WORLDS IN COLLISION

Italië is bekend om zijn goede muziek en virtuoze componisten. Ook in de hedendaagse progscene vinden we dat terug, maar in de wereld van de progmetal staan ze aan de top. Daniele Liverani en Luca Turilli zijn bekende namen, maar voor velen zal de naam Simone Fiorletta (ex-Moonlight Comedy) wat minder tot de verbeelding spreken. Zijn muziek, qua zang vertolkt door het crème de la crème van de Italiaanse (prog)metal, zou een klapper moeten worden. De vocalisten op Worlds In Collision mochten hun eigen teksten schrijven en de zanglijnen componeren. Andy Kuntz (Vanden Plas), Fabio Lione (Rhapsody of Fire, Vision Divine) Mark Basile (DGM), Roberto Tiranti (Labyrinth), Michele Luppi (Killing Touch) en ex-maatje Emiliano Germani zijn ingehuurd om dat klusje te klaren en dat is voor mijn gevoel slechts deels gelukt. Andy Kuntz steekt er bovenuit in een track die net zo goed van Vanden Plas had kunnen zijn, maar de overige nummers kenmerken zich vooral door Fiorletta's wat neurotische gitaarwerk. De zangprestaties zijn niet altijd van een even hoog niveau om over de Engelse uitspraak maar te zwijgen... Fiorletta wordt op het project No Gravity bijgestaan door Davide Perruzza (gitaar), Andrea De Paoli (toetsen, Andrea Casali (bas) en Marco Aiello (drums). De instrumentale opening is machtig en symfonisch, maar zodra de dubbele basdrums en de snelle loopjes van Fiorletta van stal worden gehaald, komen de clichés in rap tempo voorbij. Een track als The Killer is compositorisch niet imposant, maar het daarop volgende Can't Dream Anymore met Andy Kuntz is voor mij het hoogtepunt van deze verder niet onaardige plaat. Lione kan mij niet helemaal overtuigen in Voices From The Past. Wat frivolere popelementen treffen we aan in Religious Beliefs, dat verder overigens weer vrij heftig en onrustig is. I'm Bleeding is een mooie ballad met een aardige climax, zowel vocaal als gitaristisch. Nowadays is een heavy progmetalsong met wat subtielere stukken ter afwisseling. De tweede balladTouchin' My Enemy is bijna akoestisch; best een knap werkstuk. De apotheose Unexpected Gift en klokt ruim tien minuten. Fiorletta sluit af met supersnelle loopjes, orkestraal toetsenwerk en vooral veel bombast en vlecht daar tussendoor enkele melodieuze passages.

Simone Fiorletta is een prima gitarist, maar compositorisch niet goed genoeg voor voor de top in het progmetalgenre.