LUCKY & CO, Rijssen

Ruim een jaar na de reformatie en slechts een luttel aantal weken na het uitbrengen van de cd Breath Of Life dat overigens geen dubbel-cd is geworden, zoals eerder door mij was aangekondigd. Er zijn echter wel een drietal bonustracks toegevoegd. Magnum na zo’n tien jaar weer terug in Nederland. Wie had gedacht dat het eenmalige concert in Nederland uitverkocht zou zijn, kwam bedrogen uit. Opnieuw bleek dat de geringe publiciteit, mede door de late bekendmaking van de tourdata en het feit dat Lucky & Co in Rijssen niet de reputatie heeft van Cultuurpodium Boerderij, toch zijn weerslag heeft op het bezoekersaantal.

De zaal was zo goed als leeg tijdens de support-act van een Engelse Bruce Springsteen-kloon. Gezien de eigen desinteresse en die van het weggebleven publiek, gaf de band er na ruim drie nummers met een ‘fuck it’ de brui aan. Gelukkig waren er rond de klok van negen genoeg mensen om het middenstuk enigszins gevuld te doen lijken. De oude rockers, met name frontman en zanger Bob Catley, bleken er ondanks het kleinschalige concert zin in te hebben. Zo werden we getrakteerd op een dwarsdoorsnede van wat Magnum de afgelopen 25 jaar op de plaat heeft gezet.

Opener Vigilante bracht de stemming er direct in. Catley bleek nog prima bij stem en ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat bijvoorbeeld The Last Dance wat dat betreft minder was. Volop genieten dus van oudjes Wild Swan, Backstreet Kid en Les Morts Dansant en daartussen nog even de nieuwe cd gepromoot met Everyday en Cry. Natuurlijk mocht How Far Jerusalem niet ontbreken, een heerlijk stukje stevige symfo. Daarna weer even anno 2002 met Just Like January, vervolgens een rustpunt met een semi-akoestsiche versie van The Spirit, ingezet door oerleden Tony Clarkin en Bob Catley en orkestraal door de complete band afgesloten.

Harry ‘Thunder’ James drumde alsof hij altijd al bij Magnum gespeeld had en ook Al Barrow - ook in Catleys eigen band - baste een gedegen partij. Zoals altijd was er dan nog de betrouwbare, maar niet virtuoze toetsenman Mark Stanway, maar virtuositeit is ook niet nodig als je prima uitvoeringen voorgeschoteld krijgt van nummers als Days Of No Trust, Rockin’ Chair en het antieke Kingdom Of Madness. Snelle toetsenriedeltjes en flitsende gitaarsolo’s zijn best aardig dat hoeft niet altijd. Dat bewijst Magnum ook na al die jaren nog. Na anderhalf uur volgde een kort afscheid met een waardige afsluiting van Just Like An Arrow en Sacred Hour. Evenals Asia had Magnum een talrijker publiek verdiend.

Na dit niet al te lange maar kwalitatief hoogstaande concert vertelde Bob Catley me nog dat er een contract met de platenmaatschappij gesloten is voor drie albums.
De liefhebbers die nog niet wakker genoeg waren krijgen dus ongetwijfeld een herkansing!