SAGA

De voortekenen waren deze avond niet gunstig. Toen ik om de gebruikelijke tijd van kwart voor negen bij De Boerderij aankwam, was er in de wijde omtrek geen parkeerplaats te vinden (gemeente, wanneer doen jullie hier nou eens iets aan). Na een flinke wandeling moest ik me letterlijk de zaal invechten, zo druk heb ik het nog niet eerder meegemaakt in Zoetermeer (en uw recensent heeft een hekel aan drukte).

Daar aangekomen bleek er niet alleen één voorprogramma te zijn, er waren er zelfs twee: A.C.T. en Ray Wilson akoestisch.

De jongelingen van A.C.T. brachten echter een best aardige set waarin bijvoorbeeld SAGA nadrukkelijk in terug te horen was. Talent genoeg en zeker een bandje om in de gaten te houden en dit A.C.T. uit Zweden zou met hun nieuwe cd Last Epic mogelijk een doorbraak kunnen bewerkstelligen.

Ray Wilson maakte uiteraard gebruik van het feit dat hij één album bij Genesis gezongen had en dwong met zijn krachtige stem en indrukwekkende uitvoeringen van diverse eigen en Genesis-nummers respect af. En al hebben akoestische sets niet mijn voorkeur, het zal zeker de moeite waard hem  in het najaar van 2002 aan het werk te zien met zijn band Stiltskin.

Na ruim vijf kwartier betrad Saga het podium.

Maar bij de eerste tonen van het titelnummer van de nieuwe cd Marathon sloeg dat humeur al om: de Canadezen gooiden er gelijk de beuk in. Marathon klonk een stuk feller dan op de cd die toch ietwat overgeproduceerd lijkt. Daarna werd het een feest van herkenning voor de rechtgeaarde fan want alle krakers kwamen langs: On The Loose, The Flyer, Humble Stance, Wind Him Up. Ian Crichton, de Angus Young (AC/DC) van de symphorock, ging heerlijk tekeer en schudde de ene goddelijke solo na de ander uit zijn gitaar. Ook drummer Steve Negus was in grootste vorm, zijn opzwepende beukwerk zorgde voor een prima ondergrond voor de rest van de band om te excelleren. Hoogtepunt was de integrale uitvoering van de Chapters I t/m VIII: in hoog tempo werden deze voor een dolenthousiast publiek achter elkaar gespeeld. Dit was de eerste keer sinds 1983 dat ik de band weer aan het werk zag, de volgende keer wacht ik echt niet zo lang!

Ook in Hardenberg (Podium) een goed gevulde enthousiaste zaal en een vergelijkbare zo niet identieke setlist. Het publiek genoot van een even enthousiast spelend stel routiniers die zeker hun laatste run nog niet gemaakt hebben, op naar de volgende chapters…..