ZECHE CARL, Essen (Duitsland), support-act KINO

Evenals in Nederland was Zeche Carl in Essen tot de nok toe gevuld voor Spock's Beard, een van de vlaggenschepen van de moderne prog. Voor deze gelegenheid geen Enchant of het California Guitar Trio als support-act, maar niemand minder dan Kino, de band van John Mitchell. Dat betekende een krap uur genieten van een liveversie van het debuutalbum Picture.

Geen verkoudheid meer bij zanger-gitarist John Mitchell (Arena), geen onwennigheid meer en ondanks een technisch mankement waardoor bassist Pete Trevawas (Marillion) het zonder in-ears moest stellen, was ik getuige van een heerlijke show, waarbij met name zanger-toetsenist John Beck zich beter in zijn vel leek te voelen. Drummer Chris Maitland deed en doet vooralsnog niet mee vanwege verplichtingen bij de musical Mamma Mia, dus werden de drumsticks gehanteerd door Bob Dalton die evenals John Beck afkomstig is uit It Bites. Het kwartet wist het publiek zeer te bekoren en ondanks het weliswaar redelijke maar niet perfecte geluid, kwam de boodschap ‘wij zijn een band en we kunnen er wat van’ goed over.

De roep om een toegift werd begrijpelijkerwijs niet gehonoreerd en dus was het na een half uur tijd voor Spock’s Beard nieuwe stijl. Ondanks een lelijke griep van zanger, gitarist en drummer Nick D’Vergilio speelde de band de zaal moeiteloos plat, waarbij niet louter nummers werden gespeeld van Feel Euphoria, zoals The Bottom Line en Ghosts Of Autumn of van de recente release Octane, zoals Flash Before My Eyes, NWC en As Long As We Ride, maar ook oudere toppers bijvoorbeeld een prachtige uitvoering van At The End Of The Day (van V), Harm’s Way (van Kindness Of Strangers), Gibberish (van Day For Night) en als toegift The Light van het debuutalbum.

Nicks stem mag dan niet perfect geweest zijn, de rest klopte wel en een kort gekapte Dave Meros baste als vanouds terwijl toetsenman Ryo Okumoto zijn én de partijen van oudgediende Neal Morse zeer geconcentreerd, maar wel wat statisch speelde. De zinderende interactie tussen Nick en zijn ‘concurrent’ drummer Jimmy Keegan  was daarentegen bijzonder aanstekelijk. Gitarist Alan Morse, stal geregeld de show met zijn zeer aparte speelstijl. Tegen het eind van het optreden klom Nick zelfs naar een plateau in de fabriekshal om het uitzinnige publiek van ‘boven’ toe te zingen. Bijna tweeënhalfuur uur show! Het was een prima concertavond en al was het wat anders dan anders, de huidige bezetting kan het beslist ook zonder Neal Morse! 

(ENGLISH):

Kino was the first first band and from the moment they started playing, it was obvious that these four musicians - bassist Pete Trevawas (Marillion) singer and gitarist John MItchell (Arena), keyboardist and singer John Beck (It Bites) and drummer Bob Dalton (ex-It Bites) - new exactly what they were doing. With only one album to their credit they couldn’t do much more than perform the songs from that album Picture which they did in a slightly different order than on the record. Especially Loser’s Day Parade turned out to be a very powerful song and Mitchell convinced as lead-vocalist. Their performance got an extremely enthusiastic response from the audience of at least 300 peole although it was obvious that many of them weren’t familiar with Kino or their music. A memorable hour it certainly was and for the three of us it was quite clear that we wish Kino to continue to exist and preferably record a lot of fine albums like Picture!

After a break it was Spock's Beard’s turn. In spite of the nasty flue vocalist-drummer Nick D’Virgilio was suffering from, the show was unexpectedly good and although Nick’s voice began to fail him near the end of the show, the band played for nearly two and a half hours and Nick compensated his vocal abilities by pulling stunts like climbing on this little plateau where normally nobody would go to, although it turned out to be a great spot for making photo’s.

To my opinion they had a superb setlist with both old and new songs. A Flash Before My Eyes was followed by Harm’s Way, than from Octane they played NWC and from Feel Euphoria it was The Bottom Line. What struck me was, that Ryo Okumoto was quite static, perhaps because since Neal Morse left, he has to play keyboards for two. But even during his solo on the portable keyboard he wasn’t as cheerful or acting crazy like he used to do. Getting older or maybe feeling not well? The other striking difference with ‘the past’ was that Dave Meros now cut off almost all of his hair. With drummer Jimmy Keegan, stealing at least part of the show, they went on playing some older songs like At The End Of The Day and Gibberish and back to the new songs with Ghosts Of Autumn and from Octane As Long As We Ride. Of course these progheads wanted more, and they got The Light for an encore and each and everyone in the audience was either jumping or singing along.

Altogether it was a splendid evening and in spite of Nick’s cold, a superb performance from both KIno and Spock's Beard. For those who doubt if the band could survive without Neal Morse: well, they can and they will!