Met onder meer: YES, STEVE HACKETT, LIFESIGNS, STRAWBS & UK

Waanzin! Decadent! Belachelijk! Dat waren de kreten die ik hoorde toen ik na een interview met Annie Haslam (Renaissance) besloot mij op te geven voor deze Cruise To THe Edge waar Yes en tal van groten in de prog centraal stonden. Maar liefst zes dagen op een luxueus drijvend hotel met nagenoeg al het eten en drinken inbegrepen voor ‘slechts’ 1250 euro per persoon... Dan heb ik het nog niet eens over de fabelachtige akoestiek in de grote zaal, de magistrale concerten van Steve Hackett,  Yes, Marillion, UK, Renaissance, Three Friends, Saga en PFM, want die waren lang en absoluut top!

De goed ogende Tei Sena met de alleszins sprankelende instrumentale muziek van Electric Asturias uit Japan was een geweldige toegift. Verder waren aanwezig Sound Of Contact met Simon Collins en toetsenist Bill Jenkins (Enchant), Strawbs met de vier oerleden David Cousins, Dave Lambert, Chas Cronk en John Hawken, Queeensryche, LIfesigns, Presto Ballet, IO Earth, Patrick Moraz en dan is de lijst nog niet eens compleet. Er was uitgebreide aandacht voor het werk van Roger Dean en dan met name zijn werk voor Yes. Verder vragensessies, meet & greets, een introductie van het diepgaande nieuwe boek over Yes, jamsessies, gewoon teveel om op te noemen. Behalve de talloze hoogtepunten, zoals Annie Haslam (Renaissance) als gast bij Patrick Moraz met de song Soon van het Yes-album Relayer (1974) en All Along The Watchtower van Steve Hackett met Chris Squire en John Wetton, zag ik voor het eerst van mijn leven Malcolm Mortimer en Gary Green van Gentle Giant live aan het werk, waren er natuurlijk ook wat minder gelukkige momenten.

Het eerste nachtconcert buiten moest worden afgelast vanwege regen, enkele andere vanwege de wind en de aanwezige communicatiemiddelen werden niet optimaal ingezet om aanpassingen van het programma tijdig door te geven. Het meest vervelend bleek dat het programma zo volgepropt was dat je soms erg lastige keuzes moest maken en dat had ook anders gekund. De opening van Saga in een straffe wind kende een wat minder mooi uitgebalanceerd geluid, maar toen duidelijk werd dat de mannen koud een uurtje geleden waren geland, kon eenieder dat begrijpen. Uiteraard mochten er bij UK weer geen foto’s worden gemaakt. Het was niet alleen om die reden een kleine teleurstelling, maar ook het optreden van de heren Eddie Jobson, John Wetton, Machacek en Virgil Donati was weliswaar technisch verbluffend, maar verder heel statisch en plichtmatig. Het gehele eerste gelijknamige album werd vertolkt, maar verder in plaats van nummers als Danger Money of Rendez-Vous 6:02, kregen we Starless And Bible Black van King Crimson voorgeschoteld.

PFM had ik ook nooit eerder live zien optreden. De 69-jarige Franz Di Cioccio sprong als een hinde over het toneel. De drie oudgedienden met drie jongere muzikanten speelden werkelijk schitterende symfo die ik niet graag had willen missen. Edgar Froese van Tangerine Dream speelde in elk geval playback, deze gigant van de elektronische muziek is de laatste jaren wel erg oud en fragiel geworden. De muziek die hij brengt met Thorsten Quaeschning, Linda Spa, Iris Camaa en violiste Hoshiko Yamane blijft echter een genot om naar te luisteren en de dames maken visueel veel goed. Het concert buiten was heel erg ‘donker’ qua belichting en Froese werd zorgvuldig in de schaduw gehouden. Met de gloriejaren zeventig centraal moet ik vaststellen dat deze onderneming ruimschoots de moeite waard was. Als deze kwaliteit en een vergelijkbaar interessante bezetting volgend jaar weer wordt gerealiseerd, zal ik er zeker proberen bij te zijn!