ARJEN LUCASSEN, Revel In Time

“Het feit dat ik Steve Vai kon interesseren voor Star One was een droom die uitkwam”

(Interview: Menno von Brucken Fock, eindredactie: Peter Willemsen, maart 2022)

Arjen Anthony Lucassen behoort ongetwijfeld tot een van Nederlands  bekendste artiesten in het buitenland. Hij scoorde dan wel geen wereldhit als Venus van Shocking Blue of Radar Love van Golden Earring, zijn schare fans groeit nog steeds en die fans komen uit alle uithoeken van de wereld. Zijn spaarzame concerten waren niet voor niets binnen enkele uren uitverkocht. De begenadigde muzikant is inmiddels de zestig gepasseerd en is nog steeds even ambitieus. Met Transitus, zijn meest pretentieuze werk tot nu toe, nog vers in het geheugen presenteert Lucassen begin 2022 Revel In Time, zijn derde Star One-album. Niet zomaar een eerbetoon aan zijn helden uit de hardrock, maar een fris klinkend, melodieus en heavy album met tal van bekende grootheden en nieuw ontdekte talenten, die voor magistrale solo’s en vooral voor indrukwekkende zang zorgen. Lucassen zelf speelde gitaar, bas en toetsen, zong op één nummer en nam uiteraard vrijwel het gehele compositorische gedeelte en de productie voor zijn rekening. In het rustieke Oudemolen gaf hij zaterdag 11 december 2021 uitgebreid antwoord op mijn vragen.   

Arjen, nadat ik je nieuwe album Revel In Time heb beluisterd, is het inderdaad een enorme overgang geworden vergeleken met het laatste album van Ayreon!

“Ach, zo’n overgang is op zich niet nieuw, want ik wissel eigenlijk altijd proggy albums af met albums die wat heavier zijn, want ik haat het om mezelf te herhalen. Daarom zijn bands als Motörhead en AC/DC ook niet mijn ding, want dat is toch vaak meer van hetzelfde. Maar ik geef toe dat de contrasten nu op meer fronten wel wat extremer zijn. Waar ik zo’n twee jaar lang heb geploeterd om Transitus te maken ging deze van Star One bijna vanzelf. Overigens zijn de contrasten bij Revel In Time ook best vergaand, veel meer dan op de vorige twee Star One-albums. Vooral op Victims Of The Modern Age was de stijl heavy en donker, terwijl die op Revel In Time van heel donker naar supervrolijk gaat!”

Heb je daar een verklaring voor of overkomt je dat gewoon terwijl je componeert?

“De Star One-albums zijn op films gebaseerd. Zo was Space Metal  gebaseerd op films die zich afspelen in de ruimte en Victims Of The Modern Age op dystopische films, dus op een samenleving met allerlei akelige kenmerken. Films die hierbij leidend zijn geweest zijn Blade Runner, Clockwork Orange en meer van dat type films. Revel In Time is gebaseerd op manipulatie van tijd en daarmee kun je alle kanten op. De inspiratie putte ik uit duistere films als Donnie Darko, daar komt de track 28 Days vandaan, maar ook lichtvoetiger films als Back To The Future en Bill & Ted's Excellent Adventure. De openingstrack is gebaseerd op Terminator, dus snel met wilde achtervolgingen. Prescient, het meest progressieve nummer op het album, is geïnspireerd op de zeer duistere cultfilm Primer van Shane Carruth  uit 2004.”

Bedoel je met die verwijzingen naar films dan alleen de muziek of ook de teksten? Heb je nog nieuwe snufjes op technologisch gebied gebruikt?

“Nou, ik denk zowel de muziek als de teksten, maar het vaakst heb ik gekeken welk nummer het beste bij welke film paste, al had ik bij Donnie Darko echt een associatie met Black Sabbath-achtige gitaren die ik daarvoor ook extra laag gestemd had. Het hele concept van Star One is feitelijk heel basaal: gitaren, bas, drums, zang en toetsen zoals Hammond en Minimoog, dus de bekende vijf zonder instrumenten als fluit, viool, cello of dulcimer.”

Heb je overwogen om naast zangers, gitaristen en toetsenisten ook bassisten in te huren om zo meer richting progmetal te gaan?

“Ik ben niet opgegroeid met progmetal, wel met prog- en hardrock. Ik volg de progmetal wel, want veel van de door mij gevraagde solisten komen uit dat genre, maar het is niet de muzikale stijl waarnaar ik het meest luister. Als ik wandel luister ik naar Pink Floyd, Led Zeppelin, The Beatles, Uriah Heep of Rainbow. Als ik naar Dream Theater luister doe ik dat professioneel: wat doen ze? Hoe klinkt de muziek? Het is onvoorstelbaar knap wat de bandleden doen, maar die muziek heeft op mij minder invloed dan de muziek waarmee ik als tiener ben opgegroeid. Dan praten we vooral over de jaren 1968 tot en met de beginjaren zeventig. Overigens vind ik zelf bassen ook superleuk, eigenlijk nog veel leuker dan gitaarspelen. Met een bas kun je ook zo heerlijk tekeergaan dus nee, een of meer bassisten inhuren is geen moment bij me opgekomen. Daarbij heb ik voor Star One een heel specifiek basgeluid en dat is voor mij altijd belangrijker dan het spel! De opnames van mijn bas- en gitaarpartijen gaan ook echt ouderwets met microfoons voor de versterker, steeds maar aan knoppen draaien en dan goed luisteren hoe die microfoons gepositioneerd moeten zijn. Als ik dan eindelijk klaar ben, dan heb ik het idee dat ik het beste geluid van de wereld heb.”

De laatste keer dat we elkaar spraken, vertelde je dat je bezig was met een film. Is dat er nog niet van gekomen?

“Dat was dus Transitus. Filmproducent Dick Maas was super enthousiast. Hij is hier ook ettelijke keren geweest en we hadden alles bijna rond en dan hebben we het over een in deze wereld nog bescheiden budget van circa twee miljoen euro! Voor zo’n vertelstem als die van Tom Baker is een heel deftig bedrag nodig, te weten een bedrag van vijf cijfers! Mijn wens was ook om Dana Scully (actrice Gillian Anderson, MvBF) van The X-Files te strikken, maar voor een middagje voice-over praat je over een bedrag van zes cijfers. In de filmwereld zijn met het minste of geringste al snel heel forse bedragen gemoeid! De optie om de film in tekenfilmvorm te maken was ook niet te realiseren, als je weet dat er voor zo’n Pixar-film vijfduizend mensen aan het werk zijn. Dan kun je het budget wel uitrekenen dat voor zoiets beschikbaar moet zijn. Dat gaat richting tweehonderdmiljoen! De coronapandemie gooide echter roet in het eten en vooral daarom hebben we die filmplannen in de ijskast moeten zetten. Natuurlijk was dat een enorme teleurstelling voor ons, want in geen enkel album is tot nu toe zoveel energie, tijd en geld gestoken. Met het stripboek zijn we ook een half jaar bezig geweest dus ja, ik heb wel heel veel geïnvesteerd in Transitus. Maar goed, inmiddels had ik dus wel alle muziek klaar. Die heb ik toen aan de platenmaatschappij laten horen en men vond daar dat het best wel als Ayreon klonk. Men  stelde voor om het als een Ayreon-project uit te brengen en toen dacht ik zelf ook: ach ja, waarom ook niet? Achteraf ben ik van mening dat ik het beter anders had kunnen noemen, want niet alle fans waren er even gelukkig mee. Net als bij Guilt Machine een beetje een ‘love or hate’ album. Ik ben ervan overtuigd dat Transitus met film een topper was geworden, maar  misschien gebeurt het alsnog!”

Ben je er met Transitus uiteindelijk financieel toch positief uitgesprongen?

“Dat wil ik nooit weten! Zo lang ik met mijn helden kan werken, kan het me niet veel schelen wat de kosten zijn. Het feit dat ik Steve Vai kon interesseren voor Star One was een droom die uitkwam en dan zeg ik gewoon: noem je prijs maar. Ik mag me gelukkig prijzen met een grote schare supertrouwe fans dus ik kom er altijd wel positief uit. Ik probeer mijn fans natuurlijk ook wel te verwennen door steeds mooie producten aan te bieden en dat weten ze ook. Zeker voor fans die nog het echte tastbare product in handen willen hebben zorg ik voor gekleurd vinyl, een artboek of een gave 5:1 mix.”

Social media zijn voor jou belangrijk. Toch loopt jouw website qua actualiteit behoorlijk achter, want momenteel is het derde Star One-album daarop nog niet te vinden.

“Tja.., dat zou best eens kunnen want voor mij zijn Facebook en Instagram eigenlijk veruit het belangrijkste en ik heb niet het idee dat er nog veel mensen op websites kijken. Met Facebook doe ik nu al maandenlang die guessing games en dat vind ik zelf ook superleuk. Ook die discussies rondom zo’n te raden artiest zijn hilarisch. Ik heb groot respect voor Joe Lynn Turner (Deep Purple, Rainbow) in dit verband trouwens. Hij is net zeventig geworden en nog steeds een topper; een ontzettend aardige kerel waarmee ik intensief contact heb gehad. Ik wil overigens graag met alle artiesten contact houden of dat nu persoonlijk, telefonisch, via WhatsApp, e-mail of Messenger is. Dat vind ik essentieel! Op 17 december 2021 ging Star One in de voorverkoop en ik heb de internetjongens al gewaarschuwd voor een mogelijke crash vanwege overbelasting, want dat is inmiddels al vijf keer gebeurd, dus ik vrees het ergste want ook nu zullen de fans wel behoorlijk tekeer gaan!”

Is de coronacrisis nog van invloed geweest op jullie persoonlijke leven?

“Ach, je kent mij. Ik leef al dertig jaar in een volledige lockdown! Nee, dus. Ik ben een kluizenaar dus in die zin heeft de pandemie nauwelijks invloed op ons leven gehad. Wél op Transitus en de plannen daaromheen en ook moesten we de geplande liveshows van Ayreon afzeggen. Er was natuurlijk wel meer tijd en rust om ongestoord aan dit album te kunnen werken. Op het moment dat de interviews en de promotie rond een release beginnen, is in feite mijn werk als componist en muzikant al lang klaar en dan val ik steeds in een zwart gat. Elke dag ben ik aan het bedenken wat ik vervolgens weer zou willen doen. Er is namelijk nooit een restant van een vorig project. Als ik iets niet goed genoeg vind dan gaat het meteen helemaal weg. Ik ben een te grote perfectionist om met meer dan één ding tegelijk bezig te zijn. Ik ben echt helemaal geconcentreerd op het project waarmee ik op dat moment bezig ben en niets daarbuiten. Mijn nevenprojecten zijn ook eigenlijk allemaal eenlingen, zoals Stream Of Passion, Gentle Storm, Ambeon, Guilt Machine en dat is ook omdat ik het gevoel heb dat ik niets beters in die stijl kan maken. Voordeel van Star One is dat het een gitaar-georiënteerd project is en als ik een gitaar in mijn handen pak komen de riffs vaak vanzelf. Door de pandemie moest ik uiteraard wel aanpassingen doen. Daar waar ik op de vorige albums vier vocalisten had, die bijna allemaal bij mij in de studio kwamen en ook op elkaar moesten reageren, was dat nu niet mogelijk. Daarom heb ik gekozen voor deze oplossing, waarbij zowel de solisten als de vocalisten in nauw contact met mij op afstand hun bijdragen leverden in hun eigen studio. Alleen enkele Nederlandse vocalisten zijn op het Electric Castle geweest, zoals Marcela Bovio en vooral John Jaycee Cuijpers. Die is hier vaak geweest omdat hij vrijwel alle demo’s heeft ingezongen.”

De inspiratiebronnen voor dit album zijn dus films die het manipuleren met tijd als onderwerp hebben. Dat is  je uitgangspunt geweest, maar wat de muziek betreft herken ik nogal wat van Rainbow en aanverwante bands.

“Ach ja, het is altijd hetzelfde, ook als je kijkt naar de namen die ik mijn nieuwe ideetjes geef, zoals Deep Purple 2, The Beatles 3, Black Sabbath 1 en 2 en Led Zeppelin 4, enzovoort en inderdaad ook Rainbow. Dat zijn toch mijn muzikale wortels! In de discussies op internet over Fate Of Man, een snel nummer met dubbele basdrums, zeggen mensen: ‘Oh, dat is van Stratovarius.’ Nee hoor, hier was Kill The King van Rainbow mijn leidraad.”

Zou je een korte toelichting willen geven op de keuze van de diverse vocalisten? Sommige namen liggen voor de hand, maar anderen zijn mij totaal onbekend, zoals Britney Slayes.  In een vorig interview vertelde je dat je waarschijnlijk nooit meer met Russell Allen zou kunnen werken en toch is hij er nu weer bij?

“Ja, Russell Allen heeft mij wel heel erg teleurgesteld door de shows kort van tevoren af te zeggen en ook voor het album kwam het allemaal op het laatst nog voor elkaar. Het is ontzettend lastig is om persoonlijk contact met hem te krijgen, maar nu ik contact met hem gehad heb, is me toch veel duidelijk geworden. Hij is in juli 2017 betrokken geweest bij een dodelijk verkeersongeval, waarbij bassist David Zablidowsky van TSO en Adrenaline Mob kwam te overlijden en daarvan heeft hij een enorme psychische dreun gehad. Daarnaast is hij erg op zijn familie gericht en om die reden heeft hij de laatste jaren op muzikaal gebied ook vrijwel niets gedaan. Als je zijn bijdrage op video ziet, kun je horen dat hij een fan van mijn muziek is en dat ik een van de weinigen ben waarvoor hij dit zou doen. Uiteindelijk ben ik heel blij dat we het konden uitpraten. Voor wat betreft Britney Slayes: ik ben geabonneerd op veel tijdschriften en ik lees altijd alle recensies. Daaruit maak ik een lijst met artiesten die me interessant lijken en dan kruip ik ’s avonds  achter een scherm om te zien of ik  via YouTube nieuwe talenten kan ontdekken. Als ik een talent zie dan probeer ik via e-mail of Facebook contact te leggen. Soms hoor ik niks terug maar in het geval van Britney kreeg ik onmiddellijk een positieve reactie. Ze zei dat ze mijn muziek al twintig jaar volgt en dat ze heel graag zou willen meewerken. Hetzelfde gebeurde met Lisa Bella Donna met wie ik contact legde naar aanleiding van een tip van een fan. Zij is een EM-artiest, een beetje in de stijl van Tangerine Dream. Naast haar eigen muzikale carrière heeft ze ook een baan bij Moog. Ze heeft daardoor een zeer uitgebreide studio met ontzettend veel apparatuur, muren vol met Moogs en ook zij meldde enthousiast dat ze mijn muziek helemaal te gek vond, iets wat ik totaal niet had verwacht! Ze speelt zelf ook gitaar en ze heeft vroeger in metalbands gezeten. Ik heb voor haar speciaal plekjes op het album gecreëerd, want zij stond helemaal niet op mijn oorspronkelijke lijstje! Will Shaw (Heir Apparent) leerde ik oorspronkelijk kennen als ‘The Car Singer’ op YouTube. Bij de vierde show van Theater Equation kwam hij voor een handtekening en stelde zichzelf voor als The Car Singer waarop ik natuurlijk zei, ‘nou, zing maar eens wat dan, en toen zong hij in die bomvolle foyer Dawn Of A Million Souls… en echt goed! Sindsdien zingt Will veel demo’s van me in en krijgt hij ook hier en daar een plek op een album. Nu zingt hij weliswaar alleen op cd2, maar hij doet ook de hoge stem op The Year Of ’41 van cd1. Door mijn leeswoede was ook de naam Haken vaak voorbijgekomen en al is het muziek waar ik zelf niet naar zou luisteren, ik hoor wel hoe goed ze is! Toen ik Prescient klaar had met wat invloeden van Gentle Giant, dat ik had geschreven voor twee zangers, dacht ik meteen aan Ross Jennings. Hij was direct super enthousiast en Ross heeft met veel overgave aan zijn bijdrage gewerkt. Op een ochtend kreeg ik de solo van Steve Vai binnen en toen heb ik gewoon uren staan janken. Deze gitaargrootheid levert mij een solo van drie minuten af met al die harmonieën waaraan hij weken gewerkt moet hebben en dat voor mijn plaatje! Ik was er helemaal ondersteboven van!”

En Jeff Scott Soto, de voor mij onbekende Brandon Yeagley (Crobot) en ‘good old’ Joe Lynn Turner?

“Jeff Scott Soto stond al heel lang op mijn radar, maar ik had nooit een geschikt nummer voor hem. Op een goed moment stuurde een journalist mij een interview met Soto waarin hem gevraagd werd waarom hij nog nooit op een album van Ayreon had gezongen. Zijn reactie was dat hij daar ook niets van begreep, dus toen ik hem benaderde kreeg ik meteen te horen: ‘Ja natuurlijk werk ik mee’ en direct erachteraan: ‘What took you so long.’ Brandon Yeagley is voor mij dé ontdekking voor dit album. Ik luisterde naar de Crobot-clip Low Life en ik was meteen onder de indruk van zijn stem en ook de humor in die clip sprak me aan. Ik zag bij die liveclips dat Brandon een echt goede zanger moest zijn. Het contact met hem is via Mascot tot stand gekomen. Aan Britneys bijdrage en aan het ingestuurde materiaal van Brandon heb ik niets hoeven te veranderen. Perfect! Een apart verhaal trouwens is Joel Hoekstra. Ik ontdekte Dino Jelusick, een fenomenaal talent, van het niveau Russell Allen en Jørn Lande. (Jelusick speelt momenteel in Whitesnake – MvBF). In diverse van zijn video’s speelt Joel Hoekstra gitaar. Dino was graag bereid om mee te werken aan Star One maar vanwege contractuele verplichtingen bij Frontiers Records was het niet mogelijk zijn bijdrage uit te brengen. Alessandro Del Vecchio, die als zanger en toetsenist ook op Revel In Time te horen is, is een goede vriend van mij wiens herdershond Ayreon heet..! Hij doet heel veel werk voor Frontiers Records, maar zelfs via hem was het een onvermurwbaar nee als antwoord. Dino heeft er wel voor gezorgd dat Joel een bijdrage heeft geleverd. Ik vroeg Dino toen wie zijn favoriete zanger was en hij antwoordde Joe Lynn Turner. Toen heb ik hem beloofd dat het nummer dat hij zou zingen door Joe Lynn gezongen zou worden. Ik benaderde Joe en wie schetst mijn verbazing: hij begon in ons gesprek vrijwel direct over Dino en dat hij hem op dit moment als ‘beste zanger’ beschouwde! Ik vroeg hem toen uiteraard of hij wist wie Dino’s favoriete zanger was en toen ik onthulde dat hij dat zelf was, was dat best heel komisch. Het aardige is dat ik die twee met elkaar in contact heb kunnen brengen. Gewoon erg mooi om zoiets dan te kunnen doen. Bij wijze van uitzondering heeft Michael Mills naast zijn vocale bijdrage ook de verbluffend sterke tekst geschreven voor Prescient, veruit het ingewikkeldste nummer op Revel In Time.”

Het verbaasde me dat Tony Martin (ex-Black Sabbath) op cd2 terecht gekomen is en Roy Khan (Conception, ex-Kamelot) op cd1. Heb je Khan leren kennen via Conception of al eerder? Heeft jouw goede vriend Joost van den Broek nog andere bijdragen geleverd dan zijn Hammondsolo?

“Eerlijk gezegd was ik niet zo enthousiast over Tony Martins bijdrage. Ik vond Roy Khan meer persoonlijkheid hebben. Ik heb een videoclip gemaakt waarop zij beiden te horen zijn en die vind ik eigenlijk het beste, want op sommige stukken vind ik Khan beter zingen; op andere Martin. Met Roy zou ik op 01011001 al iets hebben willen doen maar dat lukte toen net niet. Ik ken Roy natuurlijk van zijn periode bij Kamelot. Zijn toenmalige e-mailadres werkte nog steeds dus nu is het er eindelijk van gekomen!

Joost van den Broek is bij alles betrokken geweest. Ik stuurde hem steeds alle demo’s, hij was betrokken bij de mix en bij de video’s en hij heeft op zijn eigen originele Hammond niet alleen die solo gespeeld maar ook partijen die voor mij te moeilijk waren.”

Hoe kom je aan het Hellscore Choir?

“Dat is een gezelschap uit Israël met zo’n 35 vocalisten onder leiding van Noa Gruman, die zelf frontvrouw is van de symfonische metalband Scardust. Heel complexe muziek trouwens. Normaliter zingt dit gezelschap metalsongs maar voor mij zou men juist meer klassiek moeten zingen in de stijl van The Omen van Jerry Goldsmith, mijn favoriete filmcomponist aller tijden. Ik werd door haar benaderd juist toen ik voor Transitus een koor zocht, heel toevallig dus, maar de samenwerking met haar is geweldig.”

Jouw carrière duurt al meer dan dertig jaar. Wie zijn voor jou meer gaan betekenen dan alleen een kortstondige samenwerkingsrelatie?

“Ah! Correctie Menno! Ruim veertig jaar want mijn eerste bijdrage op vinyl dateert al uit 1980 toen ik een compositie en een solo leverde voor de lp After The Silence van Pythagoras!

Voor wat betreft de namen van mensen die meer zijn gaan betekenen zou ik als eerste Oscar Holleman moeten noemen, hoewel dat contact het laatste decennium wel wat verwaterd is. Sowieso als vette nummer één natuurlijk Joost van den Broek, een absolute topper die een rol speelt bij alles wat ik doe. Verder uiteraard Marcela Bovio, die ik eigenlijk zelf heb ontdekt en voor wie ik in 2004 Stream Of Passion heb geformeerd. Zij is zo ongelooflijk goed geworden! Daarover blijf ik me verbazen. Spijtig dat Stream Of Passion en Vuur niet hebben gebracht wat ze ervan had gehoopt. Ik ben vooral blij dat zij weer veel heeft kunnen zingen, want zij heeft een naargeestige baarmoederhalskanker overleefd. Dat was wel even schrikken natuurlijk. Zij is inmiddels genezen verklaard en doet naast de guide vocals en de achtergrondzang samen met Irene Jansen vrijwel alle hoge koorzang en uiteraard zingt ze Fate Of Man op cd2.”

Dan het opvallende artwork van Jef Bertels dat wij als fans eigenlijk alleen kennen van de Ayreon-covers?

“Ik vond het album zó goed en ik had om die reden een duidelijk beeld van de cover in mijn hoofd: een enorme hal met allemaal klokken in het kader van de tijdmanipulatie en dan met één gigaklok centraal. Ik kon maar één persoon bedenken die dat zou kunnen maken en dat was Jef. Het is ook tevens het grootste schilderij geworden dat hij voor me gemaakt heeft.”

Terwijl riffs bedenken je zo gemakkelijk lijkt af te gaan, luister je zelf niet of nauwelijks naar op riff gebaseerde muziek, toch? Zijn er na al die jaren nog musici die je graag op je albums zou willen hebben?

“Klopt. Nummers als Whole Lotta Love van Led Zeppelin of Paranoid van Black Sabbath doen me weinig, maar de meer epische muziek zoals Stargazer van Rainbow en Thick As A Brick van Jethro Tull des te meer. In de periode van tien jaar dat ik jogde, heb ik van talloze artiesten hun werk beluisterd en daar de beste nummers uitgekozen en op mijn iPod gezet. Die verzameling luister ik vervolgens tijdens mijn wandelingen alfabetisch af en dan herontdek ik bijvoorbeeld weer hoe goed Simon & Garfunkel waren en vooral Paul Simon. Zo origineel! Zijn teksten en zijn akoestische gitaarspel…waanzinnig! Wat andere favorieten betreft, zou ik David Gilmour en Robert Plant nog eens dolgraag willen strikken. Paul McCartney is natuurlijk wel een beetje voorbij, maar toch: om hem op een van mijn albums te hebben zou een kroon op mijn werk zijn! Ian Anderson heb ik al enkele keren geprobeerd. Ik denk dat het me wel een keer zal lukken om hem op een album te krijgen.”

En welke toetsenisten zou graag nog eens te gast op je albums willen hebben?

“Natuurlijk Keith Emerson en Rick Wakeman. Dat zijn natuurlijk mijn favoriete toetsenisten. Niet zozeer vanwege hun virtuositeit maar vanwege de prachtige geluiden die zij wisten te creëren. Jan Hammer zou ik ook graag een keer te gast hebben, maar mijn absolute favoriet is Manfred Mann. Wat die man voor geluiden heeft weten te creëren is echt ongelooflijk! Ik heb hem serieus overwogen, maar toen ik via een vriend hoorde dat-ie zijn oude Moogs niet meer gebruikte maar digitale alternatieven, was het voor mij voorbij. Ik zweer bij de ‘ouwe meuk’!”

Er is nog een ‘transitus’ geweest in huize Lucassen-Linstruth. Wil je daarover nog wat kwijt? Vanwaar de naam Fjorf voor jullie vlinderhond?

“Hoshi, onze kleine lieve hond, had een hartprobleem. Dat wisten we, maar dat we  zo snel afscheid moesten nemen van ons makkertje was voor ons beiden een drama. We leefden wekenlang in een zwart gat. Ik had nergens zin in, had geen inspiratie en we durfden allebei  het hoge woord niet uit te spreken om naar een nieuw huisgenootje te zoeken. Toen Lori met het idee kwam om te gaan kijken naar een  papillon, een vlinderhondje, was ik direct opgelucht en daarmee was het besluit genomen. Dan moest het ook maar direct gebeuren en al zochten we een teefje, we hebben toch een kijkje genomen bij de overgebleven pups uit een nest en waren direct weg van dit nieuwe kleine mannetje. Je hebt zelf kunnen zien wat een vrolijk en enthousiast baasje het is! Na een post op Facebook kwamen er allerlei reacties en er kwam uit Zweden een fan met een schitterend uit zijn duim gezogen verhaal waarin de naam Fjorf voorkwam. Een zoektocht op internet leerde ons dat Fjorf een unieke naam bleek te zijn. Dat het een Nederlandse volkszanger was die nooit bestaan heeft, heb ik er zelf bij verzonnen! De grote leegte is opgevuld en we hebben naast de muziek weer een prachtig nieuw ‘project’!”

Om af te sluiten met de muzikale projecten: heb je al een idee voor je volgende project?

“Mijn volgende project zou eigenlijk een nieuw soloalbum moeten worden, want dat was ik eerder, nog voor Transitus, ook al van plan maar dan een album in een nieuwe stijl, niet vergelijkbaar met mijn vorige soloalbum! Tja, dan hoor ik weer zoveel goede zangstemmen en dan maak ik toch weer een andere keuze! Het liefst zou ik ook gelijk na het afronden van dit album zijn doorgegaan met iets nieuws maar ik weet gewoon niet wat, dus voorlopig is er helaas nog niets… Ik ben al wel begonnen met de heruitgave van mijn allereerste soloalbum onder de naam Anthony. Dat album is in 1993 helemaal ondergesneeuwd en geflopt. Dat wil ik opnieuw uitbrengen, op zijn vroegst eind 2022. Ik heb daar namelijk nog veel materiaal van liggen dat gemakkelijk een bonus-cd zou kunnen vullen. Enkele stukken ga ik ook opnieuw opnemen. Verder heb ik plannen om de twee Universal Migrator- albums opnieuw te mixen, want ik denk dat die een stuk beter kunnen klinken en ik wil er een 5.1-versie aan toevoegen. Die zouden dan eveneens heruitgebracht worden, ook op vinyl.” 

Het was inmiddels donker geworden en met diverse eigen foto’s van Arjen met Fjorf in de tas en verrijkt met Transitus en Electric Castle Live op vinyl, keerde ik met veel informatie huiswaarts. Met dank aan Arjen, Lori en het kleine bengeltje!

Discografie Star One:

Space metal (2002)

Live On Earth (2003)

Victims Of The Modern Age (2010)

Revel In Time (2021)