AHOY, Rotterdam

De laatste jaren kunnen we in Nederland met enige regelmaat getuige zijn van het feit dat de formatie Yes, die al ruim 35 jaar actief is, nog steeds springlevend is en in staat om het Rotterdamse Ahoy goed te vullen. Hoewel de gemiddelde leeftijd van het publiek zeker richting veertig ging, bewees de aanwezigheid van een groot aantal jongeren dat Yes zich ook mag verheugen in een jongere generatie liefhebbers bij wie de muziek aanspreekt.

De band, die tot een van de grondleggers van de symfonische rockmuziek mag worden gerekend, stond op het podium in een bezetting die door velen als de meest aansprekende wordt beschouwd, namelijk Jon Anderson (zang, akoestische gitaar, percussie), Steve Howe (gitaren), Chris Squire (basgitaar), Alan White (drums, percussie) en, jawel Rick Wakeman (toetsen). Het lijkt wel of de heren van het bestaan van het Arrow Classic Rock festival af wisten, want met uitzondering van twee nummers van het laatste album Magnification werd uitsluitend werk uit de jaren zeventig gespeeld. Daarmee is de omschrijving Full Circle Tour waarschijnlijk meer bedoeld op de bezetting dan op een muzikale reis door de 35 Yes-jaren. Met het bekende logo van Roger Dean als achtergrond en een smaakvolle, maar niet spectaculaire lichtshow, werd het succesvolle album Fragile (1971) vrijwel integraal gespeeld. De enige dissonant was voor mijn gevoel de tweede stem van Steve Howe die geregeld tegen het valse aanschuurde.

Jon Anderson, die veel vaker zijn aparte model akoestische gitaar hanteerde dan in vroeger dagen, bleek nog altijd uitstekend bij stem. Alan White drumt wellicht minder briljant dan Bill Bruford, maar hij speelde oerdegelijk en is van grote klasse. Chris Squire is nog steeds een gangmaker en stal natuurlijk de show met zijn triple-neck instrument. Een fragiele Steve Howe, die wat stijfjes overkwam, speelde uiterst geconcentreerd en goed. Dit kwartet werd aangevuld door Rick Wakeman die de tand des tijds kennelijk niet voelt. De toetsentovenaar gaf overduidelijk zijn visitekaartje af, niet alleen tijdens zijn solo maar ook bij de schitterende arrangementen van Magnification en In The Presence Of. Tijdens de solo's, Anderson met Show Me, Squire met The Fish, Howe met onder meer The Clap en Wakeman met zijn Six Wives Of Henry VIII, bewezen de heren ook nieuwe elementen te hebben toegevoegd wat zeker een meerwaarde was en hun klasse benadrukten. Behalve Fragile speelde men Siberian Khatru - de opening na de klassieke intro van de Firebird Suite -, Don't Kill the Whale, And You And I, Awaken en I've Seen All Good People. Ondanks de nadrukkelijke roep van het publiek bleef het bij twee toegiften en dus een ruime twee uur hogeschoolsymfo'.

Al had ik persoonlijk wat verrassingen wel gewaardeerd, zoals nummers van hun eerste albums, nieuwe arrangementen, stukken van Relayer of Drama of werk van Keys to Ascension. dat neemt niet weg dat dit concert - ook geluidstechnisch - als prima de boeken in kan gaan. En liefhebbers van symfonische muziek, kunnen alleen maar hopen dat deze Full Circle geen eindstation is!