METROPOOL, Hengelo, Liaison De La Morte

Er stonden slechts twee mensen voor de ingang toen ik mij tijdig meldde. Dat beloofde kennelijk niet veel goeds! Gelukkig waren er uiteindelijk een kleine honderd mensen anwezig bij het begin van de show. De anders wat kille en lage zaal van Metropool in Hengelo was geheel omgetoverd in een donker en magisch grensgebied tussen leven en dood ten tijde van de late negentiende eeuw. Met talrijke meegebrachte attributen, zoals kandelaars, een lijkkist met opgebaard skelet, een bruidsjapon en nog veel meer, waren zaal en podium uiterst smaakvol en professioneel aangekleed.

Alleen al voor de entourage had ik dit concert niet willen missen! Werkelijk onvoorstelbaar hoe met betrekkelijk weinig middelen, maar dankzij veel vrijwilligerswerk en de inzet van een beperkt aantal trouwe volgelingen van de band een theatershow van dit kaliber tot stand kan worden gebracht. Want niet alleen de aankleding was schitterend, ook de geluidskwaliteit van Cirrha Niva was heel redelijk en de uitvoering van het laatste geesteskind Liaison De La Morte, grotendeels gecomponeerd door gitarist, tekstschrijver Rob Willemse, bleek live alleen nog maar indrukwekkender. Als je bovendien in ogenschouw neemt dat gitarist Pete Vennema nog maar recentelijk was vervangen door Rommert van der Meer - die nog maar nauwelijks de tijd had gehad om zich de muziek eigen te maken - dan dwingt het gedeelte voor de pauze nog meer bewondering af. De fraai geschminkte Arnold Kloek bleek over een dijk van een stem te beschikken en ook de gracieuze, eveneens prachtig geschminkte en in een schitterend broekpak gestoken Liselotte Hegt, ontpopte zich als een volleerde theaterdiva, die daarnaast ook nog eens een prima partij stond te bassen. Degelijke orkestraties van Wilbert van den Broek en gedreven slagwerk van Tommy White completeerden een band die naar mijn idee toe is aan een groter publiek, al lijken me dit soort producties live beter tot hun recht te komen in kleinere zalen of theaters. Ook het gebruik van een videoscherm en de ondersteuning door bijvoorbeeld de geesten en vuurdansers maken van Liaison De La Morte een zeer bijzonder schouwspel. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het gedeelte na de pauze zonder Rommert van der Meer, bestaande uit het wat oudere werk, mij persoonlijk minder aansprak vanwege het lagere symfonische gehalte, maar het eerste en belangrijkste deel stond als een huis. Cirrha Niva liet een klein - deels in stijl gekleed - enthousiast publiek achter in de overtuiging dat de thuisblijvers iets unieks hadden gemist.