Lichtenvoorde, (met onder meer: DEEP PURPLE, JOURNEY en ROGER WATERS)

Als er in Nederland al op grote schaal prog, symfo of AOR wordt gepresenteerd, dan is dat op het Arrow Classic Rock Festival. Een zonovergoten Lichtenvoorde kende vele toppers van weleer, maar de kunstgebitten en de nogal 'versleten' stemmen bepaalden toch voor een deel het beeld en geluid.

De donderdagavond werd geopend door de bekende support act SQY, vervolgens de Belgen van Clearwater met een stel heerlijke meezingers van Creedence Clearwater Revival, vlekkeloze uitvoeringen van onder meer Blowin’ Free en The King Will Come van de routiniers van Wishbone Ash en als uitsmijter in de inmiddels goed gevulde tent, de bekende Nederlandse bluesrockband The Bintangs. Oudgediende Arti Kraayenveld raspte als een roestige deur, maar het publiek onthaalde de nu al ruim 45 jaar bestaande formatie met veel enthousiasme.

De vrijdag stond in het teken van classic rock met bands als Blackfoot, Ted Nugent, George Thorogood en Status Quo. De laatst band stonden nog immer gevieren op het het podium en bespeelden elkanders instrumenten. Verder de van The Babys en Bad English bekende zanger John Waite en Whitesnake met een slecht zingende David Coverdale. Wel vermeldenswaard is dat Ad van den Berg (Vandenberg) als sologitarist acte de presence gaf. De bands die er voor mij uitsprongen waren Uriah Heep, die een vlekkeloze set speelde die nog steeds vol enthousiasme werd gebracht en de hoofdact Deep Purple die ondanks een matig zingende Ian Gillan toch een prima prestatie leverder en als gast Neal Schon (Journey) mee liet spelen op Smoke On The Water. Het absolute hoogtepunt voor mij was Journey. De band was na 28 jaar terug in Nederland en speelde louter topnummers. Met Steve Perry-kloon Steve Augeri klonken al die nummers werkelijk perfect al deed drummer Deen Castronovo er nog een schepje bovenop door Mother, Father zo mogelijk nog beter te zingen dan Steve Perry het dertig jaar geleden deed. De heren Ross Valoty, Jonathan Cain en Neal Schonn peelden zoals alleen topmuzikanten dat kunnen.

Op de even zonnige tweede dag kwamen de progbands in actie: Riverside speelde een goed debuut in de tent nooit eerder voor zo’n groot publiek. Vervolgens een wat psychedelische set van Porcupine Tree. De band ging geen interactie met het publiek aan. De 61-jarige Ray Davies (ex-Kinks) was voor mij een brug te ver terwijl Pavlov’s Dog met de familie Surkamp aan het roer, een meeslepende set speelde en kennelijk waren er toch velen die het werk kenden. Het aparte stemgeluid van David Surkamp snerpt iets minder hoog dan voorheen, maar is toch nog heel indrukwekkend. De band komt zowaar binnenkort met een nieuw album! Def Leppard teerde op routine en zanger Joe Elliott bewees eens te meer dat zijn ooit zo machtige stemgeluid nooit meer terug zal komen. Ook voor de frele Ronnie James Dio worden de hogere nootjes wat moeilijker, maar ’s mans uitstraling en de Black Sabbath en Holy Diver nummers maakten veel goed. Queensrÿche presenteerde een aardige show met veel theatrale elementen. Met een behoorlijk afgeslankte Pamela Moore en uitstekend zingende Geoff Tate kreeg de band geweldige respons op Operation Mindcrime I, maar er was wat minder bijval voor deel II...

Onbetwist hoogtepunt van de avond was Roger Waters (ex-Pink Floyd). Met musici als Andy Fairweather-Low, Dave Kilminster, Snowy White, zoon Harry Waters en de zangeressen PP Arnold en Kate Kissoon kon zo’n avond ook niet stuk. Een ode aan Syd Barrett middels het uit 1968 afkomstige Set The Controls For The Heart Of The Sun, onder meer stukken van Animals, The Wall, Wish You Were Here en The Final Cut gingen vergezeld van prachtige lichtbeelden op de twee grote schermen naast het podium en een achter de muzikanten, kwamen voorbij. Verder een overvliegende ruimtevaarder en spectaculair vuurwerk op het podium en uit een rad boven het podium. De band speelde louter klassiekers, waaronder integraal Dark Side Of The Moon. Ze brachten de ca. 28.000 toehoorders in extase, mede ook dankzij de knallende quadrofonische installatie. Een onvergetelijke avond die na het wat ingetogen concert van David Gilmour in Amsterdam er geen twijfel over laat bestaan dat Waters wel degelijk het belangrijkste brein achter Pink Floyd was. Een gouden greep van de organisatie die in 2007 hopelijk weer zo'n aansprekend programma kan brengen. Graag acts als Kansas, Styx, Asia, Van Halen en Peter Gabriel!