DALINETOPIA (NL+E)

Edgar Froese, de leider en het creatieve brein van Tangerine Dream (TD), behoeft eigenlijk geen introductie. Het is niet verwonderlijk dat hij, door de vele uitgaven van TD-albums, nauwelijks tijd heeft kunnen vinden om aan zijn soloalbums te werken. In de nadagen van zijn carrière besloot hij echter dat het weer eens tijd was voor een soloproject. Hij koos als inspiratiebron het werk van Salvador Dali, een man die hij diverse malen ontmoette en die hij tot de grootste schilders van de vorige eeuw rekent. In de tien stukken op Dalinetopia geeft hij zijn eigen interpretatie van tal van beelden uit de surrealistische wereld van Dali. Hij doet dat met elektronische muziek (EM) die bijzonder prettig in het gehoor ligt en die eigenlijk meer op TD lijkt dan de albums van die band in de afgelopen vijftien jaar! Waarmee ik dus eigenlijk zeg, dat de TD uit de jaren negentig en later voor mij niet de band is die ik ooit op handen droeg. Dalinetopia is uitgebracht op zijn nieuwe Eastgate-label en het album komt met zijn merkwaardige en rustige uitstraling weer een heel eind in de goede richting. De gebruikte geluiden komen uit tal van synthesizers die echter niet al te zwaar of bombastisch klinken. Het betreft meest zachte, niet overheersende bastonen en subtiele, maar tegelijkertijd weinig indrukwekkende ritmepatronen. Het geheel klinkt wat sober ingehouden en zeker niet moddervet, zoals sommige oudere albums van TD. Daleroshima heeft een graduele opbouw, waarbij hetzelfde melodietje met wat varianten steeds wordt herhaald. In Dalerozapata klinkt TD uit de jaren tachtig door, alleen de gebruikte geluiden klinken moderner en Froeses gitaar heeft een zachtere en wat lichtere klank dan vroeger. In Dalamuerte klinkt in de verte wat van Kit Watkins (ex-Camel) door; het is een wat melancholiek, klassiek getint orkestraal nummer. Zwoele ritmes zijn te horen in Dalerotica en enkele melodielijnen die aan de Zuid-Europese muziek zijn ontleend, maar die natuurlijk meesterlijk in diverse synths zijn verpakt. Herkenbare sequencerpatronen en opzwepende ritmes kun je beluisteren in Daliesquador. Dit is ook een track met een hoog TD-gehalte. Daluminacion is een heel rustig nummer met piano. Slechts achtergrondgeluiden, beperkte sequences en wat bekkens zijn toegevoegd en ten slotte nog wat drumgeluiden om uiteindelijk in wat meer bombastische TD-stijl te eindigen. Dalagalor heeft een rustige basis met wat snerpende gitaarklanken, maar ook mooie donkere bastonen in een muziekje dat rustig doorkabbelt. Met een knipoogje naar dance opent Daluna met een dansbaar ritme, maar zijn de melodielijnen niet erg origineel; vergelijk het maar met een deuntje van Future World Orchestra. In Dalysisphus hoor je weer diepe bassen en mediterrane ritmes met niet al te veel melodie. De titeltrack tot slot is het meest aansprekende stuk met atmosferische soundscapes over een lekker ritme en met voortdurend wisselende achtergrondakkoorden, dan een roffel gevolgd door fraaie sequences. De muziek is nauwelijks herkenbaar als die van Froese, maar heeft een o zo mooi slot! Van dit kaliber mag oom Edgar er nog wel meer maken!

ENGLISH:

Edgar Froese, the mastermind of Tangerine Dream (TD), hardly needs an introduction. Due to the many TD-releases, it's not surprising that the man could scarcely find time to work on his solo albums. However, in the waning years of his career, he decided it was, again, high time to work on a solo project. As a source of inspiration he chose the work of a man he has met on various occasions and whom he numbers among the greatest painters of the last century, namely Salvador Dali. In ten pieces, Froese embodied his interpretation of numerous artistic images from the surrealistic world of Dali in very pleasant electronic music (EM) that actually sounds more like earlier TD than the last fifteen years of TD! My point, of course, is that the music of TD in the nineties and later really isn't the music that I used to worship. This album, released on Froese's Eastgate label, follows the right direction quite a long way, especially with its remarkably serene imprint. The sounds originate from numerous and not too heavy or bombastic sounding synths with mostly soft, not dominating bass sounds, and subtle, yet at the same time not very impressive rhythm designs. As a whole it sounds a bit restrained and certainly not like some of TD's earlier excessively thick productions. Daleroshima has a gradual build-up in which the same little tune, with some variations, is repeated continuously. In Dalerozopata the sound of TD in the eighties shines through, only the sounds used are more modern and Froese's guitar has a much sweeter and somewhat lighter sound than before. In Dalamuerte you can distantly hear a bit of the style of Kit Watkins (ex-Camel), it's a somewhat melancholic and classically tinted orchestral number. Sultry rhythms in Dalerotica and a few melody lines are borrowed from South European music, and these, of course, are wrapped up masterly in numerous synths. In Daliesquador we find recognizable sequencer patterns and inciting rhythms; also this track resembles TD. It goes on very, very quietly using a piano in Daluminacion with some background sounds. Limited sequences and a few cymbals are added, and, eventually, some more drumbeats enter, to finally end in a more bombastic TD-style. Dalagalor has a tranquil basis and some rasping guitar sounds, but it also has beautiful and dark bass sounds in a tune that quietly ripples on. Winking at the world of dance, Daluna opens with a danceable rhythm, yet the melody lines really are not overly original. Again, deep basses and Mediterranean rhythms with little melody are evident in Dalysisiphus. To conclude, the title track is the most appealing one. It contains atmospheric soundscapes over a nice rhythm and continuously changing background chords, then it enters a ruffle, which is followed by beautiful sequences. The music is barely recognizable as Froese's, but it has such a lovely ending! I hope that Froese makes more music of this caliber in the future, so please, no pension yet!