HUGENOTTENHALLE, Neu-Isenburg (Duitsland), support-act SUBWAY

Kansas en Asia samen op een podium in Duitsland op 10 april 2001 Nog niet zo lang geleden stond in iO Pages een interview met Steve Walsh, de zanger van Kansas. Hij vertelde dat de kans op een Europese tournee – wellicht met uitzondering van Duitsland - zeer gering zou zijn. Groot was mijn verbazing en opluchting dat de heren toch besloten hadden om een korte tournee door Duitsland te maken. Toen vervolgens bleek dat niemand minder dan Asia als support-act fungeerde, ontstond bij mij direct het plan om een reisje naar onze oosterburen te maken.

Op 5 april waren mijn vrouw en ik al op verkenningstocht geweest naar de Hugenottenhalle in Neu-Isenburg nabij Frankfurt om daar Arena en Saga aan het werk te zien. Zodoende wisten we wat we ongeveer vijf dagen later moesten doen om een goed plekje in deze hal te bemachtigen, die zo’n tweeduizend bezoekers kan herbergen. e waren ruimschoots voor aanvang aanwezig. We waren zelfs de eerste bezoekers die de hal betraden en stonden dus in het midden van de voorste rij. Dat is normaal  gesproken de best denkbare plek.

Na een wachttijd van zo'n drie kwartier was het dan zover: eerst viel het Duitse Subway de eer te beurt om het publiek – als niet geprogammeerd extraatje - op te warmen. Een nogal overheersend gitaargeluid maakte een betrouwbare beoordeling wat lastig, maar de potentie en de goede zin waren volop aanwezig bij dit zestal dat overduidelijk de inspiratie put uit bands als Deep Purple en Dream Theater. De vijf heren plus achtergrondzangeres ruimden na drie kwartier het veld zodat Asia om 21.00 uur het podium kon betreden. Oudgedienden toetsenist-zanger Geoffrey Downes en bassist-zanger John Payne bleken zich te hebben versterkt te zijn met Chris Slade, de voormalige drummer van onder meer Manfred Mann’s Earth Band, en de zeer ruig behaarde gitarist Guthrie Govan.

Ook voor Asia was het het afsluitende concert van deze 11-daagse Duitse tour en de heren hadden er duidelijk zin in. Met het gloednieuwe Aura net in de winkel werd een evenwichtige mix van oud en nieuw gespeeld. De ietwat hese John Payne, de vingervlugge Guthrie Govan, de altijd solide spelende Geoffrey Downes en de geroutineerde drummer Chris Slade brachten fraaie versies van Aura, The Heat Goes On, Wherever You Are, Arena, een keyboardsolo van Downes met daarin verweven een mooi stukje van Cutting It Fine gevolgd door Military Man en Who Will Stop The Rain. Vervolgens een semi-akoestische versie van Sad Situation, Ready To Go Home, Only Time Will Tell en als toegiften Go en de hitsingle Heat Of The Moment. Alles bijeen vijf kwartier goed verzorgde AOR met een prima geluidskwaliteit van een band die wellicht het beste wel heeft gehad, maar met Aura toch weer een oerdegelijk en melodieus album heeft afgeleverd.

Een klein half uurtje later was het dan zover: voor het eerst in 24 jaar weer Kansas live! Net als bij Asia was dit het laatste concert voor de terugreis naar het thuisland. De symfonische rockveteranen van Kansas hadden hier en daar wel wat last van de ‘werkdruk’ van tien concerten in elf dagen. Steve Walsh had - begrijpelijk - helaas problemen met zijn stem en Billy Greer oogde vermoeid. Phil Ehart leek onvermoeibaar en de circa tweehonderd kilo wegende Rich Williams had sowieso problemen om zich vlot te bewegen. De huidige frontman en begenadigd violist Robbie Steinhardt leek geen problemen te kennen en vrolijk rondstappend toverde hij de ene snelle riff na de andere uit zijn kleine viool. Daarnaast gaf hij bij de verschillende nummers een inleidende toelichting. De opening was een verkorte versie en samensmelting van Mysteries And Mayhem van het album Masque en Paradox van Point Of Know Return, vervolgens Icarus II van Somewhere To Elsewhere en Icarus van Masque. Het standaardwerk van Kansas Song For America werd met overtuiging gespeeld.

Vervolgens speelde de band een wat hees gezongen The Wall van Leftoverture gevolgd door een deels akoestische uitvoering van Hold On van het album Audio-Visions. Het nieuwe album werd weer even in de schijnwerpers gezet met de rocker Not Man Big. Daarna ging Kansas weer terug in de tijd met het wervelende Down The Road, na een intro van Rich Williams en een mondharmonicasolo van een oudgediende roadie. Voor Portrait (He Knew) van Point Of Know Return daalde Steve Walsh weer even af vanuit zijn wat hogere positie achter de keyboards. Met de microfoon in de hand blijkt hij toch nog heel goed en zuiver te kunnen zingen, al kostte het de nodige moeite. Even later spong hij met zijn elastieke benen weer als vanouds swingend heen en weer en speelt hij schijnbaar moeiteloos alle toetsenpartijen als ook de titelsong van Point Of Know Return ten gehore wordt gebracht. Na de klassieker Dust In The Wind, dat wordt gedragen door de viool van Steinhardt, komt na het eerste afscheid de band nog een keer terug voor een oorverdovende, maar prima uitvoering van Carry On Wayward Son van Leftoverture en dan zit anderhalf uur Kansas er op.

Tevreden maar met kleine oogjes en piepende oortjes moet ik dan nog vierhonderd kilometer naar Almelo overbruggen. Om 04.45 uur konden we eindelijk gaan slapen in de wetenschap dat de wekker weer om 07.00 uur af zou gaan en dat Kansas misschien volgend jaar weer naar Europa komt. Als de band dan wat minder concerten in zo’n korte tijd persen, zou men het hoge niveau moeiteloos kunnen vasthouden of zelfs nog verbeteren!