GARY WRIGHT, The Dream Weaver

Spooky Tooth geldt als een van die jarenzestigbands die toch wat ondergewaardeerd is gebleven. De muziek was een mengelmoes van rock en blues, maar behalve een eerste aanzet richting hardrock zaten er ook duidelijk progressieve elementen in, mede door de aanwezigheid van twee toetsenisten: Mike Harrison en Gary Wright. Deze laatste was, net als Mike, tevens zanger en het bijzondere was ook nog dat Gary als enige Amerikaan deel uitmaakte van deze verder Britse band. De bekendste hit van de band is ongetwijfeld That Was Only Yesterday. Voor deze website is het natuurlijk veel belangrijker om te weten wat er gebeurde toen de band uiteenviel en Gary zijn solocarrière vorm gaf met The Dream Weaver, een door synthesizers gedomineerde hit. Na veertig jaar is Spooky Tooth weer springlevend en na het concert in Cultuurcentrum Boerderij op 17 februari 2008, kreeg uw reporter de kans om met een van de pioniers van de synthipop te praten over Spooky Tooth, maar vooral ook over zijn solocarrière.

Bezetting Spooky Tooth:
Mike Kellie (drums)
Mike Harrison (zang/toetsen)
Gary Wright (zang/toetsen)
Shem von Schroek (bas)
Steve Farris (gitaar)
   
Gary, je speelde ooit voor uitverkochte stadions en nu voor een zeer beperkt publiek. Is dat teleurstellend?

"Nee, maar wel anders! Ik was in geen twintig, misschien wel dertig jaar in Europa geweest en ik wilde gewoon graag weer op dit continent spelen en mijn naamsbekendheid hier vergroten. Ik ben ook van plan om dit najaar of iets later als Gary Wright weer op te treden in Europa, vooral in Duitsland en Nederland. Deze Spooky Tooth-tour was niet alleen gewoon voor ons plezier, maar ook het vieren van onze hernieuwde vriendschap. Het spelen in clubs is over het algemeen sfeervoller en heeft die intimiteit die je mist in een stadion. Ik speel overigens nog steeds in grote stadions, maar ik vind beide even leuk."

Ruim veertig jaar na de eerste opnames met Spooky Tooth is de band weer gaan optreden. Was de aanleiding voor deze reünie het overlijden van de voormalige bassist Greg Ridley in 2004?

"Inderdaad. Als eerbetoon aan Greg Ridley spraken we af om twee concerten te geven te zijner nagedachtenis en om dit eerbetoon nog sprekende te maken, hebben we van deze concerten tevens een album en een dvd uitgebracht. Toen we eenmaal bij elkaar waren, werd het plan opgevat om te gaan touren om beide te promoten."

Waarom duurde het drie jaar voordat album en tour realiteit werden?

"Iedereen had nog bezigheden en ikzelf was intensief betrokken bij diverse projecten. Ook het bewerken en editen van de opnames om er een goede cd/dvd van te maken, kostte gewoon heel veel tijd en daar waren we pas in 2007 mee klaar. Daarnaast had ik ook nog tourverplichtingen in de USA. Mede daarom heeft het allemaal zo lang geduurd."

Je hebt psychologie gestudeerd in Duitsland. Heb je ooit nog wat met die studie gedaan?

"Eh, nee! Ik zou eigenlijk arts worden, maar toen ik na mijn studie een jaar psychologie gestudeerd had, besloot ik toch mijn droom te gaan nastreven en dat is muziek maken! Zeker toen ik succesvol bleek te zijn, besloot ik om mijn hart te volgen en te doen wat ik echt graag wilde doen."

Je hebt in de loop der jaren met bekende muzikanten samengewerkt, zoals Eric Clapton, Mick Jones, Phil Collins, Terry Bozzio en vooral wijlen George Harrison, met wie onder meer een reis naar India hebt gemaakt. Welke herinnering uit die tijd is je het meest dierbaar?

"George en ik werden meteen vrienden vanaf onze eerste ontmoeting, omdat we beiden een warme belangstelling voor de oosterse filosofie hadden. Toen George er achter kwam dat ik zijn interesse deelde, voorzag hij me van allerlei literatuur en in het bijzonder het boek ‘Autobiography Of The Yogi’, een boek geschreven door Paramahansa Yogananda. Ik las het boek en vervolgens nodigde George me uit om hem te vergezellen naar India in 1974, waar onze gastheer Ravi Shankar bleek te zijn. Hij liet ons al die gewijde plekken zien en ik was helemaal overrompeld door de schoonheid ervan en voelde mij spiritueel zeer nauw verbonden met dit land. Nadien ben ik nog vijf keer teruggegaan. George en ik waren elkaar zeer na... Ik heb hem kort voor zijn overlijden nog opgezocht en natuurlijk is het triest om iemand met  een hersentumor te zien wegglijden, maar zijn geest was ongebroken. Hij was werkelijk een schitterend mens en ook onderschat in mijn beleving. Alle aandacht ging steeds uit naar Paul McCartney en John Lennon en George mocht ook meestal maar een of twee nummers per album aanleveren, maar hij was een zeer begenadigd muzikant. Alle nummers op All Things Must Pass waren vrijwel zonder uitzondering nummers die in periode dat The Beatles nog bijeen waren, zijn geschreven, maar nooit op lp’s terechtgekomen zijn. Ik ben er van overtuigd dat hij erg veel met de ziel van The Beatles te maken had. Samen met hem schreef ik twee songs op All Things Must Pass en ik speelde op alle nummers."

Nadat je Spooky Tooth had verlaten ging je weer terug naar Amerika. Heb je in die periode nog contacten met de overige bandleden onderhouden?

"Tijdesn de laatste incarnatie van Spooky Tooth speelde ik nog met Mick Jones, Val Burke, Mike Patto en Bryson Graham. Toen Dream Weaver werd uitgebracht, kreeg ik het ontzettend druk, maar kort voordat Mick met Foreigner het eerste album uitbracht in 1976 speelde ik daarvoor nog enkele shows op hetzelfde podium als Foreigner. Enkele maanden later had hij met zijn nieuwe groep een reusachtige hit met Feel Like The First Time. Met hem heb ik wel contact onderhouden, niet zozeer met de andere bandleden."

Naast diverse succesvolle soloalbums ben je ook muziek gaan schrijven voor films. Jouw muziek is onder meer te horen op Wayne’s World, Ski To The Max (IMAX) en Fire And Ice (Willy Bogner). Kun je vertellen hoe je daarin gerold bent?

"Er werd contact opgenomen door de filmproducenten zelf. Zij hadden mijn muziek gehoord en wilden die verwerken in hun film en daarna ging het als vanzelf. Wat ik vooral aardig vond was de samenwerking met de zeer creatieve regisseur Alan Rudolph voor de film Endangered Species. Ook werd ik benaderd door Sylvester Stallone voor de film Staying Alive. Een aantal van mijn liedjes is ook verwerkt in films en overigens zijn diverse songs zijn ook opgenomen door andere artiesten."

Vind je het werken aan soundtracks leuker dan het werken aan soloalbums?

"Het is fijn om te weten dat jouw muziek in diverse segmenten tot de mensen komt en het geeft een gevoel van dankbaarheid dat zoveel mensen jouw composities appreciëren. Voor de filmindustrie ligt dat schrijven natuurlijk anders. Je werkt dan nauw samen met de regisseur en volgt zijn aanwijzingen zo goed mogelijk op en je schrijft muziek bij de kale film die je beschikbaar hebt. De laatste tijd doe ik trouwens niet veel meer aan films, maar houd ik me meer bezig met liveoptredens en het schrijven van nieuwe liedjes, wat altijd mijn eerste liefde geweest is."

Hoe schrijf je je muziek?

"Dat wisselt. Soms achter de computer, meestal echter op de akoestische gitaar of de piano en die neem ik dan op. Ik schrijf geen noten uit als je dat bedoelt!"

Welke opleiding heb je als muzikant gehad?

"Als kind was ik al acteur op Broadway en zo kreeg ik mijn opleiding als zanger. Verder heb ik een maand of wat les gehad in klassieke piano en de rest heb ik mezelf geleerd. Behalve filmmuzikanten, die bladmuziek spelen, zijn de meeste artiesten die ik ken autodidact en spelen net als ik op het gehoor."

De lezers van ons blad kennen Gary Wright voornamelijk van de synthesizer-albums, waarvan The Dream Weaver ongetwijfeld de bekendste is. Hoe kwam je op het idee om alleen synthesizers te gaan gebruiken?

"Toen ik bij Warner Brothers onder contract kwam, had ik al mijn spul meegenomen: een Hammond, een MiniMoog, een Fender Rhodes en een Clavinet. Ook had ik een kleine ritmebox en zo was ik bezig met songs te componeren en terwijl ik zo bezig was dacht ik bij mezelf: ik heb eigenlijk helemaal geen gitaren nodig! Uiteindelijk zat ik in de studio met Jim Keltner en David Foster die ook keyboards speelde op dat album en voor de laatste track moest ik een keuze maken tussen Empty Inside en Dream Weaver. David suggereerde dat we Dream Weaver moesten doen!"

Wat voor impact had The Dream Weaver op jou persoonlijk?

"Omdat ik er nooit op gerekend had dat dit nummer op single zou worden uitgebracht, had ik er behoorlijk wat elektronische geluiden en effecten in verwerkt. De eerste single Love Is Alive flopte eigenlijk en vervolgens werd tot mijn verbazing The Dream Weaver als tweede uitgebracht en die ging regelrecht naar nummer één. Later brachten ze Love Is Alive opnieuw uit en dat nummer bereikte toen een tweede plaats. Na die klapper ging mijn carrière als een komeet en dan gaat alles razendsnel. Ik kreeg de kans om met Peter Frampton, Yes, Fleetwood Mac en anderen te gaan toeren en ik speelde die zomer van 1976 voor miljoenen mensen. In die tijd leer je veel en ben je genoodzaakt om snel te rijpen als mens. Light Of Smiles en Touch & Gone waren net als The Dream Weaver keyboardalbums. Daarna ging ik weer terug naar het oudere concept met onder meer bijdragen van Steve Lukather op Headin’ Home. Een speciaal liedje opThe Right Place, dat op Broadway een gigantische hit is geweest, is het nummer Comin’ Apart, dat ik samen met de beroemdheden Barry Mann en Cynthia Weil schreef. Dat nummer is recentelijk opnieuw opgenomen door een grootheid in de technomuziek hier in de States, namelijk DJ Armand van Helden, die er een dancebeat onder zette en daarmee een grote hit scoorde in de VS, de UK en ook in Nederland. Gelukkig doen meer artiesten dat met mijn nummers zoals ook onder anderen Eminem en Anastacia."

Was je ook geïnteresseerd in de technische kant van de muziek omdat je zelf ook zoveel keyboards bezit?

"Ik ben altijd technisch georiënteerd geweest. Ik heb thuis mijn eigen studio en al heb ik in het verleden op albums als co-producer gewerkt, nu doe ik alles zelfstandig en dat bevalt me heel goed."

Veel artiesten uit die tijd die een bliksemcarrière doormaakten, konden de druk niet aan en zochten hun heil in drank en drugs. Hoe heb jij die periode doorstaan?

"Ik heb geluk gehad ingewijd te worden in de oosterse filosofieën en meditatie. Dat is mijn redding geweest! Ik mediteer nu al zo’n 35 jaar. Het is trouwens grappig om als artiest mee te maken dat je ineens een beroemdheid bent, vervolgens zakt je carrière wat in en nu, na dertig jaar, wil iedereen opeens je muziek weer horen en je weer zien spelen! Bevredigend is dat natuurlijk wel."

Je hebt dertig jaar na dato The Dream Weaver opnieuw uitgebracht?"

"Dat klopt! Het album is door mij opnieuw digitaal opgenomen. Klinkt exact hetzelfde, maar beter en de rechten zijn van mij dus ik hoef Warner Brothers niets af te dragen. Ook ringtones zijn erg populair en dan verkoop ik ze uiteraard mijn eigen digitale versie."

In Europa spelen artiesten vaak een succesalbum uit de jaren zeventig: Waters speelt Dark Side Of The Moon, Saga speelde Worlds Apart en Wishbone Ash speelt Argus. Heb je ooit overwogen om bij het dertigjarig bestaan van dit album dit weer als all keyboard band te gaan spelen?

"Nee, eigenlijk niet. In Amerika is dat ook geen usance. Je speelt een aantal hits, maar nooit een compleet album. Ik heb het wel voor het radiostation XM gedaan, waar ik het gehele album live gespeeld heb, maar dat was een uniek evenement."

Ik wed dat er veel mensen zijn die die tape zouden willen hebben! Hoe kijk je terug op ruim veertig jaar historie als muzikant?

"Ik ben een gelukkig mens. Er zijn geen dingen gebeurd waarvan ik spijt heb en ik ben erg tevreden over de wijze waarop alles gelopen is. Alles in het leven heeft een reden. Van emotioneel zware periodes word je sterker als je jezelf niet laat verleiden tot zaken als drugs. Veel muzikanten die ik ken of gekend heb konden niet omgaan met hun succes of juist het gebrek aan succes en zijn er daardoor onderdoor gegaan. Ik ben gezegend met goede vrienden en fijne mensen om muziek mee te maken en te schrijven, dus ik heb veel geluk gehad."

Een aspect uit je biografie intrigeert mij bijzonder en dat is de wijze waarop jij als Amerikaan in een Engelse band bent terechtgekomen. In die tijd toch heel bijzonder?

"Dat kwam door mijn connectie met producer Jimmy Miller van Traffic en The Rolling Stones, die ik vanuit mijn jeugd al goed kende. Hij ging naar de UK en vervolgens ontmoetten wij elkaar in Noorwegen waar hij opende voor Traffic. Via hem ontmoette ik Chris Blackwell, oprichter van Island Records, en die vroeg mij om naar Engeland te komen nadat hij mij had horen zingen. Hij bracht me in contact met de de muzikanten en zo werd Spooky Tooth geboren!"

Je website stopt met de biografie in 2001. Wat heb je de afgelopen zeven jaar gedaan?

"Goh! is dat zo? Dat komt waarschijnlijk omdat mijn MySpace wel zeer regelmatig geactualiseerd wordt en de gewone site kennelijk niet. Ik heb veel muziek geschreven in de periode na 2001, veel optredens gehad, heb nu mijn eigen platenmaatschappij in Amerika, waarvan de distributie door Warner wordt verzorgd. Ik heb ook een ep opgenomen die via de digitale kanalen wereldkundig gemaakt is. Verder werkte ik mee aan het album Elevate van de band Intangible, waarin mijn zoon Justin speelt. Hij is daar zanger en gitarist, zeer getalenteerd trouwens en ook geheel autodidact. Hun single deed het best aardig, maar ik moet zeggen dat de hedendaagse muziekbusiness vele malen moeilijker is voor jonge muzikanten dan in de tijd dat ik succesvol werd."

First Signs Of Life was een soloalbum geïnspireerd op reizen naar onder meer Brazilië en Nigeria met muziek van die landen in jouw eigen stijl verwerkt. Vind je reizen echt leuk?

"Op een van mijn reizen was ik in Brazilië tijdens het carnaval in 1979 en ik zag daar zulke goede muzikanten dat ik besloot wat van die muziek op te nemen en er iets mee te gaan doen. Al die opnames van vooral percussie lagen meer dan tien jaar in de kast, tot ik geïnteresseerd raakte in wereldmuziek en het idee kreeg om over de opnames uit Brazilië Afrikaanse koormuziek te leggen en daaromheen mijn eigen muziek te componeren. Op dit album werkt onder anderen de Nigeriaan Ayo Adeyemi mee. Reizen vind ik inderdaad leuk. Vooral naar India op spiritueel gebied, maar ook naar andere plaatsen om te genieten van omgeving en vooral intermenselijke contacten. Ik heb overal wel vrienden zitten."

Tijdens de show vanavond maakte je melding van een mogelijk nieuw album van Spooky Tooth.

"Inderdaad. Ik heb geen idee wanneer dat zal gebeuren, maar het ligt wel in de bedoeling om dat te gaan doen. Als ik thuiskom zou ik graag eerst mijn nieuwe soloalbum afmaken en nog voor de zomer uitbrengen. Ik ben met de All Star Band bezig tot in augustus. Vanavond speelden we trouwens Too Close To The Fire dat op het nieuwe Spooky Tooth-album zal komen te staan, blues en rock dus. Of de cd nog dit jaar zal uitkomen, betwijfel ik. Mijn nieuwe album zal iets meer funky zijn. Veel van die muziek is ontstaan op akoestische gitaar net als overigens de basis voor The Dream Weaver. Tot nu toe heb ik alle instrumenten en zang zelf gedaan, maar mogelijk zullen er nog enkele gastmuzikanten worden uitgenodigd. Einde van dit jaar zou ik graag nog wat shows in Europa willen doen en dan doorreizen naar India."

Hoe zien na deze tour, die in maart eindigt, jouw toekomstplannen er uit?

"Terug naar Amerika en daar gaan we met een all star band onder leiding van Ringo Starr toeren in de zomermaanden. Behalve ikzelf zitten daar in: Edgar Winter, Billy Squier, Colin Hay (Men At Work) en Hamish Stuart (Average White Band). We zullen zo’n dertig shows doen. Alle leden brengen hun individuele hits ten gehore en uiteraard zitten er een aantal songs van The Beatles bij! Ik ken Ringo overigens al vanaf 1970 omdat hij net als ik meewerkte aan All Things Must Pass, het soloalbum van George Harrison. Daarna speelde ik ook mee op Ringo’s vroege soloalbums, zoals It Don’t Come Easy en Back Off Boogaloo. Een van mijn twee zonen is net vader geworden, dus mijn vrouw Rose en ik kunnen ons hart ophalen bij een deel van de zorg voor de baby!"

Discografie Spooky Tooth:

It's All About (1968)
Spooky Two (1969)
Ceremony (met Perre Henry, 1970)
You Broke My heart So I Busted Your Jaw (1973)
Witness (1973)
The Mirror (1974)
That Was Only Yesterday (compilatie, 1976)
Nomad Poets (Live, 2007)

Discografie Gary Wright:

Extraction (1971)
Footprint (1972)
The Dream Weaver (1975)
The Light Of Smiles (1977)
Touch And Gone (1978)
Headin’ Home (1979)
The Right PLace (1981)
Who I Am (1988)
First Signs Of Life (1995)
Human Love (1999)