SPORTPARK BOSHOVEN, Weert, (met onder meer: IRON MAIDEN, URIAH HEEP, MARILLION en AC/DC)

25 jaar BOSPOP. Dat moest gevierd worden! Een keur van eersteklas artiesten was gecontracteerd om dit vijfde lustrum op te luisteren. Een zeer gevarieerd programma met op zaterdag in de tent respectievelijk Cannery Row, Vido, The Sheer, Last Supper, Hayseed Dixie en een bomvolle tent met De Dijk.

Op het hoofdpodium opende V-Male, gevolgd door een geëngageerd spelende Peter Frampton (zie foto links) en zijn band. De routinier verraste vriend en vijand met een puike set en liet horen dat hij zowel zang als gitaarspelen nog niet verleerd was!

Daarop was er een jazzrock georiënteerd optreden met veel onnavolgbaar gitaargefreak van Steve Lukather (Toto) en zijn band. Een aanstekelijke en oerdegelijke show van Uriah Heep met nummers als July Morning, Gypsy, Look At Yourself,  Lady In Black, Sunrise, Cry Freedom en Easy Livin' steevast teruggrijpend naar de glorietijd van de jaren zeventig. Ook de nieuwe klassieker Between Two Worlds stond echter als een huis en zanger-frontman Bernie Shaw (zie foto rechts) blijft gewoon erg goed zingen!

De volgende band op het podium was Marillion. Eigenzinnig als de band is, was de setlist verrassend te noemen en ondanks de hinderlijke zoemtoon zo hier en daar kwamen de nodige tracks van Marbles voorbij, maar ook een uitstekend gebrachte versies van Man Of A Thousand Faces, Cover My Eyes en vooral het wonderschone Easter: Is Marillion geen festivalband? Vergeet het maar, want Pete Trevawas, Steve Rothery, Mark Kelly, Ian Mosley en Steve Hogarth - die het niet kon laten in de steigers te klimmen - brachten hun boodschap uitermate goed over en kregen daarvoor eenzelfde respons van het publiek.

Het optreden van Roger Hodgson vond ik verrassend goed. Naast een fluweelzacht nieuw nummer bracht hij ook een bloemlezing uit zijn periode met Supertramp met onder meer Give A Little Bit, Take The Long Way Home, School, Hide In Your Shell, Logical Song en Dreamer. Hodgson begeleidde zichzelf op de twaalfsnarige gitaar, de vleugel en een keyboard waarmee hij het publiek uitzonderlijk goed wist te vermaken. Met slechts af en toe een gastsolist op saxofoon en mondharmonica maakte Roger eens te meer duidelijk hoeveel invloed hij op het succes van Supertramp heeft gehad. Het slotakkoord werd verzorgd door de Joe Cocker, de zanger op leeftijd. Uw recensent was niet de enige die voortijdig afhaakte, niet vanwege het gebrek aan kwaliteit, maar vanwege de muziekstijl.

De volgende dag was het ouderwets genieten in de toen al bomvolle tent met dé coverband van AC/DC: het Nederlandse Action in DC, die er een waar feest van maakten.

Terwijl SQY Rocking Team het spits afbeet op het hoofdpodium, was de volgende kraker alweer in de tent bezig:  de aanstekelijke countryrock à la Lynyrd Skynyrd van White Cowbell Oklahoma. Dan op het hoofdpodium onverwacht degelijke en spetterende powermetal van Dragon Force, gevolgd door de zeer eigenzinnige folkmetal van het Duitse In Extremo: een soort Rammstein met een volksmuzikaal randje en een prachtig show compleet met vuur en vlammen.

In de tent sloeg ik Mastodon en Overkill over, want de aandacht ging op het hoofdpodium uit naar Masterplan en  het Nederlandse paradpaarje van de gothic rock Within Temptation. Masterplan kwam niet optimaal uit de verf doordat een aantal vitale onderdelen van de band op Schiphol waren achtergebleven. Des te knapper dat daar zo weinig van te merken was! 

Within Temptation speelde een heerlijke publieksset en Sharon den Adel stal zoals gewoonlijk de show. Gaat hen zien in Amsterdam dit najaar, met After Forever als support! Bizar, dramatisch maar ook snoeihard was My Dying Bride, ook zij kampten met wat technische problemen. Vervolgens een heerlijke mix van AOR, melodieuze rock en een tikkeltje blues met Yesterday & Today. Wat lijkt zanger Dave Meniketti toch veel op Sammy Hagar (Montrose, zowel wat zijn uiterlijk als zijn stem betreft!

Porcupine Tree is nu niet direct een festivalband, maar desondanks een volle bak! Steve Wilson en de zijnen brachten een set die enigszins vergelijkbaar was het met concert dat de band eerder in Amsterdam gaf.

De grote finale was voor Iron Maiden, de Britse grootmeesters van de melodieuze metal. Een waar spektakel compleet met Ed Hunter en Bruce Dickinson speelden een soort ‘best of’. Voor mij was anderhalf uur te kort, maar volgend jaar komt er een nieuw album uit en een nieuwe tour met een langere show. Met name door het schitterende weer en de tweede dag was het Bospop Festival uitermate geslaagd.