DEREK SHERINIAN, Psychotic Symphony

Sinds 2010 hadden Derek Sherinian en Mike Portnoy - ook bekend als The Del Fuvio Brothers - al plannen ooit samen originele muziek te schrijven en een band te vormen. Sherinian vormde na zijn ontslag bij Dream Theater in 1999 Planet X en maakte deel uit van Platypus, een supergroep waarmee hij twee albums opnam. Na 2001 ging hij een aantal jaren op tournee met Billy Idol. Deels in diezelfde periode maakt hij met Planet X twee albums en bracht tussen 1999 en 2011 ook nog eens zeven soloalbums uit. In 2010 werd Black Country Communion gevormd. Na enkele albums en een dvd leek deze supergroep met Glenn Hughes, Joe Bonamassa en Jason Bonham vanwege het drukke tourschema van Joe Bonamassa geen bestaansrecht meer te hebben, maar na een stilte van vier jaar is inmiddels een nieuw album uitgebracht en staan er concerten gepland voor begin 2018. Mike Portnoy is tijdens zijn periode bij Dream Theater ook terug te vinden bij Transatlantic, Liquid Tension Experiment en OSI en na zijn terugtreden uit Dream Theater in 2010 ook bij Avenged Sevenfold. De laatste jaren is hij een vaste waarde in de Neal Morse Band. Ook maakt Portnoy deel uit van de supergroepen Adrenaline Mob en Flying Colors. Portnoy, Sherinian en Sheehan deden tussen 2012 en 2014 een aantal concerten met instrumentale versies van nummers uit hun respectievelijke bands. Verder formeerden Portnoy en Sheehan samen met Ritchie Kotzen The Winery Dogs, maar hoewel niet officieel ontbonden is dit trio niet actief gebleven na hun twee albums uit respectievelijk 2013 en 2015. Sheehan kende Jeff Scott Soto al decennia en Ron Thal speelde al met Jeff Scott Soto in The Band Of Brothers. Ron 'Bumblefoot' Thal overleefde een zwaar auto-ongeluk en in 2014 werd bij hem een tumor verwijderd, maar te horen aan zijn bijdragen op het debuutalbum Psychotic Symphony van Sons Of Apollo is hij weer helemaal terug. Bezig baasje Derek Sherinian geeft een toelichting op het album.

Hallo Derek, gefeliciteerd met jullie nieuwe album! Als ik jouw bezigheden zo op een rijtje zet vraag ik me af met hoeveel uren slaap je toe kunt…

"Ach, dat ligt zo rond de zes uur maar weet je, als je zoveel plezier hebt in wat je doet, voelt het niet als werk en dat maakt het leven van een muzikant als ik wel heel aangenaam!"

Je hebt grote plannen met Sons Of Apollo, maar je gaat over enkele maanden ook met Black Country Communion op tournee. Jeff Scott Soto heeft een nieuw album uit, Mike Portnoy is ook in de weer met onder meer Neal Morse Band en Billy Sheehan met Mr. Big. Is dat allemaal nog te combineren?

"Iedereen die bij deze band betrokken is, realiseert zich dat deze band groter kan worden dan waar ieder van ons mee bezig is of is geweest en we zijn allemaal beretrots op dit album. We hebben ons allemaal gecommitteerd aan een wereldtournee die we volgend jaar gaan doen en die ons in alle uithoeken van de wereld zal brengen, alle nieuws over deze tour zal via onze website en andere social media te vinden zijn. Vast staat dat onze eerste show tijdens de Cruise To The Edge zal zijn, daarna toeren we in de VS en vervolgens gaan we naar Europa voor de grote festivals."

Was God Of The Sun, de openingstrack, de enige die min of meer klaar was? Hoe moet ik mij het werken aan de andere stukken voorstellen?

"Toen Mike Portnoy en ik besloten om dit te gaan doen, had ik al een aantal ideeën uitgewerkt in mijn studio. De meest complete demo was God Of The Sun en die heb ik aan Mike laten horen. Die vond het nummer geschikt als openingstrack en daaraan is ook vrijwel niets veranderd. De overige ideeën en vooral ook die van Bumblefoot zijn ingebracht in de studiosessies en daar hebben we als team, als band aan alle muziek gewerkt. Toen die opgenomen was hebben Mike en ik met Jeff Scott Soto alle zanglijnen en teksten gemaakt en omdat de muziek naar ons idee een erg hoog kwalitatief gehalte heeft, lag er nogal wat druk bij ons en vooral bij Jeff om met dito teksten te komen en wij vinden dat ie fantastisch werk geleverd heeft!"

De songs zijn dus voor het leeuwendeel een groepsproces geweest. Hoe bewaren jullie materiaal wat al geschreven is en hoe lang hebben jullie aan dit album gewerkt? Waarom heeft het zeven jaar geduurd voordat het uitkwam?

"Kwestie van timing. We hadden en hebben nog steeds onze eigen bezigheden, maar tot 2017 liepen onze schema’s te ver uiteen om er voor de volle honderd procent aan te kunnen werken. Nu was de tijd rijp en hier staan we ‘ready to kick some ass’! Van begin tot eind hebben we ongeveer een periode van vijf maanden alle werkdagen in de studio gewerkt. We schrijven vandaag de dag niets meer uit: alles gaat op gehoor en dat is het grote voordeel als je met zulke doorgewinterde muzikanten werkt als deze. We horen, we spelen en we nemen op, dat is hoe we composities maken en die arrangeren."

Op het album meen ik invloeden van The Beatles, UK (Allan Holdsworth), Deep Purple en uiteraard Dream Theater te horen. Kun je zeggen waar de inspiratie nog meer vandaan komt? Wat was de bedoeling toen jullie overeen kwamen een album met originele muziek op te nemen?

"We voelden dat we met dit stel mensen heel veel zouden kunnen bereiken en we zijn er allemaal van overtuigd dat dit het beste is wat wij als individuele artiesten tot nu toe hebben gedaan. We zijn supergemotiveerd en we worden ook erg enthousiast van alle kritieken en meldingen uit de interviews tot nu toe. Sons Of Apollo kun je met recht een supergroep noemen, want ieder van ons is een virtuoos op zijn instrument. We hebben een dijk van een zanger en daarmee hebben we muziek opgenomen, zoals die nog niet eerder werd gepresenteerd: de combinatie van de weergaloze techniek van Dream Theater en de krachtige rocksongs zoals bij andere bands is naar ons idee volstrekt uniek. Van meet af aan was het doel een zo goed mogelijk album maken met originele muziek. Natuurlijk zijn er dan invloeden te horen van de artiesten waarmee we zelf opgegroeid zijn en van de bands waar we in spelen of gespeeld hebben. Mijn albums waren soms wat meer richting jazzrock, maar sommige ook weer meer richting metal. Als producers hebben Mike en ik in onze beleving de perfecte mix weten te vinden tussen progressieve rock, classic rock en hard rock."

Soto begon zijn carrière bij Yngwie Malmsteen, maar hij zong daarna onder meer in Talisman, Journey, Takara, bij Axel Rudi Pell en in Soul Cirkus. Daarnaast heeft hij ook nog een drukke solocarrière met een eigen band. Hoe is hij aan boord gekomen?

"Dat was Mikes idee. Hij wilde Jeff er graag bij hebben en toen we met hem aan het werk gingen, was het voor alle partijen direct duidelijk dat hij de perfecte man zou zijn. Nu kun je eindelijk horen wat een fenomenale zanger hij is nu hij geweldige composities kan zingen! Wij wilden graag dat hij zou kunnen laten horen hoe hij songs kan vertolken, zodat hij niet als sommige idioten in het hardrockgenre hoeft te forceren, maar dat zijn zang en teksten heel ‘cool’ en met een rock-'n-roll 'feel' worden gebracht en die toch prettig in het gehoor liggen. Mike en ik voelen elkaar uitstekend aan en hebben dezelfde smaak als het op het juiste geluid aan komt, daarom werken wij zo snel en goed met elkaar."

Ron ‘Bumblefoot’ Thal heeft een moeilijke periode achter de rug na een auto-ongeluk en hij is bovendien geopereerd aan een tumor. Is alles nu oké? Was het voor jou de eerste keer dat je met hem  werkte?

"De eerste keer dat ik Bumblefoot ontmoette was bij de eerste opname- en jamsessie en ik kreeg het gevoel alsof ik een lang verloren broer teruggevonden had. Deze man is zo steengoed en zo creatief dat ik me zeer bevoorrecht voel dat hij in onze band speelt. Hij speelt ook op een dubbelnekgitaar waarbij hij vooral op de bovenste helft speelt: een gitaar met een fretloze hals. Naar mijn idee volstrekt uniek. Ik heb nog nooit iemand op een dergelijke gitaar horen spelen. Dat vind ik zelf ook het magnifieke bij Sons Of Apollo: iedereen heeft zijn eigen karakteristieke geluid de mogelijkheid om dat geluid te laten horen in onze gezamenlijk gecreëerde muziek."

Op de promotiefilmpjes is te zien hoe jullie werken en in de studio stond een meer dan indrukwekkend arsenaal aan keyboards. Heb je die werkelijk allemaal gebruikt? Als ik die opstelling vergelijk met die van Jordan Rudess die elk denkbaar geluid vroeger uit zijn Kurzweil K2600 Synthesizer haalde en thans uit de Korg Kronos - uiteraard gecombineerd met heel veel software - dan rijst de vraag waarom er tussen jullie instrumentarium zulke grote verschillen bestaan?

"Niet alle keyboards die daar stonden opgesteld heb ik gebruikt, maar de meeste wel. Ik gebruik echte instrumenten. Ik ben een rockmuzikant. Ik zou niet weten hoe je Jordan Rudess (Dream Theater) moet noemen. Ik gebruik geen apps, computers, virtuele synthesizers of andere gadgets, bij mij zijn het alleen en uitsluitend echte instrumenten met echte versterkers! Het geluid van een B3 met Leslie die door een Marshall wordt versterkt, kun je mijns inziens met geen gadget of computer evenaren of zelfs maar benaderen. In mijn beleving gaat zonder dat echte geluid de muziek flets klinken en zeker als je er een heavy gitaar bij hebt, moeten ook de keyboards lekker ronken en niet een gekunsteld flutgeluid hebben. Het moet vet en heavy klinken en niet als een computergame of een carnaval! Mijn geluid moet vol zijn, leven en kunnen meekomen met een rauw vervormd gitaargeluid als dat van een Zak Wylde. Dat heb ik gedurende mijn loopbaan wel geleerd. Ik ben opgegroeid met gitaristen als  Randy Rhoads en al heb nog steeds niet het ultieme geluid gevonden, maar ik ben er zo langzamerhand wel erg dichtbij gekomen. Vrijwel alles wat ik heb gebruikt op het album kan ik overigens ook meenemen op tournee."

Vanwaar de titel Psychotic Symphony? Is er enige relatie met de band Psychotic Waltz? Wie bepaalde het artwork?

"Die tweede vraag zeker niet. Nee, het is gewoon een fragment uit de tekst van Lost In Oblivion die bij mij bleef hangen en die we uiteindelijk als pakkende titel hebben gekozen. Het artwork is voornamelijk op basis van een idee van Mike."

De laatste track, de epic Opus Maximus, is die zo als geheel gecomponeerd of tot stand gekomen door kundig lijmen van Mike en jij uit bestaande fragmenten?

"Deze track is wel degelijk als geheel geschreven. De ideeën bleven komen en zo namen we dat hele middenstuk op in een tijdsbestek van twee à drie dagen, steeds een volgend segmentje. Dat is het mooie van het werken met klassemusici met dezelfde focus: het gaat als vanzelf. We lieten gewoon onze fantasie de vrije loop, speelden en keken waar het toe zou leiden."

Hoe zijn jullie bij InsideOut Music terechtgekomen? Kan het label jullie voldoende promoten in de VS?

"We hebben al jaren een uitstekende relatie met Thomas Waber. We geloven in zijn visie en zijn capaciteiten en dus voelden we ons heel erg op ons gemak om met InsideOut in zee te gaan. We hebben er alle vertrouwen in dat men goed werk zal doen voor ons in de VS. Uiteraard is Europa erg belangrijk voor ons. We hebben daar een solide fanbase en ons management en onze platenmaatschappij zitten daar."

Zijn er songs op dit album die een speciale betekenis voor je hebben? Had je Deep Purple in gedachten bij het begin van Divine Addiction?

"Eigenlijk zijn ze allemaal speciaal elk op eigen waarden en karakteristieken, maar God Of The Son is voor mij extra speciaal omdat ik daar de belangrijkste componist van ben, maar ik vind Labyrinth ook een progressief juweeltje. Jon Lord was een van mijn favoriete toetsenisten in de hardrock en inderdaad is dit mijn manier om als het ware zijn fakkel over te nemen en mee te dragen naar 2017 en verder. Dit album bevat iets voor iedereen zou ik zeggen, de perfecte mix tussen rock-'n-roll en ‘strategic wankery’. De songs liggen lekker in het gehoor, maar bevatten op de juiste momenten virtuoze staaltjes soleren van de diverse muzikanten."

Komt er een opvolger voor Psychotic Symphony of misschien een live-cd of zelfs dvd?

"Absoluut! We gaan vrijwel het hele jaar 2018 op tournee, misschien zelfs ook nog een stukje in 2019. Mike en ik zijn niet in dit bootje gestapt voor één enkel album, maar echt voor de lange termijn dus een tweede album komt er wat ons betreft zeker en heel wel mogelijk ook iets van een liveregistratie. Wij zien voor deze band een grootse toekomst weggelegd en we willen hier zo lang mogelijk mee doorgaan!"