CULTUURPODIUM BOERDERIJ, Zoetermeer, support-acts: LADY LAKE & FLAMBOROUGH HEAD

Na enige jaren vertraging was het deze zaterdag dan toch zover: de eerste internationale Caravan Conventie ooit, georganiseerd door The Continental Caravan Campaign (CoCaCamp), voorgezeten door de onvolprezen fan van het eerste uur Jasper Smit. De conventie werd even na 14.30 uur geopend door Smit, die vertelde hoe hij eerst aan muziek en vervolgens aan Caravan verslingerd was geraakt. Vervolgens waren er drie sprekers die elk vanuit hun eigen invalshoek de 'inCaravanatie' verklaarden. Filosoof Henk Weltevreden benadrukte vanuit de Big Bang dat niet een voorbestemd lot, maar toeval de allesbepalende factor is die zowel zijn eigen ontstaanswijze, als die van de band Caravan, alsook de wijze waarop hun muziek tot stand komt, bepaald heeft en nog bepaalt. André de Waal (iO Pages) legde haarfijn uit waarom Caravan eigenlijk een oer-Hollandse band is. Niet alleen omdat wij per hoofd van de bevolking het meest een caravan bezitten, maar ook de relatie tussen For Girls Who Grow Plump In The Night en de eerste abortusboot - uiteraard vanuit Nederland - die hulp moest bieden bij de problemen als gevolg van dat nachtelijke 'plumpen'. Als laatste deed de Canadese Belg Hugues Chantraine met behulp van hoesontwerpen en songteksten uit de doeken hoe belangrijk vrouwen en seks wel niet zijn voor deze band.

Daarna volgde een continue 'meet & greet' met aansluitend buffet en veel fans namen de kans waar om met hun helden op de foto te gaan of gewoon lekker over muziek te filosoferen. Vanaf halfzeven was het de beurt aan de muziek en het spits werd afgebeten door Lady Lake. Deze puur instrumentale Nederlandse band speelt niet veel live en daarom was het des te knapper dat het hun toebedeelde uur voorbij vloog met de heerlijk op Focus geënte muziek. Net als bij die beroemde landgenoten speelt bij Lady Lake de gitaar de hoofdrol en Fred Rosenkamp soleerde de sterren van de hemel, daarbij ondersteund door het kundige drumspel van Jan Dubbe en de toetsen van Leendert Korstanje die zowel begeleiding, baspartijen en melodielijnen speelde. Een uitstekende aftrap.

Daarna was het de beurt aan de eveneens Nederlandse band Flamborough Head die in hetzelfde melodieuze straatje opereert maar verre van instrumentaal is. Dat komt op conto van zangeres en fluitiste Margriet Boomsma. De band slaagde erin de op cd een tikkeltje minder spannende composities live een flinke schop onder de kont te geven waardoor deze beter uit de verf kwamen. Dat kwam mede door het sterke spel van gitarist Gert Polkerman. De band probeerde ook nog twee nieuwe nummers uit en dat getuigt van durf.

Dan, om kwart voor tien, is het moment gekomen waarop de aanwezigen met spanning hadden gewacht: de terugkeer van Caravan op het Nederlandse podium. Vanaf het begin speelde de Canterbury-band een gewonnen wedstrijd. Dat kan ook moeilijk anders als je opent met het duo Memory Lane, Hugh en Headloss, die knallen er altijd in. Vervolgens ging het heen en weer door de uitgebreide catalogus, van tracks als Why Why Why I Wish I Was Stoned van het tweede album If I Could Do It All Over Again, via het weinig gespeelde titelnummer van In The Land Of Grey And Pink, naar het titelnummer van de laatste lp The Unautorised Breakfast Item. Ook nu werden twee nieuwe nummers uitgeprobeerd, waarbij vooral de tweede veelbelovend is voor de nieuwe plaat. Uiteraard werd de reguliere set afgesloten met de epic Nine Feet Underground, die een uitvoering kreeg die ik tot de beste reken die ik ooit heb gehoord. Sowieso was de band in prima vorm: een duidelijke vriendenclub die er erg veel lol in had. Op deze manier kan de band nog jaren door en ik zal er zeker steeds weer bij zijn. Op naar de tweede conventie Jasper, liefst met nog meer dan 300 bezoekers!

André de Waal en Menno von Brucken Fock