ANDY LATIMER, A Nod And A Wink

Camel mag gerust worden beschouwd als een van de grondleggers van de symfonische rockmuziek. De belangrijkste karakteristiek van het Camel-geluid is de gitaar van  Andy Latimer - meestal een Gibson Les-Paul. Als enige overgebleven lid van de originele bezetting met toetsenman Peter Bardens, bassist Doug Ferguson en drummer Andy Ward hield hij Camel tot op de dag van vandaag overeind. Ooit begonnen in 1971 met een eerste liveshow in het voorprogramma van Wishbone Ash, lijkt er nu een eind te zijn gekomen aan de optredens van Camel. De Farewell Tour zegt wat dat betreft genoeg. Voor de show in Lucky te Rijssen was Andy bereid om toe te lichten waarom en of dit ook het einde van Camel betekent.

Andy, klaarblijkelijk wil je stoppen met liveshows. Is dat werkelijk zo en betekent dat ook het einde van Camel?

"Nee hoor, zeker niet het einde van Camel. Ik zal echt wel muziek blijven schrijven en A Nod And A Wink zal zeker niet het laatste Camel-album zijn. De tournees zijn echter voor met name Susan Hoover, mijn levenspartner, tekstschrijver en manager, maar ook voor mij een te grote belasting. We moeten alles zelf organiseren: de bezetting van de band, oefensessies, reisboekingen, contracten met de podia, geluidsinstallaties, overnachtingen, enzovoorts. Ik merk fysiek dat ik dagelijks optreden, zeker als dat enkele weken achtereen is, amper meer volhoud. Ik ben nu 54 en mijn gezondheid is helaas niet meer wat het geweest is. Bovendien lijkt er een soort vloek te rusten op de tournees van de laatste jaren. Tijdens de voorbereidingen voor de Rajaz-tour werden we eerst geconfronteerd met het plotselinge vertrek van onze drummer Dave Stewart, vervolgens kreeg mijn vrouw vlak voor de tour een zwaar ongeluk en tijdens de tour moesten we de planning van de concerten in Zuid-Amerika herzien, omdat een aantal concerten moest worden afgelast toen tijdens de tour onze nieuwe Frans-Canadese drummer Denis Clement in elkaar stortte vanwege, zo bleek later, een zeer nare virusinfectie. Diezelfde tour moesten we in Europa al improviseren vanwege het feit dat ik zelf niet kon zingen. Vlak voor deze laatste tour zou beginnen kreeg de vrouw van Guy LeBlanc acute hartproblemen, waardoor uitstel noodzakelijk was. Uiteindelijk hebben we besloten dit najaar toch op tournee te gaan, met in Amerika Tom Brislin als vervanger van Guy en in Europa met Ton Scherpenzeel van Kayak. Alsof dat nog niet genoeg was, moesten we het recentelijk ook nog zonder onze tourmanager stellen, omdat die met hartklachten naar huis ging, dus zijn taken heb ik er ook nog bij! Dan heb je nog zoiets als het kostenplaatje. Omdat we alles in eigen beheer doen, moet zo’n tour financieel wel kunnen en ook dat is een reden om zeer terughoudend te zijn. Op zich vind ik het heerlijk om voor publiek te spelen, dus mocht zich in de toekomst toch weer een gelegenheid voordoen dan zal ik dat zeker niet nalaten."

Is je vrouw geheel hersteld van dat vreselijke ongeval met een van jullie paarden?

"Als ik daar nog aan denk! Het gebeurde vlak voor mijn ogen. Ik wilde Susan wat vragen, terwijl ze met de paarden bezig was. Kennelijk werd ze even afgeleid en tegelijkertijd schrok het paard ergens van, maakte een geweldige sprong en belandde boven op Susan! Hij zat letterlijk op haar! Gevolg was een gecompliceerde, meervoudige bekkenfractuur met inwendige bloedingen. Levensgevaarlijk gewond is ze met spoed per helikopter naar het ziekenhuis gebracht. Hoewel niet voor honderd procent is ze toch wonderbaarlijk snel hersteld. Ze werkte de laatste tijd 20 uur per dag ter voorbereiding van deze tour en is in alle opzichten een zeer speciale vrouw!"

Even terug in de gecheidenis: van 1964 tot 1968 zat je samen met je broer Ian in de The Phantom Four. Speelt hij nog?

"Jazeker! Hij speelt nog steeds in een band, maar op een bescheiden niveau. Toen The Phantom Four uit elkaar viel en ik met Doug Ferguson en Andy Ward The Brew vormde, heeft hij nooit meer de ambitie gehad om de muziek in te gaan."

Je hebt al die jaren contact gehouden met alle ex-Camelleden van het eerste uur?

"Klopt. Met Peter Bardens had ik regelmatig telefonisch contact, zeker in de periode dat hij ten gevolge van zijn ziekte achteruit ging. Ook met Doug en Andy ben ik steeds in contact gebleven, hoewel Andy met Doug geen woord meer heeft gewisseld sinds Doug de band in 1977 verliet! Toen we bij elkaar kwamen voor het maken van de dvd Curriculum Vitae moesten er wel wat plooien worden gladgestreken, maar tot mijn opluchting was dat in een oogwenk gebeurd en voordat we het wisten praatten we over de dagen van de The Brew en zoals je op de dvd kunt zien hebben we heerlijk zitten jammen."

Behalve nooit eerder uitgebrachte oude opnames van The Brew, zijn er dus nu ook van recente datum. Zijn jullie van plan daarmee iets te gaan doen?

"Zou zo maar kunnen! Het is nog wat prematuur om daarover uitspraken te doen, maar het plezier was van dien aard dat ik het zeker mogelijk acht."

Je hebt Andy Ward na zijn zelfmoordpoging in de periode van de Nude-tour in 1981 de kans gegeven om te herstellen, maar toen hij zijn drugs- en alcoholproblemen niet de baas bleek te kunnen worden, heb je hem via een procedure in 1983 moeten ontslaan. Toen hij later met Pete Bardens weer opdook in Mirage, heb je toen overwogen hem opnieuw aan te nemen? Wat vond je eigenlijk van dat initiatief?

"Andy is op zich een goede jongen, maar tijdens een tournee is hij gewoon totaal ongecontroleerd. Vroeg of laat in een tour flipt-ie en dan heeft de rest van de band een probleem. Daarom was het voor mij uitgesloten om hem weer aan te nemen. Het merkwaardige is, dat ik zowel Andy als Pete kort voor het oprichten van Mirage nog sprak en dat zij er toen met geen woord over repten. Kennelijk waren ze bang dat ik een blokkade zou opwerpen. Die vrees was geheel ongegrond, want in de eerste plaats hebben ze net zoveel recht om Camel-nummers te spelen als ik en bovendien wist ik honderd procent zeker dat deze band uit elkaar zou vallen. Pete en Andy mogen elkaar namelijk niet echt en Pete duldt geen toetsenist naast zich, dus toen ik hoorde dat Dave Sinclair (ex-Caravan) ook van de partij was, wist ik gewoon zeker dat Mirage in die bezetting geen lang bestaan beschoren kon zijn."

Recentelijk heeft Decca (Deram) een aantal remasters uitgebracht met interessant bonusmateriaal. Je hebt daar kennelijk niet de rechten van. Verandert dat in de toekomst nog en hoe is de verkoop van A Nod And A Wink tot nu toe?

"Ik ben heel tevreden met de verkoopcijfers van dat album en wat die remasters betreft: dat gaat inderdaad buiten ons om. We krijgen daar maar heel weinig royalties van en als we ze zelf hadden kunnen verkopen, zouden we ze nooit voor de prijs hebben kunnen aanbieden, waarvoor ze nu in de schappen liggen! Goede opmerking trouwens, wat die rechten betreft. Ik zal eens gaan uitpluizen of we die bij leven ooit terugkrijgen, maar ik ben bang dat we toentertijd gewoon een ongelooflijk slecht contract getekend hebben!"

De laatste twee albums zijn grotendeels geïnspireerd door tragische gebeurtenissen, zoals het overlijden van je vader Stan(ley) en dat van Pete Bardens. Die albums bevatten veel emoties en melancholie. Zal er ooit nog een lichtvoetig en vrolijk Camel-album verschijnen? Hoe ga je bij het schrijven van muziek te werk? Is het inderdaad zo dat je veel materiaal over hebt?

"Fox Hill is toch een vrolijke deun? Maar nee, je hebt gelijk. Ik schrijf nu eenmaal mijn beste muziek als ik diep in de put zit. Toen ik in 1986 bij drie platenmaatschappijen in Engeland aanklopte en te horen kreeg dat mijn muziek niet interessant voor hen was ik te oud was, heb ik bijna een jaar lang met mijn ziel onder de arm gelopen. De basis voor Dust And Dreams is in die tijd geschreven. Bij de composities begin ik meestal met een melodie op de piano of keyboard, soms op gitaar. Die worden opgenomen op een simpele tape. Vervolgens voeg ik instrumenten toe, gebruik makend van een drumcomputer en als ik na aantal malen luisteren nog steeds tevreden ben, gaan de andere jongens met deze vrij eenvoudige demo aan de slag. Met muziek die ik niet wil gebruiken doe ik in principe niets: anders had ik die niet afgekeurd!"

Een loopbaan met tal van procedures, veel bezettingswisselingen, een gedwongen verhuizing van Engeland naar Amerika en noodgedwongen een eigen bedrijf. Als je terugblikt, was het je dan allemaal waard?

"Dat is een goede vraag... Muzikaal gezien denk in eigenlijk wel. Bovendien had ik dan nooit zoveel goede en interessante musici als Ton Scherpenzeel ontmoet. Toen we in Engeland geen platendeal kregen en we ons huis voor een goede prijs konden verkopen, kregen we de kans om in Californië opnieuw te beginnen. Eerst in een flatje, daarna een simpel huis waarvan we de garage ombouwden tot studio. Daar is Dust And Dreams in eigen beheer opgenomen. Van marketing hadden we echter geen kaas gegeten. Met name door het Nederlandse Bertus en vanwege een schare trouwe fans is door de verkoop van Dust And Dreams ons bedrijf Camel Productions in het zadel geholpen. Nu wonen we mooi en met vele dieren om ons heen, maar we hadden liever zonder al die procedures en het noodzakelijk ontslaan van sommige bandleden gekund!"

Was het moeilijk om voor deze tour om een setlist op te stellen en gaat Camel bij het laatste concert nog iets speciaals doen? Worden er nog opnames gemaakt?

"De setlist was dit keer heel lastig. Meestal doen Colin Bass en ik een voorstel, maar soms passen we aan op basis van ideeën van andere bandleden of de crew. Er staan geen spectaculaire verrassingen op het programma en inderdaad, in Amerika zijn al opnames gemaakt, waarvan waarschijnlijk een dvd zal worden uitgebracht. Ook in Spanje zijn opnames gemaakt. Mogelijk komt op basis daarvan nog een live-album uit."

Met deze zaken in het vooruitzicht is het verhaal van Camel nog lang niet afgelopen!!

Discografie:

Camel (1973)

Mirage (1974)

The Snow Goose 1975)

Gods Of Light (Live) (1975)

Moonmadness (1976)

Rain Dances (1977)

Breathless (1978)

A Live Record (Live, 2cd) (1978)

I Can See Your House From Here (1979)

On The Road 1981(Live) (1981)

The Single Factor (1981)

Nude (1982)

Stationary Traveller (1984)

Pressure Points (Live cd+dvd) (1984)

Dust And Dreams (1991)

On The Road1972 (live) (1992)

Never Let Go (Live, 2cd) (1993)

Harbour Of Tears (1996)

Coming Of Age (Live, 2cd+dvd) (1998)

Rajaz (1999)

The Paris Collection (Live) (2001)

Lunar Sea (Compilatie) (2001)

A Nod And A Wink (2002)

Curriculum Vitae (dvd) (2003)