DOUG OTT, A Blueprint Of The World

Los Angeles heeft een grote reputatie als het gaat om goede muziek en het is een stad waar talloze muzikanten te vinden zijn. Niet ver daarvandaan ligt San Fransisco, de thuishaven toen Enchant nog Mae Dae heett. Opgericht in 1989 werd met hulp van niemand minder dan Steve Rothery het eerste - en volgens velen - beste album opgenomen: A Blueprint Of The World. Keurig werd in elke daaropvolgende periode van ongeveer anderhalf jaar een album uitgebracht. Zelfs drummer Paul Craddick, toen lid van het eerste uur, uit de band stapte, aarzelde men niet om door te gaan en de bezetting van de laatste albums bestaat uit Doug Ott, Ted Leonard, Ed Platt, Sean Flanegan en Bill Jenkins. Vrij plotseling, zo’n tien jaar na hun laatste wapenfeit, het livealbum Live At Last (2004), is recentelijk het achtste studioalbum The Great Divide verschenen. De herkenbare stijl is onmiskenbaar aanwezig en met een hernieuwde energie presenteert het ‘bay area’ kwintet een indrukwekkend album. Vanuit een bewolkt maar relatief warm San Francisco geeft gitarist-componist Doug(las) Ott, tekst en uitleg.

Wel Doug, als ik ‘t goed heb viert Enchant haar 25-jarig bestaan dit jaar! Is het toeval dat er nu een album van jullie uit komt?

"Eigenlijk heb ik dat zo niet eens bekeken. Twintig jaar nadat we ons debuutalbum uitbrachten zijn we daadwerkelijk aan de slag gegaan met The Great Divide, maar het is inderdaad zo dat de band die uiteindelijk Enchant is geworden, werd opgericht in 1989. Andere aardige bijkomstigheid is overigens het twintigjarig jubileum van InsideOut, onze platenmaatschappij."

Ja, dat is inderdaad wel een feestje waard! Eigenlijk dachten we hier dat de time-out van Enchant zo’n beetje permanent was! Tien jaar is wel een heel lange pauze! Wat hebben jullie in vredesnaam al die jaren gedaan?

"Nou, er is in die jaren wel het nodige gebeurd. Drummer Sean Flanegan is getrouwd en heeft nu een gezin. Zanger-gitarist Ted Leonard en Ed Platt zijn beiden gescheiden, maar inmiddels ook weer hertrouwd. Bill Jenkins heeft zich in die tijd enorm ontwikkeld als toetsenist. Niet alleen was hij actief met Thought Chamber, ook toerde hij met Sound Of Contact en hij heeft zelfs Ryo Okumoto vervangen bij Spock’s Beard!"

En jij zelf?

"Ik ben steeds actief gebleven in de muziek. Ik speel vooral in de weekends in coverbands, ik treed ook op met een akoestisch gezelschap en als soloartiest. De laatste jaren heb ik daarnaast andere artiesten geholpen als producer voor hun albums. Ik heb namelijk een vrij aardige homestudio sinds 1997 die ik gaandeweg steeds verder geperfectioneerd heb door apparatuur en mogelijkheden te moderniseren. Volledig digitaal uiteraard en voorzien van de laatste snufjes. De ruimte is tevens zeer geschikt voor de band als oefenruimte; we hebben daar ook steeds gerepeteerd. Verder heb ik een eigen onderneming in de makelaardij opgezet, maar gezien de laatste ontwikkelingen met Enchant denk ik dat ik daarmee ga stoppen. Ik ben nu vijftig en ik wil in de komende jaren het liefst al mijn tijd in muziek stoppen."

Wanneer besloten jullie dat het tijd werd voor een nieuw album van Enchant?

"Eigenlijk waren we dat van plan toen we in 2005 onze tournee afsloten waaruit uiteindelijk Live At Last is voort gekomen. Op de een of andere manier gebeurde er toen veel achter elkaar waardoor we als band de focus op dat nieuwe album uit het oog verloren. Bovendien woonde Ted een uurtje of drie rijden hier vandaan, dus dat was ook niet bevorderlijk voor ‘even snel bij elkaar komen’. Zoals je weet, is hij nu ook al een aantal jaren actief bij Spock’s Beard. Daarvoor was hij ook al betrokken bij Thought Chamber en Affector. Op een goed moment waren we eindelijk weer eens bij elkaar op de verjaardag van Ted en er werd uiteraard wat gejamd. We eindigden met het spelen van Enchant-nummers en na afloop zeiden we tegen elkaar: donders dit voelde weer heel goed, waarom gaan we niet een album maken? Ik begon met het schrijven van muziek en ik denk dat we heel 2013 zo’n beetje eenmaal per week in mijn studio bijeen zijn geweest om te werken aan nieuw materiaal. Daarna denk ik dat we in ongeveer drie maanden The Great Divide hebben opgenomen."

Ik heb begrepen dat dit keer de andere vier heren beduidend meer invloed hebben gehad op het eindproduct dan in het verleden het geval was. Hoe is dat in zijn werk gegaan?

"Kijk, we zijn allemaal wel tien jaar ouder... en wijzer! Als muzikanten zijn we allemaal beter geworden en gerijpt. Ik had in dit geval ook lang niet zo’n sterke behoefte om de totale controle te hebben. Vroeger leverde ik vrij complete demo’s aan en dan ging het van ‘jongens, dit is het, studeer je partijen maar in’. Nu waren het slechts ruwe ideeën die ik ter tafel bracht en vervolgens gingen Ted, Bill, Ed en Sean daarmee aan de slag en kwamen ze zelf met voorstellen hoe ze hun partijen, teksten en zang dachten te gaan invullen. Mijn mantra is: je moet alles tenminste eenmaal geprobeerd hebben. Een suggestie om een tempo van een song te veranderen, zoals nu een paar keer is gebeurd, had ik vroeger nooit in overweging genomen, maar dit keer stond ik er voor open en dat heeft op iedereen een bijzonder positieve invloed gehad. Er was een aanstekelijke interactie tussen ons alle vijf en daardoor was er ook veel meer enthousiasme bij de bandleden, die de songs nu veel meer als van henzelf beschouwen. We zijn uiteindelijk een veel hechtere band geworden dan we vroeger ooit geweest zijn!"

In mijn beleving klinkt The Great Divide ook inderdaad veel meer als een bandalbum dan de voorgangers. Dat is aan tal van subtiele fragmenten en arrangementen te herkennen. Zou je een korte toelichting willen geven op de diverse nummers?

"Natuurlijk! Dank voor het compliment, wij voelen het zelf ook zo namelijk! Wat het album betreft: Circles kwam tot stand tijdens een oefensessie. Ik was wat aan het uitproberen toen Sean binnenkwam en spontaan achter zijn drumkit kroop en mee begon te drummen. Vervolgens kwam Bill er bij en voordat we het wisten hadden we een stuk muziek dat telkens eenzelfde terugkerend thema bleek te hebben. Ik heb dat ‘cirkelgevoel’ tot uiting proberen te brengen in de tekst, waarbij ik diverse metaforen heb gebruikt om die cirkel handen en voeten te geven. Zo is er sprake van een hond die achter zijn staart aan rent, een slang die zijn eigen achtereind opvreet enzovoort. Within An Inch is een nummer waarvan de basis al in 2006 werd gelegd. Ik heb als tiener ooit een ongeluk gehad waardoor ik bijna weg geweest was, maar gelukkig heb ik het allemaal overleefd en deze track is op die beleving geïnspireerd. Ik wist niet goed wat ik ermee moest totdat Ted zijn inbreng erop los liet en toen viel ineens alles op zijn plek. De riff voor het titelstuk dateert al uit de tijd dat ik zeventien was! Ook weer zo’n voorbeeld van een idee dat door de oefensessies uitgroeide tot een van onze favoriete nummers. Er zit zoveel in... Het was een zware bevalling, maar we zijn maar wat trots op dat stuk. Tekstueel komt de inspiratie uit het gevoel dat je ergens bent, maar eigenlijk ergens anders had willen zijn."

Hoe komt dat ik een wat jazzy aandoend intermezzo hoor in Within An Inch en heb ik het goed als ik wat fusioninvloeden hoor in All Mixed Up?

"Within An Inch is een heel emotioneel nummer en op een goed moment had ik het idee om de gitaar gewoon even weg te laten om de piano van Bill meer ruimte te geven. Daardoor klinkt het geheel zo mooi rustig en inderdaad een beetje jazzy. Ted heeft hier ook heel veel emotie in gelegd met zijn zang. All Mixed Up is feitelijk het rocknummer van het album, het is wat heavy, het refrein is haast pop-achtig, maar in sommige passages is er een sfeer die je ook op een album van Al Di Meola zou kunnen aantreffen. Het nummer had het album bijna niet gehaald, maar mede door de invloed van de andere bandleden is het een stuk geworden dat er zeker op thuis hoort. Transparent Man is het popnummer op de plaat, een aansprekend refrein en niet al te veel poespas er omheen. Life In A Shadow is ook weer een heel emotioneel nummer dat Ted werkelijk schitterend heeft vertolkt en waaraan hij tevens compositorisch een bijdrage heeft geleverd. Deserve To Feel is een track waarbij de gitaren een belangrijkere rol spelen, terwijl Here And Now eigenlijk een idee van Ted was dat door de band verder is uitgewerkt. Toen de muziek zo goed als klaar was, vroeg Ted mij om een tekst te schrijven. Op het eind gaan Bill en ik lekker ‘los’. Prognosticator (staat alleen op de special edition, waarop tevens een tiental ‘best of’ tracks staan – MvBF) is een instrumentale uitspatting waarin we ons allemaal heerlijk hebben kunnen uitleven."

Hoe staat het wereldwijd met de fans? Zijn ze jullie nog niet vergeten?

"Nee, gelukkig niet. In ons eigen land bleken we opeens veel meer fans te hebben dan we hadden gedacht! Misschien het gevolg van die lange pauze? Japan is maar zo zo en eigenlijk is Europa altijd onze basis geweest: Nederland, Duitsland maar ook Frankrijk, Spanje en Italië."

Zijn er al plannen voor een tournee door Europa?

"Momenteel is Ted nog met Spock’s Beard op stap en daarna heb je de vakanties rond de feestdagen. Er moet nog het nodige geregeld worden, dus als ik een inschatting moet maken dan zou ik zeggen dat we eerst in eigen land een stuk of acht shows zullen geven en dan vervolgens een tournee door Europa. Ik mik op voorjaar 2015 en ik hoop op een, twee of drie concerten in Nederland. Waar we in het verleden wel eens managers hebben gehad, hebben we alles nu liever in eigen hand.”

Wat zijn de toekomstplannen?

"Enchant heeft uiteraard prioriteit. Trouwens, jij komt toch uit Almelo? Een van onze eerste optredens was in Uelsen en daarna hebben we nog enkele keren in Almelo gestaan. Ook dit keer hopen we minimaal een show ergens in Oost-Nederland te kunnen doen! Een jaar of wat geleden had ik plannen voor een soloalbum, maar niet alleen is een van de tracks die daarvoor was bedoeld op The Great Divide terechtgekomen, ik wil voorlopig al mijn energie in deze band steken en hoop na de tournee begin 2015 weer te gaan schrijven voor de opvolger van The Great Divide, zodat we in 2016 album nummer negen zullen kunnen begroeten!"

Discografie:

A Blueprint Of The World (1993)

Wounded (1996)

Time Lost (1997)

Break (1998)

Juggling 9 Or Dropping 10 (2000)   

Blink Of An Eye (2002)

Tug Of War (2003)

Live At Last (2004)

The Great Divide (2014)