolle gitaar die ik bezit is waarschijnlijk een Fender Stratocaster uit 1963 die zo'n 12 tot 15 duizend pond waard is. De gitaren die ik nu het meest bespeel zijn de akoestische Santa Cruz OM en een oude Martin D-18 en elektrisch een Fender Custom Shop Stratocaster en een Fender Telecaster." 

Hoe ben jij bij de band gekomen en hoe is de bandnaam ontstaan?

" Richard en ik leerden elkaar kennen op de Tiffin Boys School in Kingston, Londen en daar kreeg ik pianoles, leerde noten lezen en ik zong in het koor, maar ik heb in mijn leven nooit één gitaarles gehad! Richard Harvey en ik waren beiden ongeveer elf jaar en zaten in dezelfde klas. We werden vrienden en rivalen tegelijk vanwege onze muzikale interesses. Ik wist al vrij snel dat ik in een band wilde spelen en ik verliet de school toen ik zestien was. Richard bleef, ging vervolgens naar de Royal Academy of Music waar hij Brian Gulland leerde kennen. Door hun uiterlijk en gemeenschappelijke belangstelling voor blaasinstrumenten vonden ze elkaar al snel, vormden een duo en vervolgens een trio met Christopher Wilson, een luitspeler uit Australië en zo traden zij samen op. Ik was in die tijd overdag aan het werk als heftruckchauffeur en speelde in bandjes in de avonduren. Wilson wilde zijn carrière als luitspeler op professionele wijze voortzetten en dus zochten Richard en Brian een vervanger. Ik werd in mijn piepkleine kantoortje gebeld - ergens in 1971 -  met de vraag of ik een drietal optredens per week wilde meespelen. De gage bedroeg vijf pond per bandlid, maar drie optredens betekent vijftien pond en ik verdiende toen met een veertigurige werkweek hooguit negen pond per week, dus dat aanbod klonk zeer aantrekkelijk en ik ben ook nooit meer naar kantoor teruggegaan. Kort daarna liep Brian Dave Oberlé tegen het lijf en daarmee was de eerst line-up compleet. Toentertijd was ik erg weg van Alice In Wonderland en ik had al enkele gedichten op muziek gezet. Ik meen dat ik destijds de naam Gryphon heb voorgesteld. Overigens zijn referenties naar Alice ook terug te vinden in sommige van mijn bijdragen zoals Checkmate."

Hoe was het leven als muzikant in die beginjaren zeventig?

"Ik denk dat wij veel geluk gehad hebben. De band was een verzameling van zeer getalenteerde individuen en ons voornaamste doel was onszelf te vermaken. Met een kleurrijke figuur als Brian Gulland met zijn haardracht, kleding en humor kon dat ook haast niet anders en het duurde dan ook niet lang of deze vreemde ‘vogels’ werden opgemerkt door het toen zeer bekende folklabel Transatlantic. Waar andere jaren nodig hadden om opgemerkt te worden, hadden wij na een half jaar optredens al een platencontract te pakken! Eerst waren het bestaande volksliedjes die we arrangeerden. We speelden vrijwel uitsluitend akoestisch maar al snel gingen we eigen materiaal schrijven, beïnvloed door de middeleeuwse renaissancemuziek en mensen als John Renbourn (Pentangle) en David Munrow. Kort daarna was daar Yes en deze band had ook een enorme invloed op ons als muzikanten. Richard kende Rick Wakeman van het Royal College en dankzij die connectie werden wij gevraagd als support-act voor een tournee van Yes door zowel de UK als de VS. Pikant detail is dat Rick nog bij Yes speelde tijdens de tournee in Engeland, maar toen we met hen in de VS toerden was hij al uit de band. Toen was Patrick Moraz de toetsenist! Dave Oberlé, onze bassist toentertijd, Malcolm Bennett en ikzelf hebben naar aanleiding van die tournee later nog meegespeeld op het album Beginnings van Steve Howe, die toentertijd zeker ook heel erg hield van jazz en country muziek, waarmee maar weer aangetoond is dat muzikanten niet altijd stukken spelen die ze mooi vinden! In die tijd werd Red Queen To Gryphon Three geschreven."

De folkmuziek evolueerde al snel naar meer pop, rock en elektrisch?

"Toen ik begon bij Gryphon wilde ik maar wat graag elektrisch spelen en met de invloeden van bands als Grateful Dead, The Band en later Yes gingen we ook veel meer elektrische instrumenten gebruiken. Na de reformatie blijkt toch dat die middeleeuwse en renaissance invloeden overheersen in onze muziek en dat wij ons daarbij het prettigst voelen. Dat is namelijk onze gemeenschappelijke interesse, want ieder van ons heeft een totaal andere achtergrond en voorkeur. Brian Gulland begon als koorknaap in het koor van de kathedraal in Canterbury en ging fagot spelen, Richard heeft een indrukwekkende verzameling antieke instrumenten, meest blaasinstrumenten, leeft voor een groot gedeelte van het jaar in Thailand en heeft zich helemaal toegelegd op filmmuziek. Hij werkt momenteel regelmatig samen met Hans Zimmer!"

Ik heb ergens gelezen dat er opnamen zouden bestaan van een concert in de beroemde Old Vic, het Brits Nationaal Theater in juli 1974 waar jullie Midnight Mushrumps speelden. Het eerste en mogelijk enige concert van een rockgroep in dat theater. Geluidstechnicus Richard Elen maakte opnamen en Martin Lewis, die het optreden had geregeld zou de banden in bezit hebben. Weet jij daar iets van?

"Poe..., daar vraag je me wat. Nu je het zegt, ja er konden wel eens opnamen zijn, maar ik was die compleet vergeten om eerlijk te zijn. Het zou inderdaad interessant zijn om te kijken of die boven water te krijgen zijn. Ik heb nog steeds contact met zowel Lewis als Elen dus ik ga zeker navraag doen, bedankt voor de tip!"

Red Queen To Gryphon Three is voor veel progfans het beste Gryphon-album. Ook jij beveelt muziekliefhebbers dit album als eerste aan: waarom?

"Omdat ik de muziek voor het grootste deel heb geschreven! Ik weet dat er bij de credits andere namen staan, maar feit is dat de meest ideeën voor dit album afkomstig waren van mij. Sterker nog: laatst hebben Brian en ik bij elkaar gezeten om te kijken of we die atmosfeer zouden kunnen terugbrengen in Gryphon, zoals de band er vandaag de dag uit ziet, dus wie weet! Een magische avond met een dolenthousiast publiek van zo’n 600 à 700 fans was ons deel bij ons laatste concert vorig jaar in The Union Chapel, heel speciaal. Ik weet dat er wat opnamen zijn gemaakt, maar het is nog onduidelijk wat ermee gaat gebeuren. Het probleem is dat professioneel opnamen laten maken erg duur is en om deze muziek echt goed en overtuigend te spelen, zouden we eigenlijk meer shows moeten doen en dat wordt weer bemoeilijkt door de het feit dat alle bandleden ver van elkaar af wonen en heel veel andere verplichtingen hebben."

Waarom ben je eigenlijk uit Gryphon gestapt in 1975?

"Er waren diverse redenen voor, maar ik zal de twee belangrijkste noemen. Raindances, het laatste album waaraan ik meewerkte, werd door Arista uitgebracht in de VS. De baas toentertijd was Clive Davis en hij vond mijn twee bijdragen absoluut niet goed en het album werd dus uitgebracht zonder mijn songs en daar was ik behoorlijk kapot van. Davis bleek veel meer geïnteresseerd in wat Richard aan het doen was met synthesizers en sequencers en dat mechanische in onze muziek was een koers die ik niet zag zitten. Ten tweede zag ik de progrock in moeilijk vaarwater komen met de opkomende punk en new wave en zelf wilde ik wat meer richting rock spelen, zoals Elvis Costello. Ik verliet de band samen met bassist Malcolm Bennett. Een man met wie ik vervolgens bijna 25 jaar heb samengewerkt, is John B. Spencer, een muzikant die nooit de erkenning kreeg waar hij naar mijn mening recht op had. Zo’n achttien maanden later kreeg ik een telefoontje van Ashley Hutchings met de vraag of ik Simon Nicol wilde opvolgen in The Albion Dance Band. Van het een kwam het ander en enkele jaren later was ik lid van het ‘huisorkest’ van het Nationaal Theater en zo ontwikkelde The Albion (Dance) Band zich tot een andere groep genaamd Home Service. In die periode speelde ik dus veelvuldig bij het nationale theater, ik had vooral een belangrijke rol bij The Mysteries; verder werd ik ook geregeld gevraagd om anderen te vervangen bij musicals op West End, maar musicals waren niet echt mijn ding."

Wanneer en hoe kwamen jullie op het idee Gryphon te reformeren en waarom dat enorme gat tussen 2008-2009 en 2014-2015?

"Met de komst van het internet zagen we dat er websites ontstonden met allerlei informatie over Gryphon en hoewel wijzelf dat stukje in onze muzikale historie vergeten waren, de liefhebbers en hun kinderen die Gryphon-albums op de zolder bij hun ouders vonden kennelijk niet. Met Richard Harvey die overbezet was en in Thailand woonde, Brain die ergens op een berg in Noord-Wales zat en woonde in London, bleek het dus niet echt gemakkelijk om de band bijeen te krijgen. Uiteindelijk kwam het tot een concert in de Queen Elizabeth Hall, maar dat hebben we zelf moeten boeken en we moesten maar zien of we uit de kosten zouden komen. Gelukkig was het een groot succes en eerlijk gezegd sta ik met mijn mond vol tanden om uit te leggen waarom het vervolg zo lang op zich heeft laten wachten. In elk geval speelden we dan eindelijk vorig jaar zes shows en het heeft ons verbaasd waar al die mensen vandaan kwamen om naar onze shows te komen kijken. Tijdens een van die shows deelden we het podium met Fairport Convention Acoustic. Zij zagen ons spelen en hebben ons toen direct uitgenodigd om op Cropredy 2016 te komen spelen, wat natuurlijk bijzonder aardig was! Wat we verder proberen voor elkaar te krijgen is een nieuw album opnemen. We willen niet alleen maar oud materiaal spelen. Dankzij de huidige technologie kunnen we ieder voor zich onze partijen opnemen en die elkaar toesturen dus dat scheelt enorm. Momenteel hebben we ongeveer eenderde aan materiaal opgenomen, maar het is onwaarschijnlijk dat er in augustus een nieuw Gryphon-album zal zijn, dat wordt vrijwel zeker 2017. Wel een nieuw Home Service album trouwens, mijn andere band die vanaf 2011 weer gereformeerd is."

Wie zitten er naast Richard, Brian, Dave en jij in de band? Jonathan Davie?

"Jonathan, die overigens ook in Home Service speelde, is eigenlijk met pensioen. Net als Richard woont hij in Thailand,  met dat verschil dat hij het zich kan veroorloven om te rentenieren. Multi-instrumentalist Graham Preskett zal wel van de partij zijn en waarschijnlijk nog een multi-instrumentalist in plaats van een pure bassist, mogelijk een vrouw die ook zingt om zo een extra dimensie aan de band toe te kunnen voegen."

Gryphon heeft nooit als band een live-album uitgebracht. Denk jij dat dit in de toekomst gaat gebeuren? Kun je al iets over de stukken zeggen die jullie op het Cropredy festival gaan spelen?

"Een live-album uitbrengen sluit ik zeker niet uit. Een andere mogelijkheid is een hybride: een album met enkele live-stukken en enkele studiostukken. Vorig jaar speelden we voornamelijk stukken van de eerste albums en enkele nieuwe stukken. Op het laatst speelden we ook Lament, een prachtig stuk van Red Queen To Gryphon Three, dus mogelijk zal dit stuk ook op de setlist staan naast Midnight Mushrumps, waarschijnlijk Double Dutch en zeker ook diverse nieuwe stukken."

Wat zijn jouw toekomstplannen naast Gryphon en opa zijn?

"Ha, ha, de laatste jaren ben ik eigenlijk meer geluidstechnicus en producer dan een muzikant die optreedt. Behalve mijn bemoeienis met het live-album van Home Service uit 1986 wat het balletje bij die band weer aan het rollen bracht, heb ik recentelijk een album genaamd Standin’ On The Corner opgenomen voor Ric Sanders (Fairport Convention, Soft Machine), maar dan als Ric Sanders Trio, met gitarist Vo Fletcher en percussionist Michael Gregory. Verder staan uiteraard werken aan nieuw materiaal voor zowel Home Service als Gryphon op het programma!"

Recentelijk werd bekend dat Richard Harvey om hem moverende redenen terugtreedt uit Gryphon. Wie zijn vervanger zal zijn en welke consequenties dat zal hebben voor het nieuwe studioalbum is nog niet bekend.