CD

Voor een band die al achttien jaar bestaat, is een productie van vijf albums niet echt indrukwekkend. Het Noorse Magic Pie levert echter steevast topkwaliteit, getuige de twee ‘vette krenten’ voor de eerste twee albums en de tipnoteringen die de overige twee albums meekregen van de recensent in iO Pages. Ook nu is het weer raak. De vijf tracks op Fragments Of The 5th Element zijn goed voor ruim drie kwartier puur luistergenot, want de heren zijn verbluffend goed op dreef onder aanvoering van gitarist-componist en producer Kim Stenberg.

Het Amerikaanse gezelschap IZZ, genoemd naar de bijnaam van honkballer Jason Isringhausen van The New York Mets, is alweer ruim twintig jaar actief. Don’t Panic is het negende studioalbum van de band rond de broers Tom Galgano en John Galgano. IZZ maakt typisch Amerikaanse progrock die qua stijl, zeker in de openingstrack, heel dicht in de buurt komt van die van de landgenoten van Spock’s Beard tijdens de periode met Neal Morse.

De Zweedse band Siena Root haalt de inspiratie voor zijn muziek uit een combinatie van blues, gitaarrock en psychedelische hardrock van de late jaren zestig en de vroege jaren zeventig. Alle composities zijn van de vier bandleden die ook alle vier de zang voor hun rekening nemen. A New Day Dawning is een heruitgave van het debuutalbum uit 2004 van deze band die al in 1997 werd opgericht.

Zsolt Szíjártó (ex-Omen) is a Joe Satriani-kloon. Daarbij zou ik het kunnen laten voor de recensie van Stoppos A Galaxasban (Hitchhiker In The Galaxy), een album van deze Hongaarse gitarist. Maar zou dat deze begenadigde gitarist eer aan doen? Zeker niet, want al lijkt voor menig progliefhebber de muziek van gitaarvirtuozen allemaal op elkaar, toch valt er wel iets meer te vertellen over de tien composities op dit relatief korte plaatje. Het album klokt slechts 37 minuten.

Teramaze is een band uit Melbourne, Australië opgericht in 1993. Men was een aantal jaren van de radar verdwenen, maar sinds 2008 is de band weer actief. Voormalig zanger Brett Rerekura is weer terug en levert een uitstekende bijdrage met zijn lichtvoetige, warme stemgeluid. De band kende de nodige bezettingswisselingen, maar de centrale figuur was en is gitarist Dean Wells.

Drie jaar na Too Late To Hate, het eerste studioalbum van Lucifer’s Friend sinds 1981, zijn de oprichters van de in 1970 opgerichte band terug met Black Moon, een splinternieuw album gevuld met tien melodieuze songs in de welbekende traditie van de band.

Het derde album van het Franse Qantice is geen doorsnee progmetal-album. Niet alleen heeft de band een uitstekende zanger in de persoon van de Zweed David Åkesson, maar men heeft bovendien een violiste in de gelederen. Door de trompet − bespeeld door Åkesson – wordt een extra dimensie toegevoegd aan de standaard dubbele basdrums, de neurotisch aandoende zware gitaarmuren en de snelle loopjes van (bas)gitaar en ‘orkest’.

Het Finse kwartet Death Hawks rond zanger Teemu Markkula maakt heel prettige muziek. Psychic Harmony is het vierde album van dit gezelschap dat in 2011 werd opgericht. Het album biedt een alleszins melodieus geheel met een goede zanger en composities die diverse elementen uit de pophistorie bevatten.

De in 2001 in Parijs opgerichte band Inhepsie brengt met Onirique zijn vierde album uit en het aardige is dat alle vier de albums met een ´O´ beginnen. Franse poëzie is de basis voor de teksten en de toevoeging van sologitarist Adrien Rougé is een zeer goede keuze. Hij maakte in het prille begin ook al deel uit van de band.