SOUNDS OF PASSION (1986), heruitgave 2cd

21 jaar nadat de lp Sounds of Passion van de Nederlandse band Coda werd uitgebracht, presenteert Centertainment de schitterend uitgevoerde '21st anniversary edition' van dit album verrijkt met bonustracks. Daarnaast een tweede cd met demo’s van het gelijknamige album uit de tijd dat de band nog in een andere bezetting speelde en Sequoia heette. Verder demo’s van tracks die uiteindelijk op de cd What A Symphony (1996) zijn terechtgekomen. Voor alle liefhebbers van klassieke symfo is deze cd een absolute aanrader, want de muziek laat zich vergelijken met die van The Enid, Focus, Finch, soms ook Solution en Kayak. Het geluid is bombastisch en orkestraal met veel tempo- en sfeerwisselingen, fraaie melodielijnen plus talloze gitaar- en toetsensolo’s, waarbij piano, Hammond en Moog hoofdrollen vervullen. Vermeldenswaard is het gebruik van kerkorgel, Mellotron en pedalen, instrumenten die in die tijd voorwaar niet voor elke band bereikbaar waren! Uiteraard is de door zoveel symfoliefhebbers gekoesterde epic ook aanwezig in de vorm van het bijna een halfuur klokkende epos Sounds Of Passion. Sommige stukken hadden afkomstig kunnen zijn van een soundtrack en het is tot op de dag van vandaag een raadsel waarom Erik de Vroomen en zijn kompanen niet konden doordringen tot de gevestigde orde van symfonische en progressieve bands. Anderzijds was de tijdgeest tegen bands als Coda: geen platencontract of onvoldoende budget en promotiemogelijkheden, de sterk tanende belangstelling van het publiek en de vele symfonische bands die een ander, meer commercieel traject kozen zoals Genesis en Yes of al dan niet tijdelijk op hielden te bestaan, zoals Pink Floyd, Emerson, Lake & Plamer, Kayak, Focus, veel Italiaanse bands, Eloy, Novalis, Finch enzovoort. Op wat gesproken teksten na is het eerste halfuur instrumentaal en dat is voor veel liefhebbers een pre, want de zang is en was bij de meeste progressieve bands steeds het zwakste punt. Dat gezegd hebbende moet ik bekennen dat de zang van gitarist Jack Witjes op de single Crazy Fool And Dreamer en het daaropvolgende Defender, absoluut niet slecht is. Integendeel. Tijdens de titeltrack overheerst het Enid-gevoel met af en toe referenties aan Focus (Eruption) en Genesis. De andere originele lp-stukken zijn ietwat commerciëler, zij het dat beide tracks een uitzonderlijk mooi symfonisch slot hebben. Verder is het smaakvolle, deels fretloze baswerk van Jacky van Tongeren opvallend. Hij laat tijdens de bonustrack Central Station met een klassiek stukje solo nog even horen hoe baswerk behoort te klinken. Op de tweede cd is de oerversie van Sounds Of Passion te horen. De verschillen in gesproken tekst, arrangementen en productie zijn heel goed te horen. De keuze van de gebruikte keyboardgeluiden door toetsenist Erik de Vroomen is bijvoorbeeld duidelijk anders en mede daardoor is deze uitvoering een zeer welkome aanvulling. Het instrumentale True Melody is een progjuweeltje en ook de beginselen van What A Symphony mogen er zijn: minder bombastisch en helder misschien, maar wel eerlijke, heerlijke zwaar door toetsen (Mellotron!) gedomineerde symfo. Net als deel 1, wordt ook deel 2 afgesloten met Reverberating Sounds een soort collage van kleine stukjes uit het oeuvre, die deels amper herkenbaar zijn. De heruitgave van Sounds Of Passion is een aanwinst voor de verzamelaar en een uitstekende aanschaf voor de liefhebber die de hand niet op een vroegere versie heeft weten te leggen. Zelfs voor degenen die het album al in hun bezit hadden, voegt deze heruitgave voldoende toe om hem in huis te halen.