THE COMPLETE LIBERTY RECORDINGS, compilatie (1969-1970)

Labelmanager Mark Powell van Esoteric Recordings en de zijnen hebben weer eens een vergeten band ontdekt: High Tide, een kwartet rond de uit Newcastle afkomstige gitarist, zanger en voornaamste componist Tony Hill. Via een publishing deal met Apple kwam de band terecht bij Liberty Records dat destijds naar undergroundbands zocht. In 1969 nam de band het eerste album Sea Shanties op. De beperkingen van de toenmalige lp resulteerden in zes tracks. De overige opnamen werden toen niet gebruikt. Het kwartet bestond naast Hill verder uit Roger Hadden (drums, toetsen), Peter Pavli (bas) en Simon House (viool, toetsen), waardoor High Tide eind 1969, samen met de Amerikaanse band The Flock, al een violist (Jerry Goodman) in de gelederen had. Dat was in die tijd een exceptionele bezetting. Terwijl je bij de eerste tonen denkt met een alternatieve versie van Black Sabbath te maken te hebben, heeft de viool een iets prominentere rol in de tweede track Death Warmed Up. Dat nummer heeft een donkere naar folkmuziek neigende stijl met vervormde gitaren en een echt undergroundgeluid. Zowel het derde als het vierde nummer is deels rustig en licht psychedelisch wat verklaart waarom twee leden van de band later bij respectievelijk Hawkwind en Robert Calvert zouden spelen. Viool, zang en gitaren spannen samen in Missing Out, een psychedelisch maar tegelijkertijd ook heavy nummer. De laatste track Nowhere had op een vroeg album van Kansas kunnen staan.

Het tweede gelijknamige album uit 1970 klinkt wat minder rauw en de viool speelt een belangrijkere rol. Blackman Cries Again bestaat voornamelijk uit gitaar- en vioolsolo’s met twee akkoorden. Interessanter, veel gevarieerder en meer proggy klinkt The Joke met aardig orgelspel op de achtergrond. Saneonymous is een lange maar samengestelde track waarbij een deel klinkt als een jamsessie, waarbij gitaar en viool lekker los mogen gaan, maar waarin de viool niet steeds even zuiver klinkt. Het wat rustiger en melodieuzer einde wordt ondersteund door orgelspel. De toegevoegde track is een bewerkte vroege demo, waarin de gitaar in het eerste stuk niet perfect gestemd is maar het progressieve element wél nadrukkelijk aanwezig is. Eind 1970 hield High Tide op te bestaan. De derde cd bevat daarom alleen demo’s en studiosessies. Dilemma is misschien wel de beste track uit het gehele oeuvre. Het is een prima demonstratie van de potentie van deze band die hier klinkt als een kruising tussen The Moody Blues en Black Sabbath. Die laatste is ook in de vierde track goed te herkennen evenals Rush overigens.