VALENTINE

Jarenlang was Valentine, ofwel de band rond Robby Valentine, onzichtbaar in eigen land. Terwijl in Japan diverse albums werden uitgebracht na de eerste twee albums uit de jaren tachtig, moesten de Nederlandse fans zich behelpen. Daar is nu een einde aan gekomen. Valentine schittert opnieuw op de vaderlandse podia en met Androgenius heeft Robby een ijzersterk visitekaartje afgeleverd waaruit maar weer blijkt dat veel muziek tijdloos kan zijn.
Vele van zijn oude nummers kregen op dit dubbelalbum nieuw elan en een frisser geluid en klinken beter dan ooit tevoren. Met uitstekende muzikanten die hem terzijde staan waren de verwachtingen dan ook hoog gespannen voor dit ‘CD presentatie’ concert. Want met een kort gekapte André Borgman (ex-After Forever) als drummer, een charmante maar ook erg goede bassiste Lilo (ex-Cirrha Niva, DIAL), Cyril Whistler op gitaar en violtar en als achtergrondzanger en extra toetsenman Johan Willems, kon de avond op voorhand al niet stuk. Met als speciale gasten Jeff Scott Soto, die net als Robby een grote Queen-fan is, Peter Stryker, Rob Winter, Marlies Schuitemaker en danseressen, de “Bobettes”, was het op het podium dan ook een drukte van belang.
Robby had aan elke korte zijde van het podium een opstelling met keyboards zodat hij niet alleen als frontman in het midden, al dan niet met gitaar, kon schitteren maar ook beurtelings links en rechts op zijn toetsen tekeer kon gaan.

De show mocht er inderdaad zijn. Zeer afwisselend flitsten uitstekende uitvoeringen van zowel oude als wat nieuwere nummers voorbij en vooral in de tweede helft kwamen de gasten beurtelings langs: Peter Stryker in Fear Of Heights en het sterke Make Way (For The Messenger), Jeff Scott Soto in de Queen klassieker Love Of My Life, beurtelings gezongen door Soto en Valentine, die het nummer op de piano begeleidde. Verder zong JSS nog No Turning Back, waarin ook Rob Winter, de huidige Marco Borsato Band gitarist, van de partij was. Hij speelde vroeger in de band van Robby.
In Save Myself en de eerste toegift A New World een zeer geëngageerde zangeres Marlies Schuitemaker, tevens een verdienstelijke rol als één van de danseressen, die alles leek te geven. Halverwege de show hanteerde Robby de bas en mocht Lilo het bekende Abba nummer S.O.S zingen, waarin Whistler tevens een demonstratie gaf op een nieuw instrument: de violtar. Dit lijkt wat op een uitgeklede elektrische viool maar heeft qua sound verrassend veel weg van een apart gitaargeluid.
Het gevoelige en emotionele Dear Dad, een ode aan Robby’s vader, werd indrukwekkend neergezet. Het prachtig stukje klassiek pianospel tussendoor van de frêle en wat verlegen muzikant was evenzeer indrukwekkend.
Met kraker Rock Me Like A Hurricane in de tas kwam aan het eind van de avond één van Robby’s grootste hits voorbij met een mooie gitaarsolo van Rob Winter: Over And Over Again.

Dit laatste was ook mijn gevoel toen ik huiswaarts keerde: dit mag nog vaak herhaald worden! Fijn dat Valentine weer op de Nederlandse podia is teruggekeerd en nu is het wachten op echt nieuw studiowerk!