Al voor de officiële aanvangstijd begon het concert van Imperia onder aanvoering van de Noorse Helena Iren Michaelsen (ex-Trail of Tears). Met haar zeer lange (ge)blonde(erde) haren en strak in het zwart, trachtte ze het talrijke publiek voor zich te winnen. Ze wisselde haar mezzosopraanstem af met ‘normale’ zang, maar op een ruige basis van beperkte, melodische muziek lukte dat niet echt. Slechts een enkel nummer verraadde, dat deze band wel degelijk potentie heeft.
Dat was geheel anders bij After Forever. Het optreden van de band begon met beladen met emoties die met name sterzangeres Floor Jansen amper de baas kon. Terwijl ze de tranen wegpinkte meldde ze het publiek dat drummer André Borgman was opgenomen in het ziekenhuis en een behandeling moet ondergaan wegens kanker. Op het laatste moment - met twee dagen oefentijd - was Ed Warby, bekend van Ayreon en Star One ingehuurd. Hij speelde fenomenaal en nagenoeg foutloos. Het publiek voelde die spanning bij de band ook en gaf massaal steun. Het gescandeerde 'André, André, André' moet bijna wel in Rotterdamse ziekenhuis te horen zijn geweest! Ondanks die druk bracht After Forever een heerlijke show, waarbij Joost van den Broek opnieuw bewees waarom hij een toegevoegde waarde is.
En dan Nightwish, de mega-act uit Finland. De band speelde nog recent in Paradiso en daarvoor in bescheidener zalen. Ondanks de wat broeierige atmosfeer werd de Heineken Music Hall volledig plat gespeeld, waarbij het dolenthousiaste publiek veel tracks van het laatste album Once te horen kreeg, naast krakers als Wishmaster, het schitterende ook door Marco Hietala geweldig gezongen Phantom Of The Opera en Sleeping Beauty. Zangeres Tarja Turunen verscheen soms in een wat gewaagd laag uitgesneden pakje, maar ze zong sereen en accentueerde dit met haar solo Kuolema Tekee Tajteleilijan. Ook High Hopes, een cover van Pink Floyd werd in een verbluffend nieuw jasje gestoken. Het vuurwerk, het geluid, Marco met Mr. Smirnoff en de ‘watermuur’. Dit concert was ‘af ’! Please call again, Once more!