Hellendoorn, (met onder meer: AFTER FOREVER, AUSTRALIAN NIRVANA & ASRAI)

Het eerste openluchtfestival van enige omvang is Dauwpop in Hellendoorn. In het mooi gelegen buitengebied waren een drietal podia ter beschikking en diverse kraampjes. In tegenstelling tot Dynamo twee dagen later, dat volledig verregende, was het zeer aangenaam weer. Dan kan zo’n dag eigenlijk al niet meer stuk en wat belangrijker is: een perfecte organisatie en een uitermate gevarieerd programma met elk wat wils. We kregen dit keer Nederlandse smartlappen met onder anderen Henk Wijngaard en De Sjonnies, countryrock met White Cowbell Oklahoma, nederrock met Jovink & de Voederbietels, heavy rock en reggae met Intwine, pop met megaster Alanis Morisette en Robbing Williams, een coverband van Robbie Williams.

Verder was er stevige rock te beluisteren van Australian Nirvana, punkrock van de geinige Toy Dolls, blues met de Blues Explosion, die zonder bassist speelde, en een groot dansfeest tot slot met DJ Tiësto. Voor mij is zo’n gigantische tent vol publiek dat danst en swingt op muziek van schijfjes in plaats van live muzikanten niet te volgen, maar ja de sfeer was perfect en kennelijk denkt de jeugd anders over de beleving van muziek! Mijn belangstelling ging vooral uit naar de nog immer aan populariteit winnende gothic rock van After Forever.

After Forever speelde met Sander Gommans, die onlangs herstelde van een buikoperatie. Om die reden liet hij het grunten over aan gastvocalist Dennis overliet. De band liet er geen twijfel over bestaan dat men klaar is voor Zuid-Amerika. Zelfs bij het gevoelige werk luisterde het publiek in de vrijwel volle tent van het grote Bospodium aandachtig en de gedegen set met uiteraard The Evil That Men Do, een cover van Iron Maiden, ging erin als koek.

De publieke belangstelling viel helaas tegen en dat geldt ook voor het concert van Asrai, een band die al begin jarne tachtig werd opgericht, maar toch als aanstormend talent wordt beschouwd. De extravagante haardracht, tatoeages, piercings, kleding en opmaak, maakten duidelijk dat de zusjes Karin de Mol (drums), Margriet de Mol (zang), Manon van der Hidde (toetsen), Rik Janssen (gitaar) en Martin Kooy (bas) niet tot het ‘gewone’ publiek wensten te behoren. Margriets stem werd gaandeweg wat minder vast en de interactie met het spaarzame publiek was niet aansprekend. Misschien komt Asrai beter tot zijn recht in een kleinere zaal met een goede lichtshow. Desalniettemin was het een fantastisch festival voor alle leeftijden!